Gifgroen

hoofdstuk 3

De gifgroene ogen deden haar denken aan die ene keer in Australië, toen ze haar broer en vader voor het laatst had gezien. Dat was inmiddels zo'n twee jaar geleden. Ze hadden al samen kerst gevierd, maar Louise zou tot begin januari aan de Gold Coast verblijven. Ze had immers kerstvakantie voor iets. Af en toe had ze wel eens een berichtje gestuurd naar haar moeder, die tijdens de kerstdagen aanwezig moest zijn in het ziekenhuis. Ze was niet voor niets hoofd van de kraamafdeling. Elke twee dagen liet ze weten hoeveel kinderen er waren geboren. Er werden vijfentwintig kerstkindjes geboren. Ze liet ook weten dat er nog nooit zoveel kerstkindjes werden geboren in de gemeente, en daarom werd er een groot feest georganiseerd op de tweede nieuwjaarsdag. Voor de ouders, grootouders en alle familieleden en dit allemaal op kosten van de gemeente. Het zou een grote bijeenkomst worden, met hapjes, drankjes en uiteraard cadeautjes. Ook de kerstkindjes natuurlijk.

Louise was op oudejaarsdag samen met haar broer en vader op safari in de wildernis, zo'n 100 kilometer noordwesten van de drukbezette en -bezochte stad aan zee. Haar stiefmoeder en haar stiefbroers waren echter niet mee. Annie, de vrouw die haar vader had overtuigd om met haar mee te gaan naar de gouden kust, moest naar de manicure gaan. Ze zou en moest er piekfijn uit zien. Het feest was immers bij het bekendste koppel van de streek, de Carringtons. Ze handelen in groene energie en nodigden al hun werknemers uit. Louises vader was maar één van de zovele ingenieurs, maar Annie stond erop dat iedereen verzorgd en goedgekleed naar het feest ging.

Aangezien Lux op dat moment een spring-in-'t-veld was, stond hij erop dat ze nog snel eens op safari gingen gaan. Dit was hem enkele maanden geleden beloofd voor zijn verjaardag. Dus dat deden ze dan ook. In de ochtend pakten ze allerlei kledij, eten en drank mee en weg waren ze. Op de terugweg zag Louise zoveel slangen, dat ze bang achter haar vader had geschuild. Maar op dat moment, toen ze zich achter haar vader had verstopt, zag ze één van de mooiste slangen die ze ooit zou zien, in haar hele leven. En dat wist ze ook. De vacht was zo fel dat ze even haar ogen moest dichtknijpen. De kleur was groen, gifgroen. Sinds die dag had ze nooit meer zo een felle kleur aanschouwt.

Toen ze de ogen van de onbekende voor zich zag, dacht ze terug aan de slang. Hoe bang ze was geweest op dat moment, maar hoe mooi het ook was. Nu voelde ze onopzettelijk dezelfde angst. Ze zag de slang terug voor zich, zijn gesplitste tong die uitstak en de snelle bewegingen die bijna haar voet hadden geraakt. Ze voelde hoe haar maag keerde en kreeg even geen lucht. In de verte zag ze de gifgroene ogen. Ze dacht dat ze het zich verbeelde, maar ze merkte een grijns op bij de jongen. "Goed bezig," hoorde ze hem fluisteren. Ze voelde een zachte schouderklop. Toen liep hij nonchalant weg. De schouderklop was zacht geweest, ze had zelfs een lichte tinteling gevoeld. Maar toch voelde ze zich wegzakken in haar schoenen. Verderop hoorde ze iemand roepen, maar het kwaad was echter al geschiet. Louise zakte ineen en voelde hoe iemand haar net op tijd elegant opving.

Of het leek toch elegant, want enkele minuten later voelde ze een extreme pijn aan haar enkel. Ze lag op het gedekte bed van het ziekenkamertje op school. Voor haar zag ze de verpleegster ernstig naar haar enkel kijken. "Ik vrees dat je enkel verstuikt is, meisje." Met een geschrokken gezichtsexpressie dacht ze aan haar komende balletoptredens. Balletoptredens die ze dus niet meer kon doen, aangezien haar enkel het had begeven. Ze dacht dat dit niet waar kan zijn. Zeker nu Matteo en zij genomineerd waren voor beste danskoppel. Met een verslagen gezicht keek ze naar de verpleegster. "Weet u het zeker, mevrouw?" De verpleegster knikte bevestigend. "Het spijt me, maar je mag enkele weken niet meer dansen." De verpleegster wist wie ze was, dat er nog verschillende dansoptredens voor de boeg stonden én dat ze was geselecteerd voor een prijs. Ze verzorgde Louises gezicht en neus nog. Ze drukte een steriel watje tegen de wonde op haar neus. Louise knikte beleefd en bleef zitten tot er een verband rond haar enkel werd gedaan. Ze probeerde daarna een paar rondjes te stappen, maar dit lukte amper. Daarom kreeg ze er ook nog een kruk bij. Zo een kruk waarbij je handen beginnen te zweten en je spierpijn krijgt. Even later huppelde ze door de gang met in de ene hand haar kruk en in de andere een zakdoek voor als haar neus weer zou beginnen bloeden. Die was gelukkig enkele minuten eerder al gestopt met bloeden.

Het laatste uur was toch al begonnen en ze had geen zin om als een halve gare naar de les te gaan, dus besloot ze om alvast te wachten op de bus richting huis. Aan het busstation ging ze zitten op een bankje. Gelukkig miste ze net een voorgekauwde kauwgom. Ze dacht na over hoe ze dit aan Matteo moest vertellen. Als iemand geselecteerd is voor beste danskoppel, dan betekent dit ook dat ze zich nog moeten bewijzen. Er zouden nog verschillende rondes aan te pas komen, maar Louise was bang dat dit nu niet meer het geval zou zijn. Stiekem wou ze huilen, maar ze hield zich in. Ze zal het de volgende dansles moeten uitleggen, met waarschijnlijk een enorme preek van Matteo achteraf. Ze zag het nu al niet meer zitten. Ze stak haar hand uit voor de bus. Ze knikte naar de buschauffeur, scande haar kaart en ging zitten op een vierpersoonszit. De bus was drukbezet, wat haar direct opviel aangezien school nog niet gedaan was.

Maar enkele seconden later hoorde ze in de verte de luide schoolbel. Ze zag haar beste vriendin rennen om de bus te halen. Ze had ze nog nooit zo hard zien lopen voor de bus, aangezien er altijd enkele minuten later een andere bus was. Emma's gezicht vrolijkte op toen ze Louise in haar vizier zag. Toen ze dichterbij kwam, versteende ze en sloeg haar rechterhand voor haar mond. "Wat is er in godsnaam met jou gebeurd?" Enkele jongeren achteraan de bus keken om. Emma wuifde het weg en deed alsof er niets aan de hand was. Ze had door dat haar geschrokkenheid te luid was geweest. "Wat is er met je gezicht gebeurd?" Zachtjes wreef ze over Louises neus, net naast de schaafwonde. "Ik ben gevallen," loog ze. Ze wou niet dat haar beste vriendin wist dat het de onbekende jongen was geweest die haar had geduwd. Oke, niet geduwd, eerder een schouderklop. Dit was wel de aanleiding geweest waardoor ze in elkaar was gestuikt. Nadat ze tegen de deur van een open kluisje was gelopen. Maar dit hoefde haar beste vriendin niet te weten, want die zou haar dan compleet uitlachen. "Oh, wat erg. Kom, dan ga ik met je mee naar huis." Na enkele minuten gingen ze de bus af en liepen Louises voortuin op.

Het was het begin van de herfst en de oranje en rode bladeren dwarrelden langzaam naar beneden. In de verte konden ze de vogels horen fluiten. Louise dacht aan de meesjes die elke herfst rondvliegen in de achtertuin van haar moeder. Ze stak haar sleutel in het sleutelgat en opende daardoor de deur. De Siberische kat kwam al snel op het geluid af en vleide rond Louises benen. "Wat een schatje," zei Emma oprecht. Ze hield van dat beest en dat wist Louise. Sinds dag één was Emma verkocht door het elegante ras. Daarmee maakte het steeds haar dag. Emma streelde Minouche. Het was een vrouwtje en ze wist maar al te goed hoe mooi ze was. Ze dwarrelde met haar staart langs Emma's voeten. Eenmaal boven liet Emma zich op het tweepersoonsbed van Louise vallen en dekte zich helemaal onder. Dit was een gewoonte geworden van Emma. Thuis had ze niet zo een groot bed, waardoor ze bij Louise er nog meer van genoot. Ze stopte haar gezicht in de zachte kussens die bedekt waren met ruches. Langzaam aan droomde Emma weg....

"Hé, niet in slaap vallen," riep Louise hard. Ze wou niet nog een sleepover doen met Emma, dan zou ze haar huiswerk weer moeten uitstellen. Dat deed ze niet al te graag. Ze opende haar rugzak en haalde haar agenda eruit. Ze keek wat voor huiswerk ze had. Tot haar verbazing was het de komende dagen vrij rustig. Dit betekende dat ze wel wat extra balletlessen zou kunnen benutten. Maar aangezien ze met een verstuiking zat, ging dit dus niet door. Ze typte een berichtje naar haar moeder over het ongeval op school en vroeg wat ze gingen eten. Emma verlegde de lakens, klom uit het bed en nam haar telefoon. Ze scrolde doorheen haar Facebookfeed en met wijde ogen toonde ze haar telefoonscherm aan Louise. Louise slikte even. Daar waren die ogen weer, die gifgroene ogen. Ze trilde toen ze het onderschrift las bij de nieuwe profielfoto van de onbekende jongen.

"Ik verslind je."