Gifgroen

hoofdstuk 2

Meneer Timmers keek geschrokken op en liet toen zijn krijtje in de gleuf van het krijtbord vallen. Hij sloeg zijn ogen neer en schudde zijn hoofd neerslachtig. "Meneer Davidson, u bent te laat. En dit op uw eerste dag." De jongen in kwestie droeg een zwarte lederen broek, die zijn heupen accentueerden met daaronder zwarte Doctor Martens. De veters waren behoorlijk afgesleten, alsof ze een paar keer tussen de remschijven van een fiets hadden gezeten. Daarboven droeg hij een zwarte T-shirt die op riemhoogte gaatjes vertoonde. Typisch, die verdomde riemen toch.

Zijn haar was zwart, net zoals de vorige keer dat Louise hem had gezien. Het lag warrig en het bedekte de helft van zijn voorhoofd. In zijn linkeroor had hij een gouden oorbel en Louise zag een glinstering bovenaan zijn rechteroor, wat leek op een helix. Hij had een korte baardgroei, alsof hij enkele dagen zijn scheerapparaat niet had gevonden. Zijn zwarte wenkbrauwen waren vol, maar ook mysterieus. Het waren echter de gifgroene ogen die Louise onmiddellijk had herkend.

Ze zag een ijzige blik door de kamer rondgaan, die af en toe eens stopte bij een persoon maar toen verder ging. Ze voelde haar handen zweterig worden en ze knipperde abnormaal veel met haar ogen. Toen ze haar ogen opendeed, zag ze zijn ogen rechtstreeks in die van haar. Zijn groene ogen doorboorden bijna haar gedachten en hij grinnikte kort. Daarna keek hij op naar de leerkracht en rolde met zijn ogen. "Sorry, meneer," maar Louise voelde dat het niet gemeend overkwam. "Ga maar zitten dan," zei meneer Timmers. De onbekende jongen liep naar een tafeltje achterin de klas. Ze hoorde in de verte een schouderklap, maar ze durfde niet omkijken. De gifgroene ogen hadden haar angstig gemaakt. De schemering in zijn ogen had iets met haar gedaan, maar ze wist niet wat precies. Even ervoer ze een koude rilling op haar rug, maar er stond geen enkel raam open. Ze bibberde en liet haar pen op haar bureau rusten. Even later liet Emma een zucht, toen de les weer was opgevat.

"Waarom zucht je?" vroeg Louise met een vragende blik. Een glinstering verscheen in Emma's ogen. Louise wist het al en moest het dus niet meer vragen. Dit deed ze altijd bij jongens die ze mooi of schattig vond. Maar deze keer was het meer. De schittering in haar ogen bleef langer, langer dan normaal en was krachtiger. Ze vond deze jongen meer dan mooi. Ze vond hem aantrekkelijk en briljant. Louise wist dat dit het einde was, want als haar beste vriendin iemand meer dan mooi vindt, is het einde nabij. Dan denkt ze niet meer aan de andere jongens, de jongens die wel iets om haar geven en aan haar schoolwerk. Haar hoofd denkt dan alleen maar aan die ene jongen, die ene jongen die haar leven zou kunnen omgooien. En Emma dacht dat het deze keer ook het geval ging zijn.

Na de les liepen Emma en Louise samen het klaslokaal uit. Emma was weer zoals altijd haar vrolijke zelf en vertelde enthousiast over het uiterlijk van de onbekende jongen. "En heb je zijn spieren gezien? Man, die armen!" Ze giechelde. Plots zag ze Sem naar zijn kluisje lopen en vergat de onbekende jongen voor even. Ze veranderde haar loophouding en ging stilletjes achter Sem staan, terwijl hij druk bezig was met boeken om te wisselen. Ze snoof aan zijn haar zonder dat Sem het opmerkte. Louise schudde al lachend haar hoofd. Typisch iets voor haar beste vriendin. Zo een vrolijk, maar vreemd type. Jongens vielen als een blok voor haar. Niet alleen vanwege haar uiterlijk, maar ook vanwege haar vriendelijkheid en bezorgdheid in anderen. Ze had blonde krullende lokken tot net onder haar kin, die overgaan in een lichtroze kleur. Dit besloot ze te doen in een zatte bui, na het eindejaarsbal vorig jaar. Echter dacht ze dat het tijdelijke verf was en geen permanente. Had ze het dus goed mis. Maar iedereen vond dat het haar goed stond, dus ze had er uiteindelijk geen problemen mee. Sinds ze die roze lokken had, vonden jongens haar aantrekkelijker. Ze mag dan wel heel interessant zijn, zoveel jongens heeft ze nu ook nog niet gehad. Louise wist dat Emma ooit eens samen was geweest met iemand van haar biologieklas, maar ze herinnerde zijn naam niet meer.

Louise vond dat Emma redelijk vroeg aan alles begon. Zo had ze al op haar twaalfde gezoend, terwijl Louise als zeventienjarig meisje nog geen enkele simpele kus op de mond had gehad. Wel van haar moeder, maar dat telde niet echt. Louise vond het niet zo erg, ze wou wachten op de ware. Maar ze wist dat het moeilijk was om de ware te vinden in deze tijden van technologie, datingapps, one-nighstands en vreemdgaan. Ze was ook totaal nog niet klaar voor een relatie. Liefst zat ze achter haar bureau boeken te lezen of samen met haar moeder taart te bakken. Zo verveelde ze zich niet en kon ze ook nog eens genieten van het leven.

Haar moeder was haar alles. Zij was de persoon aan wie ze alles kon vertellen, met wie ze alles kon delen en op wie ze het meeste kon rekenen. Als er een probleem was, met onder andere wiskunde, vriendschap of jongens kon ze altijd terecht bij haar moeder. Ze was eigenlijk een soort van beste vriendin, naast Emma natuurlijk. Echter is familie bij sommige mensen belangrijker, omdat ze familie zijn en eigenlijk voor altijd met elkaar moeten overeenkomen. Vrienden kunnen al snel zeggen dat ze niet meer bevriend willen zijn, want ze zijn toch geen familie. Daarom vertrouwde Louise alleen maar haar twee beste vriendinnen: haar moeder en Emma. Het klonk wel een beetje zielig, maar twee mensen kunnen vertrouwen.

Vroeger was dit anders geweest. Samen met haar vader, moeder en broer trokken ze er vandoor met hun vieren. Steeds samen kamperen in de Belgische Ardennen, ver weg van de drukke steden en alleen maar met Franstalige mensen rondom hen. Ook niemand die hun taal kon spreken of verstaan, en dit zo elke vakantie twaalf jaar lang. Maar sinds een kleine vijf jaar was dat allemaal veranderd. Louises vader vertrok, helemaal uit het niets, met haar kleinere broer Lux. Hij was amper tien jaar toen ze uit elkaar werden gedreven. Louise werd verder opgevoed door haar moeder, terwijl Lux samen met hun vader doorreisde naar de andere kant van de wereld. Ze gingen naar Australië en kochten daar een huis. Later bleek dat haar vader was vreemdgegaan met een Australische die in België verbleef om haar Belgische familie te bezoeken. Later bleek dan ook dat haar vader was ingetrokken bij de Australische, samen met Lux. Sindsdien heeft ze haar broer één keer gezien, toen het kerstmis was.

Het was een mooie zomeravond. Louise was het niet gewend om kerstmis in de zon te vieren. Mensen liepen halfnaakt op het strand rond met een kerstmuts. Het was een dwaas, maar amusant zicht. Vanbinnen lachte ze. In de verte zag ze de golden retriever van haar vader. De muts op zijn zijdezachte kop bengelde heen en weer toen hij op Louise afkwam. Ze aaide hem, wreef over zijn oren en knuffelde hem. Daarna kwamen haar vader en broer Lux toe. Ze dacht na over het feit dat haar broer was gegroeid in de afgelopen drie jaar. Hij was groter geworden, maar ook breder en sterker. Op de leeftijd van amper dertien jaar kon hij Louise oppakken, ronddraaien en in de lucht gooien. Hij deed dan ook aan turnen.

Abrupt werd Louise uit haar gedachten gehaald. Ze voelde een zware klap tegen haar gezicht. Ze voelde haar hart kloppen in haar neus, dus het moest wel een behoorlijke bonk geweest zijn. Het was iets hard en stevig geweest, echter wist ze niet waar ze was tegengelopen. Ze voelde langzaamaan bloed druppen langs haar gescheurde mondhoeken. Steeds als het koud was, had ze last van gescheurde lippen. Iets wat in de familie altijd voorkwam. Ze opende haar ogen en voelde pijnlijke steken door het felle licht dat binnenviel. Hierdoor werd haar blik wazig. Ze wreef over haar voorhoofd, maar ze had nog steeds een onaangenaam gevoel. Ze draaide een kwartslag en keek voor zich uit. Ze zag in de verte een wazige schim. Ze zag maar één iets in detail, maar dat was genoeg om haar nog meer te doen draaien.

De gifgroene ogen.

heyy vinden jullie het een beetje leuk? Laat dan iets achter in de comments!