PLAYBOY [END]

1.จุดเริ่มต้น

ยองแอพาร์ท....

"วันนี้พี่ฮุนคงไม่กลับห้องนะ เพราะเขากำลังมีความสุขอยู่กับฉัน"

ฉันได้รับข้อความจากไลน์ของพี่เซฮุน ซึ่งฉันมั่นใจได้เลยว่า พี่เขาคงไม่ส่งอะไรแบบนี้มาแน่นอน

ถ้าจะถามว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง ฉันก็ตอบได้เลยว่าฉันชินแล้ว ชินกับการที่ได้รับข้อความอะไรแบบนี้ ชินแล้วที่พี่เขานอกใจฉัน ฉันชินแล้วที่จะต้องฟังคำแก้ตัวจากพี่เขา

ฉันจับได้ว่าพี่เขามีคนอื่นมาตลอด ฉันเคยขอให้พี่เขาหยุด แต่พี่เขาก็บอกว่าเขายังไม่พร้อม เขาขอเวลาก่อน และบอกให้ฉันรอ ตอนนี้พวกคุณคงกำลังด่าว่าฉันโง่อยู่ใช่ไหม ที่ยังทนกับอะไรแบบนี้ ไม่แปลกหรอ ที่พวกคุณจะคิดแบบนั้น เพราะขนาดเพื่อนของฉันเอง มันยังว่า ว่าฉันโง่เลย

.
.
.
.

"มีอะไรกินบาง" นี่คือประโยคแรกที่พี่เขาทักฉัน หลังจากที่หายไปไหนทั้งคืนก็ไม่รู้ นี่หรอคือประโยคที่พี่เขาควรทักฉันงั้นหรอ

"พี่ถามไม่ได้ยินหรอ" พี่เซฮุนสะกิดไหล่ฉัน

"เมื่อคืนพี่ไปไหนมา" และแล้วฉันก็อดถามไม่ได้ว่าพี่เขาหายไปไหนมา

"ก็อยู่ที่ทำงานไง" นี่พี่เขากำลังโกหกฉันงั้นหรอ เพราะเขากำลังหลบตาฉัน

"พี่แน่ใจหรอ" ฉันเน้นถามพี่เขาอีกรอบ

"นี่อย่าหาเรื่องได้ไหม ก็บอกว่าทำงานไง ไม่เข้าใจหรอ" ทำไมเขาต้องขึ้นเสียงด้วย

"ทำไมพี่ต้องหงุดหงิดด้วยหล่ะ แอก็แค่ถาม" ฉันเองก็เริ่มขึ้นเสียงด้วยเหมือนกัน

"เพราะแอไม่เชื่อใจพี่ไง พี่พูดอะไรไป แอก็คงไม่เชื่อพี่หรอก" เอาซะฉันไม่กล้าพูดต่อเลย ตกลงฉันผิดหรอเนี่ย

.
.
.

เซฮุนพาร์ท...

"แอขอโทษ แต่เมื่อคืน...." แอคงกำลังจะพูดเรื่องข้อความเมื่อคืนแน่เลย ผมก็ตัดสิ้นในแทรกขึ้นก่อน