Coma... (ft. Why don't we & Shawn Mendes)

38. Laat me los!

We namen de trap naar de 2e verdieping en we liepen naar de kamer van Shawn. Er stond een dokter buiten de deur. "Uhm, hallo, mogen we naar binnen." Vroeg ik aan de dokter.

"Nee, sorry." Zei de dokter. "Maar, waarom niet?" Vroeg ik. "Ik weet niet of ik je dit moet vertellen." Zei de dokter. "Ik wil gewoon weten waarom ik niet naar Shawn toe mag!" Zei ik op een beetje boze toon. Ik wil zo graag naar Shawn, niemand mag me tegen houden. "Er was een spoedoperatie nodig, dus ze zijn nu bezig, daarom mag u niet naar binnen." Zei de dokter. "Maar, maar, maar ik wil naar mijn Shawn toe! Het is mijn schuld dat hij hier ligt, laat me alsjeblieft naar hem toe gaan!" Zei ik, half boos, half verdrietig. Ik probeerde me langs de dokter te duwen, om de kamer in te gaan. Jammergenoeg werd ik tegengehouden. Toen werd ik weggetrokken. Nancy en Jack trokken me mee naar de lift. Uiteindelijk gingen we naar begane grond. Ik werd nog steeds vast gehouden. Dat was maar goed ook, want anders was het niet goed afgelopen met sommige mensen. Ik werd door Jack en Nancy naar de auto gebracht. "Laat me los! Ik wil naar Shawn!" Riep ik boos. "Dat kan nu niet, ze zijn bezig." Zei Jack. "Maar ik wil naar hem toe! Wat als er wat mis gaat! Dan heb ik niet eens afscheid kunnen nemen!" Riep ik. "Je gaat ze alleen maar in de weg lopen, en dan is er juist meer kans dat er wat mis gaat!" Zei Nancy. Mijn woede veranderde in verdriet. Heel veel verdriet. Nancy en Jack lieten me los. "Gaat het?" Vroeg Nancy. "Ziet het er uit alsof het gaat?" Schreeuwde ik.
Ik rende zo snel als ik kon weg. Ik wist niet waar ik heen moest rennen, dus ik rende maar een kant op. Na een kwartier rennen was ik dood moe. Ik kwam bij een park. Ik ging op een bankje liggen. Niet lang daarna viel ik in slaap. Buiten, in de open lucht slapen, is niet zo veilig, maar toch deed ik het, want het maakte me niet meer uit wat er zou gebeuren. Mijn leven was toch al verpest, het kon niet erger worden dan dit. Of toch wel? Ik werd wakker van een raar geluid. Er liepen allemaal mensen door het park met zaklampen. Het was al donker, omdat ik best wel lang heb geslapen. Het leek wel of de mensen iets of iemand zochten. Toen scheen er ineens iemand met een zaklamp op mij. "Ik heb haar!" Hoorde ik iemand roepen. De stem kwam me heel bekend voor. "Z...Zach?" Vroeg ik. "Hey Meagan! We zochten je overal!" Zei Zach. Hij rende naar me toe. "Waarom? En wie is we?" Vroeg ik. "Uhm, de boys en Nancy, we zochten je omdat je ineens weg was gerend." Zei Zach. "Oh, oké." Zei ik zacht. "Waarom rende je weg?" Vroeg Zach, terwijl hij naast me kwam zitten. "Ik, Uhm, nou ja, mijn boosheid die ik had, veranderde in zoveel verdriet, dat ik even weg wou van iedereen, zodat ze het niet erger konden maken." Zei ik. Er rolde een traan over mijn wang. "Gaat het Meagan?" Vroeg Zach. "Nee, niet echt, ik heb Shawn nog steeds niet gezien na wat er is gebeurd, door mij." Zei ik. "Oh, ik weet zeker dat je hem snel ziet, maar kom je nu mee naar ons huis? Het is nogal koud hier namelijk, en ik wil niet dat je ziek wordt." Zei Zach. "Ik kom al mee, hoe laat is het eigenlijk? En waar is de rest?" Vroeg ik. "Het is 10 uur, en de rest is al naar de auto gelopen." Zei Zach. "Oh oké, zullen wij dan ook maar gaan?" Vroeg ik. "Ja is goed." Zei Zach. We liepen naar de auto, waar de rest al in zat. "Hey iedereen." Zei ik. "Meagan! Je was ineens weg! We hebben je overal gezocht!" Zei Nancy. Ze rende de auto uit en vloog me in de armen. "Ik heb je gemist." Zei ik. "Ik jou ook." Zei Nancy. "Kunnen we nog naar Shawn toe vandaag?" Vroeg ik. "Nee, daar is het te laat voor." Zei Nancy. "Oh." Zei ik. Er rolde weer een traan over mijn gezicht. "Het komt goed Meagan, we gaan morgen ochtend, zo vroeg mogelijk." Zei Zach, die nog steeds bij me stond. "Oké." Zei ik zacht. "Kom, we gaan nu naar huis, dan kan je rusten, in een bed, in plaats van op een bankje in het park." Zei Nancy. "Ja, is goed." Zei ik. We stapten in de auto en reden naar het wdw huis.
Na ongeveer een half uur rijden waren we er. We stapten uit, liepen naar de deur en gingen naar binnen. "Zullen we nog iets leuks doen?" Vroeg Corbyn. "Jullie mogen best iets leuks doen, maar ik ga naar bed, ik ben super moe." Zei ik. "Oké, doei Meagan." Zei Corbyn. "Truste iedereen." Zei ik, voordat ik de trap op liep. "Truste Meagan." Riep iedereen. Ik ging naar de kamer waar Shawn en ik de laatste dagen sliepen. Ik kleedde me om en ging in bed liggen. Niet veel later begon ik te huilen. Ik mis Shawn. Ik viel even later in slaap.

De volgende ochtend
Ik werd wakker door geklop op de deur. "Meagan, ben je wakker?" Werd er gevraagd. "Ja, ik ben wakker." Zei ik terug. Toen ging de deur open. Nancy kwam binnen. "Ga je omkleden, dan gaan we zo naar Shawn toe!" Zei Nancy. "Oké, ik kom al." Zei ik. Ik kleedde me om en ging naar beneden. Ik ging samen met de rest ontbijten en toen gingen we weg. We stapten in de auto en we reden naar het ziekenhuis.
Even later waren we bij het ziekenhuis aangekomen. We liepen naar binnen en gingen naar Shawn zijn kamer. Eindelijk mocht ik naar binnen, eindelijk naar Shawn. Toen ik binnen kwam zag ik.....