Merhaba ben Deniz, 9 yaşındayım ve tek çocuğum. Annem ile babam hep hayallerimden vazgeçmemem gerektiğini söylerler. Bu yüzden aklımın içerisinde hep gökkuşakları, bulutlar, güneş oldu perileri de kaçırmışım. Evet hayatım hep böyle geçti, o güne kadar. Geceleri çok fazla terlemeye başladım ve sürekli ateşim çıkmaya başladı. Ama ben bunu o kadar önemsemedim. Hep yarınım da var gibi düşündüm. Bir gün çok kuvvetli bir şekilde rahatsızlandım. Ateşim çıktı. O gün ile ilgili fazla bir şey hatırlamıyorum ama galiba bayılmıştım. Gözümü hastanede açtım. Sadece hemşire vardı. Babamın sesini duydum ve içim çok rahatladı. Hemşire ablanın da adı Denizmiş. Çok tatlı biriydi. Bana şimdi nasılsın diye sordu ben ilk önce ses çıkartmadım. Daha sonra bana yüzünde bir tebessüm ile baktı ve merak etme annen ile baban dışarda, seni dört gözle bekliyorlar dedi. Bende güldüm ve annemler ile görüşebilir miyim dedim. Şimdi görüşemeyeceksin maalesef biraz dinlenmen gerek dedi. Gözlerimi kapattım ve derin bir uykuya daldım. O günün kötü geçeceğini farkettim ama hep iyi yönünden bakmaya çalıştım. Daha sonra hastaneden çıktık eve gelmiştik. Koşarak odama gittim ve resim çizmeye başladım. Resim çizmek her zaman beni rahatlatıyor. Babam hadi Deniz uyku vaktin geldi dedi bende koşarak yatağıma yattım ve annemin kitap okumasını bekledim. Okudu kitabın adı mucizeydi. Çok beğendim, ve derin bir uykuya daldım. Sabah neredeyse hiç bir şey yemek istemedim ve aşırı derecede kilo vermeye başladım. Annemin ve babamın bir şeyler bildiğini sezmiştim, ama sesimi çıkartmadım.
ANNEM
Daha önceden böyle bir şey olduğunu biliyordum. Bunu kocama da söylemiştim. Ama bana inanmadı. Bende ağzımdan çıkandan emin değildim. Sonraki gün internetten lösemi belirtilerini araştırdım. Neredeyse hepsi tamı tamına uyuyordu. Ama inanmak istemedim. Hatta o günden sonra pisikokojim çok bozuldu. O dönemlerde hamileydim ve Deniz'in kardeşini kaybettik. Sinir krizlerine girdim. Ama Deniz için hep o evde olmadığı zamanlar çığırdım. 2 defa hastaneye kaldırıldım ama Deniz'den sakladım.
BABAM
Bende anlamıştım ama inanmak istemedim. Çünkü çok küçüktü, 9 yaşındaydı. Ama o gün Deniz'in sonuçları gelince karım ile sonuçlar karıştı sanmıştık, Deniz'in fotoğrafını görmeden önce. Karım çok fazla isyan etti. Hastane birbirine girdi. Ondan önce bir çocuğumuzu kaybettik. Deniz'e daha söylemememiştik. Şu anda da haberi yok bunu duyarsa çok ağlayabilir. Bir baba olarak bunu göze alamazdım. Deniz lösev' in ne olduğunu biliyor ama oraya gideceğinden haberi yok. Bir süre boyunca bizde kalabilirmiş. (1,2 veya da 3 yıl) bu bizim için çok kısa bir süre.
Annemler gerçekten benden ne saklıyorlar? onları gerçekten de anlamak istiyorum. Odalarda gizlice ne konuştuklarını neredeyse hiç duyamıyorum. Sadece Deniz dediklerini duymuştum. Hiçbir şekilde bunların beni etkilemesine izin vermedim. Çünkü benim bir sürü derslerim var ve şu anda en düşük notum 90 bu yüzden çok mutluyum. Hep aileme yakışacak şekilde olmaya çalıştım. Ama derslerimin üzerine fazla düşemiyorum. Çünkü çok rahatsız ve halsiz hissediyorum. Gözlerim ağrıyor çok çabuk, bu yüzden çok uzun şeyler okuyamıyorum. Okulda öğretmenim de biliyor gibi. Ama ev meselelerini neden öğretmenimiz bilsin ki? Tabi bunlar benim ile ilgili değilse...
