Chasing number nine

Κεφάλαιο 10ο ( Kelsey's ΡOV )

(Κέλσι POV) 

Ο Ρόρι πάντοτε ήταν για μένα απλά ο αδελϕός της Καρολίνας και τίποτε παραπάνω. Δεν είχα καμία σχεδόν επαϕή μαζί του, πέρα από τις τυπικές χαιρετούρες, όταν τύχαινε να βρεθούμε στο σπίτι της ϕίλης μου. Ποτέ δεν κάναμε παρέα, ούτε είχαμε μιλήσει ουσιαστικά, μέχρι την μέρα που έτυχε να γνωριστούμε πραγματικά και ήταν σαν να τον είδα πρώτη ϕορά.

Ήταν πριν τρεις εβδομάδες. Το σχολείο δεν είχε ακόμα αρχίσει και απολαμβάναμε τις τελευταίες ημέρες των καλοκαιρινών διακοπών. Εκείνο το πρωινό είχα πάρει την πήλινη γλάστρα με το μπονσάι από το παράθυρο του δωματίου μου, για να το παραδώσω στην Καρολίνα. Το συγκεκριμένο ϕυτό ήταν η εργασία μας για το μάθημα της ϕυτολογίας και βοτανικής. Ήταν ένα μάθημα επιλογής που είχαμε διαλέξει την σχολική χρονιά που είχε τελειώσει, καθώς ήταν το μοναδικό μάθημα που το ωρολόγιο πρόγραμμα και των δύο μας μάς επέτρεπε να παρακολουθήσουμε από κοινού. Πιστεύαμε βέβαια πως το μάθημα θα ήταν βαρετό και ανόητο, αλλά αποδείχθηκε σχετικά ενδιαϕέρον. Πάντως ήταν σίγουρα καλύτερο από το να ϕτιάχνεις ρολόγια κούκους στο μάθημα της ξυλουργικής.

Η καθηγήτρια αυτού του μαθήματος, μια υπερήλικη γυναίκα που έμοιαζε σαν τις γιάτρισσες που μάζευαν βότανα στα δάση τον 18ο αιώνα, μας είχε βάλει εργασία να ϕροντίζουμε ένα ϕυτό στα πρώτα στάδια της ζωής του σε ζευγάρια όλο το καλοκαίρι, μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία τον Σεπτέμβρη, οπότε θα παρουσιάζαμε τη δουλειά μας. Ήταν η σειρά της Καρολίνας να ϕροντίσει το ϕυτό μέχρι να το παραδώσουμε κι έτσι αποϕάσισα να το πάω στο σπίτι της εκείνο το πρωινό, ελπίζοντας να τη βρω σπίτι.

Όταν όμως χτύπησα το κουδούνι κανένας δεν άνοιξε την πόρτα και το σπίτι παρέμεινε σιωπηλό. Υπέθεσα πως όλοι έλειπαν. Στράϕηκα προς το γκαράζ και διαπίστωσα πως το αμάξι που μοιραζόταν με τον αδελϕό της έλειπε. Ξαϕνικά η Πριγκίπισσα, το μπουλντόκ της ϕίλης μου βρέθηκε δίπλα στα πόδια μου βγαίνοντας από το πορτάκι της στην πόρτα και όρμησε τρέχοντας στον κήπο αγνοώντας με. Πριν προλάβω να κουνηθώ άκουσα την πόρτα πίσω μου να ανοίγει με ορμή και την ένιωσα να με χτυπάει από πίσω δυνατά. Η γλάστρα γλίστρησε από τα χέρια μου και έγινε θρύψαλα στα πόδια μου κι εγώ έχασα την ισορροπία μου και προσγειώθηκα στα τέσσερα πάνω στα θραύσματα και τα σκόρπια χώματα.

«Άουτς!», αναϕώνησα καθώς τα αιχμηρά κομμάτια του πηλού χώνονταν στις παλάμες και τα γόνατά μου.