Ölümün Soğuk Sesi

24.Bölüm: Bitik Kalp

Merhabalaarr...🍒

Multimedya: Adamlar - Acının İlacı.

Keyifli Okumalar.

24.Bölüm: Bitik Kalp

Öyle bir anlar olur ki; uzaklaşmak istersiniz insanlardan. Bu şehirden, bu acılardan... En çokta yüreğinizi yakıp kavuran o insandan. Hayatınızda ki tüm bu kötülüklerden kaçmak istersiniz. Öyle bir andı benimkisi. Hiçbir gerçeği öğrenmek istemediğim, doğrulardan kaçıp yüzleşmek istemediğim anlardı. Korkuyor muydum? Belki. Titrek göz bebeklerim karşımda dikilen adamın yosun gözlerine tırmandı. Dudaklarının arasından firar edecek o cümleyi bekliyordum. Nedensizce korkuyordum da. Elimde olsa koşarak uzaklaşmak istiyordum buradan, fakat yapabildiğim tek şey Korel'in gözlerine ruhsuzca bakmaktı.

Nasıl söyleyeceğini bilmiyor gibiydi. İlk önce sakallarını sıvazladı, daha sonra derin bir nefes aldı. Daha fazla ayakta duramayacak gibi hissediyordum. Korel bunu fark etmiş gibi yavaş adımlarla yanıma doğru geldi. Ellerimi tuttu. Bakışlarım ilk önce ellerimize düştü. Kötü bir haber verecek gibiydi. Ellerimi hafiften sıkıyordu.

"Korel, ağzından çıkacak o siktiri boktan cümleyi bir an önce duymak istiyorum." Sesim bedenimin aksine titrememişti.

"Ben nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum..."

Cümlesinin hemen bitiminde bir silah patladı. Olduğum yer de korkuyla sıçrarken Korel küfür ederek kolumdan sertçe tutup beni çekiştirmeye başladı. Ta ki tam ortamıza birisi silah sıkana kadar. Olduğumuz yer de öylece kalakalmıştık. Omzumun üzerinden siyah büyük minibüse baktım. İçerisinden bir sürü simsiyah giyinmiş ve maskeli adam çıkıp etrafımızı bir çırpıda sardılar. Dehşet içinde Korel'e baktığımda benim aksine gayet rahat olduğunu gördüm. Nasıl başarıyordu bu kadar rahat olmayı? Belki de sadece öyle gözüküyordu, içten içe korkuyor olabilir miydi? Bu düşüncenin saçmalığı ile başımı iki yana salladım.

Tamamen siyah giyinen adamlardan bir tanesi Korel'e doğru yaklaştığında Korel beni arkasına doğru çekti. Artık görebildiğim tek şey Korel'in geniş omuzlarıydı. Derin bir nefes alıp etrafa kısaca göz gezdirdim. Diğer adamlar her an bir şey olacakmış gibi tetikte duruyorlardı. Kimler ve ne istiyorlar merak ediyordum. Korel bu adamları tanıyor muydu?

"Görüşmeyeli epey oldu..." Adamın sesi oldukça sertti. Hırıltılı bir şekilde nefes alıp verdi. Her geçen saniye içimde ki korku ikiye katlanıyordu. Bakışlarım bana doğru gelen adama kaydı. Ne yapacağımı bilmez bir şekilde adamı izliyordum. Sonunda her şeyi idrak edebildiğim de ağzımdan bir çığlık koptu. Korel aniden beni kenarıya doğru çekip, belinden ne ara çıkardığını anlamadığım silah ile adamı vurdu. Resmen Korel'in sırtıyla bütünleşmiş haldeydim.

Gürültülü bir şekilde Korel'in evinin kapısı açıldığında çoğu kişinin bakışları o yöne doğru kaydı. Emir ve Yusuf şaşkınlık içerisinde herkese gelişi güzel baktılar. Daha sonra kapıyı kapatıp rahat bir tavırla yanımıza doğru gelmeye başladılar. Bellerinde duran silahları rahat bir şekilde görebiliyordum. O kadar çok gerilmiştim ki ısırdığım dudağım artık şiddetli bir şekilde kanamaya başlamıştı. Şanslıyım ki acımıyordu.

Etrafımızı çevreleyen adamlardan birkaçının silahının ucu Yusuf ve Emir'i buldu. İkisi de birbirlerine bakıp alay edercesine gülmüşlerdi. Sanki her gün bu olayı yaşıyorlarmış gibi rahatlardı. Hepsinin bu tavırları iyice sinirlerimi bozmuştu. "Ulan daha çoğalacakmısınız?" Bakışlarım Korel'in hemen karşısında duran adama kaydı. Kimdi ki bu adam? Bir an önce her şeyi öğrenmek istiyordum. Korel adama doğru iyice yaklaştı. Adamın elinde tuttuğu silahı kaldırıp şakağına dayadı. Bu yaptığı öfkelenmeme sebep olmuştu. Ne yaptığını zannediyordu?