Atlas Leo Gürman.
Okulumuza gelen yarı Türk yarı Rus asıllı çocuk. Sarı kıvırcık saçları, renkli gözleri ve uzun boyuyla herkesi etkileyebilecek türden birisiydi. Yalnızca tek bir kusuru vardı, o da tekerlekli sandalyeye mahkum oluşu...
Herkes onun güzelliğini göz ardı edebiliyordu tekerlekli sandalyede oluşundan dolayı. Ama ben yapamıyordum. Onu bir türlü göz ardı edemiyordum. O uzun parmakları saçlarımda dolaşsın, güzel gözleri gözlerimin içine sonsuza kadar baksın istiyordum. Öylesine soğuk ve ruhsuz bakıyordu ki bazen, onun bir ruhunun olduğundan bile şüphe duyuyordum. Bu kadar mı kötü bir şeydi tekerlekli sandalye kullanmak? Bacaklarını kullanamıyor olması onunla konuşmayı engelleyen bir faktör müydü?
İnsanlar ne kadar da acımasız ve önyargılılardı böyle. Kim bilir insanlar ona karşı nasıl kötü bir tavır takınmıştı da o da böyle içine gömülme kararı almıştı.
Ama ben onu iyi etmek istiyordum. Elimden geldiği kadar ona yardımcı olmak istiyordum. Belki ister, belki beni iterdi ama yine de denemeye değerdi. Onun için tüm bunlara değerdi...
