I hope - One direction [ Afgelopen ]

3. Liam James Payne

Samen met de andere jongens treden we op. We vormen een band one-direction. Ik begin te zingen en mijn aandacht gaat naar Amy. Hoe zou het nu met haar gaan? Ik heb spijt dat ik zomaar ben vertrokken. Ik heb haar gedag  gezegd en een brief voor haar gemaakt.

Ik heb spijt dat ik haar niet mee heb genomen.

Na dat ik vertrokken ben, heb ik even op straat zwerft. Een keer zagen twee mensen mij en besloten mij op te vangen.

Mijn soort ouders weten heel het verhaal en verder niemand.

Ik beschouw ze als mijn familie net als mijn zussen die ik ook als mijn zussen beschouw.

Ik wil Amy halen maar het kan niet. Misschien is verhuist en zie ik haar nooit meer.

Ik zal wachtten, wachtte tot ik een plan heb verzonnen om haar te kunnen redden als het al niet te laat is. De vreselijke herinneren van vroeger heb ik zover wegstopt dat het soms naar boven komt.

De jongens weten van niks, soms wordt zwetend wakker van een nachtmerrie. Soms horen de jongens het maar dan wuif ik het weg omdat ik het niet wil en durf te vertellen.

Niemand hoeft van mij verleden te weten voordat ik mijn zusje heb gevonden.

Tranen springen in mijn ogen als ik besef dat ik haar in de steek heb gelaten.

Ik sluit mij na het concert in de hotelkamer op.

“Jos, nu hier komen!” Geschrokken kijk ik naar de man in de deuropening. Snel gebaar ik voorzichtig naar mijn zusje dat ze weg moet gaan. Maar het is te laat Ad heeft haar al gezien en pakt haar op. Hij schud haar een paar keer door elkaar en smijt haar op de grond. Ik zie haar vergaan van de pijn.

Ik wil naar haar toe lopen maar hij pakt mij kwaad op en pakt mij bij de keel vast. Ik probeer hem van mij af te slaan maar het lukt niet. Hij scheurt de kleren van mij lijf af en begint aan mij te zitten.

Ik hoor hem kreunend klaar komen, kil kijk ik hem aan.

Schijnheilig loopt hij de kamer uit. Huilend laat ik mij op de grond vallen.

Ik besef dat mijn zusje daar nog ligt en als ik op kijk zie ik dat ze in een hoekje is gekropen.

Snel kruip ik naar haar toe, veilig kruipt ze in mijn armen.

“Het komt goed echt waar. Ik ga nu afscheid van je nemen en als ik een plekje heb gevonden dan haal ik je op en dan gaan wij laten zien dat we ook wat waard zijn.

Ik beloof je dat ik je snel kom redden. Ik hou van je zusje.”

Ze knikt “Kom je snel?”

“Ik kom zo snel mogelijk.”

Huilend nemen we afscheid van elkaar.

Avonds wacht ik totdat iedereen slaapt en met mijn tas waar de nodige spulletjes inzit loop ik de deur uit. Ik heb niet veel spullen omdat wij dat nooit krijgen.

“Eindelijk vrij.” Fluister ik in mijn zelf.

En snel vlucht ik weg voordat ze het ontdekken.

Huilend wordt ik wakker. Die droom was echt, het was zo gegaan. Ik heb het verpest, ik moet nu naar haar toe. Met een zucht loop ik naar Paul toe.  Hij ziet mij aankomen “Jongen wat is er?” “Wanneer zijn we een paar dagen vrij.”

Ik zie dat hij kijkt in zijn agenda.

“Over twee weken heb je een week vrij.”

Ik denk even na en bedenk dat ik dan genoeg tijd heb om haar te redden als zij daar nog is.

“Oke, Ik ben dan naar Rubery  dus dan weet je dat.”

Vragend kijkt hij mij aan net als de andere jongens “Wat moet je daar doen?”

“Niet veel.”

Paul kijkt hij mij aan “Ik weet dat je iets van plan ben en wat weet ik niet maar doe alstublieft geen gekke dingen.”

Ik knik en moe val ik op bed in slaap.