Coma... (ft. Why don't we & Shawn Mendes)

37. Nee!?

Shawn werd op een brancard gelegd, en toen de ambulance in getild. "Mag ik mee?" Vroeg ik.

"Nee, sorry." Zei de ambulancebroeder. "M...maar w...waarom niet?" Snikte ik. Even later liepen de tranen over mijn wangen. De ambulancebroeder zei niks terug. Hij stapte in en begon weg te rijden. Dit was allemaal mijn schuld. Ik zorg voor drama, en ongelukken. Misschien is het maar beter dat ik weg ga. Of misschien ook niet, I don't know. Ik begon steeds harder te huilen vanwege mijn gedachtes, en omdat Shawn weg is gebracht, naar het ziekenhuis. Toen voelde ik ineens een arm over mijn schouder. "Hey, rustig maar het komt goed." Zei iemand. Het was Nancy. "W...weet je d...dat zeker?" Snikte ik. "Ik weet het zeker." Zei Nancy. "M...maar zag je d...dan niet w...wat er net I...is gebeurd?" Vroeg ik snikkend. "Tuurlijk zag ik dat, maar het komt goed, het had veel erger kunnen zijn." Zei ze. "M...maar Shawn is n...nu weg, n...naar het z...ziekenhuis." Snikte ik. "Weet ik, waarom ben je niet meegegaan?" Vroeg Nancy. "I...ik mocht n...niet mee." Snikte ik. Toen begon ik weer harder te huilen. "Het komt goed, we gaan naar Shawn toe, maar ik weet niet of we dat nu moeten gaan doen." Zei Nancy. "W...waarom niet nu?" Vroeg ik snikkend. "Omdat ze, als ze bij het ziekenhuis zijn, eerst Shawn moeten verzorgen, voordat er visite kan komen." Zei Nancy. "Oh." Zei ik. Ik begon me al beter te voelen, ook al ligt Shawn in het ziekenhuis en ben ik er niet bij. "H...hoe laat g...gaan we dan naar s...Shawn?" Vroeg ik snikkend. "We gaan er zo heen, het is toch nog eventjes tijden." Zei Nancy. "Oh, oké." Zei ik. "Kom, we lopen alvast naar de uitgang, aangezien we nu aan de andere kant van het park zijn." Zei Nancy. "Oké." Zei ik. Ik liep met tranen in mijn ogen, samen met de rest, naar de uitgang van het park. "Gaat het Meagan?" Vroeg Jonah. "Nee, niet echt, ik brak vanbinnen gewoon in stukken toen ik hoorde dat ik niet mee mocht met Shawn. Het ergste is nog, hij ligt nu in het ziekenhuis, door mij, en ik ben er niet eens bij." Zei ik tegen Jonah. "Het komt goed, ik beloof het. En als er ooit iets is, kan je er met mij over praten." Zei Jonah. "Thanks jojo, waaraan heb ik vrienden zoals jij verdiend?" Zei ik. "Door jezelf te zijn, en zelf ook zo aardig te zijn." Zei Jonah. Hij gaf me een knuffel. Er liepen weer tranen over mijn gezicht, deze keer niet van verdriet, maar van blijdschap. "Uhm, gaat het? Vroeg Jonah weer. "Natuurlijk." Zei ik. "Waarom huil je dan?" vroeg Jonah. "Van blijdschap, door jou. Ik ben zo blij om jou als vriend te hebben." Zei ik. "En ik ben blij om jou als vriendin te hebben." Zei Jonah, hij gaf me weer een knuffel.
Door dit gesprek tussen Jonah en mij was de rest van de groep doorgelopen, terwijl wij een soort van achterbleven. De rest was nu ongeveer 20 meter van ons vandaan. "Jonah, de rest is nogal ver weg." Zei ik. "Ja inderdaad. Wedstrijdje?" Zei Jonah. "Natuurlijk! 3, 2, 1... GO!" Riep ik. We renden allebei zo hard als we konden. Uiteindelijk had Jonah gewonnen. "Waarom ben jij zo snel?" Vroeg ik. "Gewoon lange benen hebben." Zei Jonah. "Maar dat heb ik niet." Zei ik. "Daarom heb ik ook gewonnen." Zei Jonah lachend. De rest hoorde het ook, en zij begonnen ook te lachen. "Niet eerlijk, ik wil ook lange benen hebben." Zei ik, terwijl ik mijn armen over elkaar deed. "Aw, iemand is boos omdat ze klein is." Zei Zach gniffelend. "Hou je mond Zach!" Zei ik. Ik probeerde serieus te blijven, maar het lukte me niet doordat Zach me raar aan keek. "Laat Zach maar doen, hij is gewoon een klein, vervelend jongetje van 5." Zei Jack lachend. "Ik ben niet klein! Ik ben even groot als jou!" Zei Zach. "Oh, en ik ben geen 5!" Zei hij er nog achteraan. Jack begon te lachen, en toen de rest ook. Het duurde niet lang, of Zach begon al achter Jack aan te rennen. "Ik krijg je wel Jack Robert Avery!" Zei Zach. "Oké, probeer het maar Zachary Dean Herron!" Zei Jack lachend, terwijl hij weg rende voor Zach. "Hey, jullie schieten niet op zo! Kom mee, we gaan naar de uitgang, op deze manier duurt het nog 10 uur!" Zei ik. "Jaja, we komen al." Zei Zach. Hij stopte met rennen en kwam terug naar de groep, en daarna kwam Jack. "Ik wist niet dat mijn vriendje zo'n klein kind is." Zei Nancy. "Ben ik ook niet, ik word aangestoken door het echte kleine kind hierzo." Zei Jack, terwijl hij naar Zach keek.
Even later waren we bij de uitgang. We liepen naar het parkeerterrein, naar de auto van Daniel. "Uhm, jongens, hoe moeten we met z'n zevenen in een auto?" Vroeg ik. "Ik denk dat er iemand bij een ander op schoot moet." Zei Daniel. Iedereen keek ineens naar Nancy en Jack. "Volgens mij is er ook meteen beslist wie dat gaan zijn." Zei Zach.
We stapten in de auto. Nancy zat bij Jack op schoot, zoals besloten. We reden naar het ziekenhuis. Het was best ver rijden, dus we zaten best lang in de auto. Na ongeveer een half uur rijden zei Jack: "kijk daar is het ziekenhuis al." Daniel parkeerde de auto, en we stapten uit. "Oké, kom we gaan." Zei ik. We liepen naar binnen. Bij de balie vroegen we in welke kamer Shawn ligt. Hij ligt in kamer 216. We namen de trap naar de 2e verdieping en we liepen naar de kamer van Shawn. Er stond een dokter buiten de deur. "Uhm, hallo, mogen we naar binnen." Vroeg ik aan de dokter. .....