Mr. Kim>> သားေလး...သားေလး..ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္......
Lu>> စိတ္ေအးေအးထားပါ appa နဲ႔ omma ရယ္ ေမာင္ေလး ဘာမွမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး......
သုိ႔ေသာ္ အားေပးေနရသည့္ သူမကုိယ္တုိင္ကပင္ စိတ္္မေအးရ.....ရင္ထဲမွာ ေသာကမီးေတာက္ေနရသည္...
မနက္တုိင္း လူစုံမွနံနက္စာစားတတ္တဲ့အိမ္ရဲ႕ထုံးစံအရ ယေန႔နံနက္ ဘာမွအေၾကာင္းမၾကားပါဘဲ နံနက္စာစားရန္ေရာက္မလာေသာ ေမာင္ငယ္ေၾကာင့္ အေပၚထပ္တက္ကာ သူ႔အခန္းထဲသြားၾကည့္မွ ခုတင္ေဘး၌လဲက်ေနေသာ ေမာင္ေလး.....လက္ထဲမွာလဲ ေဆးပုလဲတစ္လုံးကုိင္ထားၿပီး ေဘးမွာလဲ ျပန္႔ၾကဲေနေသာေဆးျပားမ်ား..........
မည္သုိ႔ပင္လႈပ္ႏုိႈးေစကာမူ တစ္ခ်က္ေလးပင္လႈပ္မလာဘဲ ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့ေမာင္ျဖစ္သူေၾကာင့္ appa တုိ႔ကုိလွမ္းေခၚကာ ေဆးရံုအျမန္တင္ဖုိ႔စီစဥ္ရသည္.......
အခုလဲ ခြဲစိတ္ခန္းရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေအာင္ေစာင့္ေနေပမယ့္ အေျခအေနမသိရေသးတာမုိ႔ တစ္အိမ္လုံးက အခ်စ္ေတြစုပုံေပးထားေသာ ေမာင္ေလးအား သူမလဲ စုိးရိမ္ေနရသည္.....
အားလုံး ရင္တမမနဲ႔ ေစာင့္ေနခုိက္ sehun လဲေရာက္လာၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးေနသည္....
Lulu ကေတာ့ ေရာက္လာတည္းက မိမိကုိပင္ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ဘဲ appa ဆီမွာ jongin သတင္းေမးေနေသာ sehun ကုိ အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္....
ေျပးလာရဟန္တူေသာ sehun မွာ ေဟာဟဲဆုိက္ေနၿပီး နဖူးမွာလဲ ေခြၽးစတုိ႔ တြဲခုိေနသည္........မ်က္ဝန္းအစုံမွာ စုိးရိမ္ပူပန္ဟန္က အထင္းသား....
ေျသာ္...သည္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ၾကသည္တဲ့လားေလ....
တကယ္ကုိ lu မထင္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ အံံ့ျသေလးစားရပါသည္......
သုိ႔ေသာ္ အခ်ိန္တုိ႔ကလြန္ခဲ့ေလ ၿပီ.......မဂၤလာေဆာင္က ေနာက္အပတ္ထဲမွာ.....
