Prologue
Isa lang akong simpleng tao, natutong magmahal sa kabila ng klase ng pagkataong meron ako.
Nasanay akong ikulong ang sarili ko sa kwarto. Galit sa mundo kaya wala akong kaibigan kundi ang sarili ko. Sa kabila nito nakuntento ako. Hanggang isang araw nakilala ko siya, ang taong habambuhay na magmamay-ari ng puso ko.
Ang taong bumuo ng pagkatao ko...
pero may pagkakataong
ang mga salita niya
ay nadudurog ang puso
kong sa kanya ay nangungulila
at nagsusumamo.
Nakatanggap din ba kayo ng ganito?
Ako oo. Masakit. Masakit pero lumalaban ako. Mahal ko eh.
-Author
YOU ARE READING
Words Might Kill You
Poetry"Sometimes it's better when we were stab or cut by a knife than hearing those painful words the break our hearts into pieces." Yung pagkakataong lahat ng salitang binibitawan mo iniisip mo muna ng isang bilyong beses pero sa kabila ng pag-iingat mo...
