Güzel Günler Mazide Kaldı...

Okul sabahı

Klasik bir pazartesi sabahı. Sabahın köründe uyan, hazırlan, kahvaltı yap, okula git ve akşama kadar o ne kadar anlamaya çalışsan da anlamadığın sıkıcı dersleri dinle... Okul bugün her zamankinden daha sıkıcıydı. Derslerde sadece uyudum. Dersin ortasında (benim ise uykumun ortasında) sınıfa nöbetçi öğrenci girdi. Sınıfa girince kapıyı o kadar sıkı kapattı ki aniden uyandım.
"Hocam Gökçe Yılmaz'ı müdür bey çağırıyor" dedi. Evet bu bendim. Müdür neden beni çağırıyordu ki? Hoca bana "çıkabilirsin" dediğinde nöbetçi öğrenciyle birlikte sınıftan çıktım. Müdürün odasına gidene kadar nöbetçi öğrenciye baktım. Gayet hoş bi kızdı. Yakasındaki kartta yazdığına göre ismi Nur'du. "Müdür beni neden çağırdı?" Diye sordum. Kız yüzüme bitkin bi şekilde baktı ve "şimdi kendin sorarsın" dedi. Müdürün odasına gelmiştik. Kapıyı tıkladım ve içeri girdim. "Hocam beni çağırmışsınız" dedim. Müdür önce kim olduğumu hatırlamaya çalışır gibi yüzüme baktı. Sonra "geç otur kızım" dedi. Müdürün karşısındaki sandalyeye oturdum ve "birşey mi oldu hocam?" dedim. Müdürümüz Rıza Bey.. Birine kötü bir haber vericekse avuçları terler, karşısındaki kişinin yüzüne bakamaz, gözlerini kaçırırdı. Hafifçe öksürdü ve "Gökçe.. kızım okulumuzda 3. senen.. Hepimiz seni çok sevdik ama.." birden araya girdim. "Ama? Hocam noldu söyler misiniz bi yanlışımı mı gördünüz?" diye sordum. "Okuldan atıldın Gökçe." İşte yıkıldığım an.. Benim tek hayalim okulumu bitirip mesleğimi elime almaktı. Şimdi neden? Durup dururken neden atıldım? Gözlerim doldu, sesim titreyerek "Hocam ne-neden bi yanlışım mı oldu hocam?" diye sordum. Bunu söylemek Rıza hocanın da pek hoşuna gitmiyodu sanırım. "Üzgünüm Gökçe. Öyle gerekti." dedi sadece. Koşarak okuldan çıktım. Ağlıyordum. Akşam olmak üzereyken eve gitmek için yola çıktım. Bunu anneme nasıl söylerdim. Babam öldüğünden beri bana tek başına bakan, sadece okumami isteyen anneme... Nasıl okuldan atıldım derim nasıl?