×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

20

×jungkook×

me ogen zijn gesloten en het voelt alsof ik terug lig in me warme bed, maar ik hoor steeds piepjes. ik raak in lichte paniek, maar blijf me ogen gesloten houden. ben ik in een ziekenhuis? en zo ja, waarom? langzaam open ik me ogen en kijk voor me uit.

'OHGOD JUNGKOOK!' meteen springen de jongens in me armen en knuffelen ze me. het voelt vertrouwd. maar er zijn twee mensen die er bij deze knuffel ontbreken. jin, taeyhung. 'j..jongens waarom ben ik hier..?' mompel ik zacht. ze blijven stil. ineens pakt Jimin me arm.

hij stroopt me mouw op en ik schrik van alle littekens, en blauwe plekken, en alles wordt me teveel. ik duw de jongens meteen aan de kant 'SHUT THE FUCK OFF!' roep ik, en haal alle draden van me lichaam. zo hard als ik kan probeer ik weg te rennen, maar ik word tegengehouden.

'jungkook please wordt rustig.' ik zucht diep 'JE SNAPT HET NIET IK MOET NU WEG.' en ik ruk mezelf uit zijn greep en ren zo hard mogelijk weg naar buiten. ik hoor nog de jongens me naam schreeuwen en achter me aan rennen. maar ik ben al verdwenen.

op een gevend moment geeft me lichaam geen kracht meer, en besluit ik tegen een muur aan te gaan zitten. me pols brandt heel erg, en ik besluit er naar te kijken. ik schrik me dood van wat er op te zien is. Taeyhung, in het groot geschreven. met exact zijn handschrift.

ik weet dat hij dit niet heeft gedaan, wat is er de afgelopen überhaupt gebeurd?! het enige wat ik nog weet is het moment dat ik ineens wakker werd in een donkere& koude kelder. en waarom waren de jongens zo bezorgd en zorgzaam? er zijn teveel vragen in me hoofd.

ineens voel ik twee koude handen voor me ogen, ik schrik en begin te trillen. 'w..wie is dit..?' me stem klinkt angstiger dan dat ik ooit heb gehoord in me leven. 'weet je niet meer wie ik ben?' het persoon grijnst. 'n..nee.. i..ik, m..moet ik u..u kennen..?' de grijns wordt steeds groter.

me ademhaling gaat steeds onregelmatiger en sneller, en alle pijn door de stress kan ik niet aan. heel me lichaam is aan het trillen van de angst en me hoofd bonkt. 'Jeon Jungkook,' klinkt er een dreigende stem. 'j..ja..?!' mijn stem is paniekerig. 'je zal veel met me te maken krijgen.'

-->

ineens word ik wakker en open me ogen, meteen valt me de kou op van de ruimte. ik schrik. ik zit op een stoel, exact in dezelfde kelder waar ik ontvoerd ben. me kuiten zijn elkaar vast gebonden. hetzelfde met me handen. tranen staan in me ogen en me paniek wordt erger en erger.

me handen zijn zo stevig aan elkaar gebonden met het stevige touw, dat me bloedvaten pijn beginnen te doen. en niet een beetje pijn, ze doen oprecht zoveel pijn dat het niet normaal is. het pijnlijke is dat het touw ook nog eens vastzit aan me polsen.

me polsen met littekens, blauwe plekken, en dan er stevig touw om heen is niet goed. ik probeer mezelf er uit te rukken, maar daardoor doet het alleen maar meer pijn. ik schreeuw en huil het uit van alle pijn. om de hoop dat iemand me kan horen. 'HELP ME!' me tranen worden meer en meer.

ik mis de jongens. ineens was ik wakker, maar ze leken ineens vele anders. ze leken zo bang, angstig. ineens zo gestrest dat ik er oprecht van schrok. zo ken ik de jongens niet, wat zou er wel niet gebeurd zijn? en Jin? me zorgen worden alleen maar meer en erger.

ineens gaat de kelder deur open, en een zwart gekleed iemand komt naar me toe gelopen. langzaam knielt het persoon voor me neer; 'please, l..laat me vrij ik-' ik krijg een harde klap in me gezicht. 'ik ben hier niet gekomen voor slappelingen, Jungkook. nog 1 keer zo'n actie, en je bent dood.'

ik schrik. me hart mist zijn slagen die ik enigzins nog kon verdragen, en me voorhoofd begint te zweten. 'p..please, wat heb ik u misdaan, ik wil ook gelukkig leven!' het persoon grijnst duivels. ik krijg dan weer een harde klap. ik begin te huilen van alle pijn in me lichaam.