**เนื้อหาเรื่องนี้ค่อนข้างผิดศีลธรรมและมีฉากบางฉากที่เยาวชนที่มีอยุต่ำกว่า18ปีต้องใช้พิจารณาในการอ่าน ขอบคุณค่ะ**
#watdafic
"พี่ยุนกิ วันนี้พ่อกลับบ้าน ไปกินข้าวเย็นกับผมนะ"
เสียงทุ้มเอ่ยชวนคนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้า ใบหน้าขาวเงยมองก่อนจะควงปากกาอย่างใช้ความคิด
"อืม...."
"นะครับ น้า..."
ลูกอ้อนของคนตัวสูงตรงหน้าที่มักจะหาได้ยากมากๆทำเอาใบหน้าขาวแก้มแดงระเรื่อใจอ่อน ตอนแรกยุนกิกะไว้ว่าจะไม่ไปไหนเพราะจะต้องกลับบ้านไปทำงานค้างให้เสร็จ
"ก็ได้"
จองกุกยิ้มร่าก่อนจะรีบช่วยยุนกิเก็บของบนโต๊ะอย่างเร็ว ท่าทีน่ารักทำเอายุนกิอดระบายยิ้มออกมาไม่ได้ นี่แหละ จอนจองกุกแฟนยุนกิล่ะ
ไม่นานนักที่จองกุกจะพายุนกิมาบ้าน เพราะเจ้าเด็กยักษ์นี่ขับรถเร็วเหมือนกลัวว่าบ้านจะหาย ถึงแม้คนตัวเล็กพยายามจะปรามแค่ไหนจองกุกก็ไม่ฟัง โดยให้เหตุผลว่า เดี๋ยวถึงช้ากว่าพ่อ
"พี่ยุนกินั่งก่อน"
คนตัวสูงเลื่อนเก้าอี้ให้ยุนกินั่งอย่างเอาอกเอาใจก่อนจะยกน้ำดื่มมาวางให้
"พี่อยากกินน้ำอย่างอื่นหรือเปล่า??"
"ไม่ดีกว่า แล้วคุณอาจะมาหรือยัง"
"เดี๋ยวก็คงมาครับ"
เสียงล้อรถเคลื่อนเข้ามาจอดสนิทภายในยังรั้วบ้าน ที่มาพร้อมกับผู้ถูกถามหา ตัวของเจ้าของบ้านที่อยู่ในวัยกลางคน แต่ยังดูดีอยู่ตามประสาคนดูแลตัวเองเก่ง ทันทีที่ยุนกิเห็นคนอายุมากกว่าก็รีบลุกขึ้นทักทายตามประสาของคนเจอพบเจอบ่อยๆ เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่จองกุกยังไม่มีรถ คุณอานี่แหละจะเป็นคนไปรับไปส่ง