64 głodowe igrzyska-Morze trybutów

Życie toczy się dalej

Po wygraniu przeze mnie igrzysk mój świat zakręcił się do góry nogami.  Nasz stary sympatyczny domek został dany pewnemu bezdomnemu rybakowi który z powodu wypadku stracił pracę i dom. A ja z rodziną zamieszkałem w ogromnym domu w wiosce zwycięzców. Nie powiem szok.  Nie cieszę się jednak z wygranej ani trochę. Po tourne zwycięzców widzę odrazę moją osobą ze strony mieszkańców innych dystryktów. Szczególnie rodzin tych których Zabiłem lecz nie tylko. A za co? Za to że ja przeżyłem a inni trybuci umarli. Moim zdaniem igrzyska są straszne gdyż Kapitol każe nam uciekać się do najprostszych instynktów a konkretnie instynku przetrwania. Jako że Finnick miał swoje sprawy na głowie poszedłem się spotkać z Martinem. Rozmawialiśmy o tym co się działo kiedy mnie nie było i o różnych mniej lub bardziej istotnych kwestiach. Omijaliśmy jednak starannie tematy związane z głodowymi igrzyskami. Nie jestem jeszcze gotów żeby o tym mówić. Powiedziałem a Martin nie drążył tematu. Potem musieliśmy się pożegnać bo jutro dożynki a właśnie jutro dożynki. Mam nadzieje że nie stanę przed koniecznością mentorowania Martinowi lub Finnickowi. Nie tego bym nie wytrzymał to przecież moje pierwsze igrzyska w roli mentora. Kapitolińska telewizja pewnie przedstawi to jako ciekawostkę że nowy mentor pojawi się w czwartym dystrykcie ale mnie to niezbyt urządza. Ale mogę nawet porządnie się najeść i zaprosić kumpli na obiad. No to chyba jedyny plus wygranej w tym głupim reality show. Czaicie za zabicie kilku osób ja mogę się teraz najeść? Ja tego nie rozumiem to jest jakieś chore. No ale co się stało to się niestety nie odstanie. Chodź z perspektywy czasu nie wiem czy nie lepiej byłoby leżeć w piachu. Tak rozmyślając przypomniałem sobie że muszę jeszcze skoczyć do burmistrza aby powiedział mi co mam robić na dożynkach. Nie mogę przestać myśleć o tym kogo będę prowadził możliwe że na śmierć.