Emmyth 2: Nandor

Hoofdstuk 1: Gedumpt

Hey, lezers!(oke, dat klinkt echt heel erg stom)

Het kan zijn dat de inleiding verward is geraakt met dit hoofdstuk. In dat geval moet je even naar het volgende hoofdstuk gaan en een paar pagina's terug scrollen. Het kan ook zijn dat het aan mijn iPad ligt hoor, maarja.

Enjoy!

HOOFDSTUK 1
POV. Emmyth
Het is drie maanden geleden sinds die krantenkop. Er is nog steeds niks verdachts gebeurd. Dat betekend niet dat ik het vergeten ben. Ohnee, zeker niet. De letters staan inktzwart in mijn geheugen gegrift. Waarom moest dit nou weer gebeuren? Ben ik geboren om een gevaarlijk leven te lijden ofzo? Het lijkt er in ieder geval wel op! Ik heb alles geprobeerd om kalm te worden. Meditatie, yoga en nog meer van dat soort onzin, maar niets lijkt te werken! Ja oké, mijn lichaam is wel ontspannen enzo, maar daar gaat het me hier niet om! Het zijn mijn hersenen! Ze blijven maar werken en werken als een goed geoliede tandwielmachine. Ik kan er niets aan doen! Als ik vroeger wel eens te druk was stopte mijn moeder me altijd in een warm bad. Dat is wat ik nu ook probeer, maar alle soorten bruisballen en badzout in de wereld kunnen er niet voor zorgen dat mijn moeder me kalmeert. Ze ging dan altijd op de rand van het bad zitten en dan zong ze een liedje voor me... Ik mis haar zo, ookal bleek ze niet m'n echte moeder te zijn... Oh shit, nou moet ik nog huilen ook! Ik ben vergeten om mijn make-up eraf te halen. Straks lijk ik weer op het monster van Loch-Ness... Hmmm, dat doet me denken aan de eerste keer dat ik Fin weer ontmoette. Alleen deed hij zich toen voor als iemand anders. En als we het toch over de duivel hebben...

"Hoi lieverd, is het een lekker bad? Is het water warm genoeg? Wil je nog meer badzout of schuim?" "Nee hoor, het enige wat ik nu nodig heb is rust, oké? Ik hou van je..." "Ik hou ook van jou... Doei!" "Doei..." Ohwww, wat is Hij toch lief. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die behulpzamer, meedenkend, lief, en niet te vergeten, knap is! Eergisteren vroeg hij of ik meewilde naar één of andere stomme science-fiction film en na wat zeuren had ik ja gezegd, maar toen we uit de auto stapten stonden we vlak voor een super chic restaurant! Zo romantisch!!

POV. Daan
Eindelijk! Eindelijk ben ik uit die vervelende rolstoel! Het was zoooo irritant! Ik botste overal tegenaan en niet iedereen word blij als je hun honderd jaar oude theeservies aan diggelen rijdt. Maarja, daar ben ik nu gelukkig vanaf. Ik moet helaas wel een rekening van €1000,- betalen, dus ik heb een baantje genomen. Dat moet ik dan wel weer combineren met m'n huiswerk en dat gaat nog niet zo goed. Dus, heb ik best wel een paar strafuren en is er kans dat ik blijf zitten dit jaar. Airyn doet ook wat afstandelijk naar me, ik weet niet wat het is... Ik wil haar niet kwijt! Ze is het beste wat me ooit kon overkomen! Ik denk dat ik gewoon wat begripvoller moet zijn, weet je. Laatst zat ze in haar kamer, zachtjes te huilen, en ik denk dat ik misschien wat hard aankwam... Hmmmmmmmm, ik denk dat ik al weet wat ik ga doen...

POV. Airyn
Het is 19.00. Ik wacht in de hal. Daan zei dat hij me kwam ophalen. Oh nee, als hij nou maar geen romantische stunt uit haalt! Dat maakt het alleen maar pijnlijker! De deurbel klinkt en ik doe open. Voor de deur staat Daan, in een net pak. Hij heeft een bosje bloemen in zijn hand. Dahlia's! Mijn favorieten! Nee nee nee nee! Ga nou niet weer helemaal sentimenteel worden! Zeg ik tegen mezelf. Daan gaat op zijn knieën. "Lieve, lieve Airyn, dit is geen huwelijksaanzoek, als je dat soms denkt. Dit is wel een belofte, een belofte om elkaar altijd trouw te zijn. Dus, lieve Airyn, wil jij voor altijd mijn vriendin zijn?" Oh nee, shit! Wat moet ik nou doen!? "Eh, ik eh, ik vind jou ook heel lief enzo, maar, eh, er is iemand anders in mijn leven en daar houd ik meer van dan van jou..." En ik ren het huis weer in, vechtend tegen de tranen...