Animatrix

#1 Niezwykłe odkrycie

-Czasem życie jest piękne! - wykrzyknąłem - Dla tych czterech miesięcy wakacji, warto było się tyle męczyć.

Z grupą przyjaciół wychodziłem ze swojego dawnego liceum na łódzką ulicę, powoli kierując się w miasto. Był ostatni dzień matur i po egzaminach, z przyjaciółmi musieliśmy odpocząć i zjeść coś, zanim rozejdziemy się do domów. Szliśmy w piątkę, ja - Andrzej, Marek, Karolina, Janek i Grażyna.

Jestem przystojnym, dobrze zbudowanym, 18-letnim blondynem. Lubię zabawy i jeszcze przed osiemnastką potrafiłem porządnie wypić. Nienawidzę jednak papierosów i nie życzę sobie palenia w mojej obecności. Jednak bardziej doprowadza mnie do szału to, jak ktoś nazywa mnie Jędrek, Jędruś, czy Andrzejek. Na lekcjach WF-u zawsze radziłem sobie najlepiej z klasy, chodzę na siłownię i rzadko spędzam czas w domu. Przez to, moje relacje z rodzicami znacznie osłabły, jednak nie martwię się z tego powodu.

Marek jest typowym nerdem. Rzadko wychodzi z domu, ciągle gra na komputerze, czy się uczy. Interesują go też różne filmy i seriale. Jak można przypuszczać, posturą daleko było mu do mnie, można rzec, że był moim przeciwieństwem. To jednak nie stało na przeszkodzie naszej silnej przyjaźni. Znamy się już od podstawówki i od zawsze trzymamy się razem. Często kiedy znajdziemy się na jednej imprezie, Marek stara się powstrzymywać mnie przed wszelkimi głupotami, z kolei ja pomagam Markowi wyjść na ludzi i mówię mu, co wypada robić, a co nie. Jednak nigdy nie udało mi się przymusić go do wypicia nawet szklanki piwa przed osiemnastką. Poza tym, bronię go przed chłopakami, którzy ciągle mu dokuczają. Jesteśmy jak bracia.

Karolina jest ładną dziewczyną o długich, czarnych włosach, bardzo zbliżoną do mnie charakterem. Czasem nawet zdaje się bardziej temperamentna niż ja. Pomimo tego, uczy się bardzo dobrze i zaraz po Marku była najlepszą uczennicą w szkole. Ona również chodzi na siłownię, aczkolwiek innej niż ja, więc nie widujemy się podczas ćwiczeń. Jeśli wierzyć plotkom, jakie były rozgłaszane w szkole, to zrobiła to umyślnie, żebym jej tam nie widział. Podobno nawet bardzo jej się podobam. Cóż, czas pokaże.

Janusz - czy jak on wolał, Janek - był znany w swoim otoczeniu jako "bandzior", "wandal" i "oprych", głównie wśród starszych pani, które bardzo często mijał po drodze do liceum. Nie były to jednak mylne określenia, zarówno pod względem ubioru, jakim zwykle była zwykła czarna, skórzana kurtka i dżinsy, jak i charakteru, gdyż nie jeden raz był zgarniany przez policję za drobne przewinienia, jak kradzież torebki jednej ze starszych pań, wspomnianych wyżej, czy bójek w parku. Jednak mimo jego zachowania, był bardzo przez nas lubiany, był dżentelmenem i zawsze pomaga swoim kolegom, kiedy ma okazję.

Grażyna natomiast jest bardzo skryta i nieśmiała, nawet w naszym towarzystwie. Nie często się odzywa, ale zawsze odpowiada krótko, zwięźle i na temat. Jednak zawsze śmieje się z naszych żartów i towarzyszyła nam w wielu akcjach. Zawsze przyjmowaliśmy z otwartymi ramionami. Jednak w jej przypadku, każdy dobrze wie, że kocha się we mnie. A brzydka wcale nie jest, raczej... niewinna i delikatna. Ja również zdaję sobie sprawę z jej uczucia, jednak nie czuję tego samego do niej, uważam ją raczej za przyjaciółkę.

-Może i tak, ale co potem? - spytał strapiony Marek - Nie wiem, czy iść na te studia, czy już szukać pracy.

-W teorii, możesz jedno i drugie, ale wtedy to ty już w ogóle żyć nie będziesz - odpowiedziałem ze śmiechem.

-Ja, na przykład, idę na studia - wtrąciła Karolina - Nie widzę się jeszcze w pracy... w zasadzie to na razie widzę się tylko na Chorwacji - zaśmiała się - Wyjeżdżam za tydzień, jakbyście jeszcze nie wiedzieli.

-Mam już dosyć szkoły, nauki, egzaminów i innych dupereli - odparł Janek - Mam wujka w Warszawie, który mówił, że załatwi mi jakąś pracę w swojej firmie.