Yalnız biriyim. Annem,babam,kardeşim ve birçok arkadaşım yanımda bir sürü kişi olsa bile yalnızım. Dışarıdan neşeli,kıpır kıpır ve mutlu gözüküyorum ama içimde fırtınalar kopuyor. Hep bir şeyler eksik sanki asıl olay anlatıp içimizi döksek bile sanki boğazımızda düğümlenip kalan bir kaç laf daha değil mi?
Hepimizin üzülüp içine attığı bir şeyler mutlaka vardır. Bazen dışlanmak, bazen terk edilmek bir de sevilmemek var. İnsanların seni sen yapan şeyleri ele alıp dalga geçmesi var. İnsanların seni yargılaması berbat bir şey değil mi?
Hikayemde yalnız ama güçlü bir kızın hayatını anlatacağım, başından geçenleri yalnızlığın iyi ve kötü her yönü...
