2.Bölüm
İki adamında kolları paketler ve poşetlerle dolup taşmıştı. Ne kadar ısrar edersem edeyim birini bile bana taşıtmıyorlar. Sonunda eve geldik:
-Hadi artık eve gidin niye bu kadar iyi olmak zorundasınız sanki?:)
-Peki küçük hanım iyi geceler.
-Adım Meryem unuttun mu?
-Hiç değişmemişsiniz her zamanki sevgili küçük nazik Meryem Hanım.
-AAA! Böyle diyince kendimi 40 yaşında gibi hissediyorum.
-Peki iyi geceler Meryem.
-İyi geceleeeerrrr!!!!
Adamlar giderken aralarında konuşuyorlardı:
-Ne kadar büyümüş değil mi?
-Evet ama hala içindeki çocuğu büyütememiş.
-Geliceğini bildirince bizimkilerin sevincini gördün mü?
-Evet, az kalsın evi yıkıp daha iyisini inşa edeceklerdi ama Meryem burayı özenle seçti.
-Böyle konuşunca aklıma geldi, bu Meryem'in Kore'ye ilk gelişiyse evi ve eşyaları nasıl seçti?
-İnternetten tabii. Eh biraz da ablasının mobilya tasarımlarından.
-Şu Hikari yok mu? Elinden her iş geliyor.
Konuşmalar böylece uzayıp gidiyordu. Ben de eve girdim:
-Ey Kore sev beni, besle beni, asla yalnız bırakma beni!(Garfield'dan bir alıntıyla içeri girdim.):)
-Ahhh! Meryem çoktan gelmiş buraya gelin!
-Merhaba!
Tüm ev halkı başıma toplandı(şöför, aşçı, köpeğim Leydi ve halam).Eh tabii üç aydır beklediğiniz kız sabah gelipte eve bile uğramadan Seul'u turlarsa olacağı budur.Neyse oturup sohbet ettikten sonra yukarı çıkıp üstümü değiştirdim ve yeni aldığım her şeyi yerlerine yerleştirdikten sonra evi turlamaya başladım. İki katlı bir evdi aslında ama benim isteğimle çatı katı da döşenmiş ve orası benim odam olmuştu, oldum olası geniş çatı katlarını severdim, odanın küçük bir kısmını da tasarım aletlerim için ayırmıştım. Ev tamamen ben ve ablamın tasarımıydı. Her türlü renk vardı. Ayrıca bodrum katını temizletip aynalarla döşemiştim ve bir de müzik sistemi kurmuştum böylece bir dans odam da olmuştu.
Yemek yedikten sonra bahçeye çıkıp Leydi'yi sevmeye başladım. Bahçede orta boylarda bir havuz vardı. Bu arada hazır fırsat varken size şu sürekli bahsettiğim hayalimi anlatayım.
Ben çocukluğumdan beri dans etmeyi çok seven bir insanım. Ama bu konuda utangaç olduğum için babamdan dans odası istemedim, onun yerine annemler dışarı çıkınca salona kamera koyar, müziği açıp öyle dans ederdim. Sonradan bunları ablam izler ve 'şurası yanlış olmuş; burası daha iyi' gibi eleştirirdi. Bu şekilde kendimi geliştirirdim. Bir gün çok yakın bir arkadaşım dans videolarımdan birini izledi:"Vayy! Meryem sen ünlü olsan valla şu bir işe yaramayan ünlülere taş çıkartırsın vallahi!" dedi. O an bu bana çok önemli gelmedi ama düşündükçe bir bakıma haklı olduğunu anladım. Ve aileme bunu söyledim ama babam:"Kızım bunun için şarkı da söyleyebilmen lazım." dedi. Tabii ben durur muyum?:) Bazı denemeler sonucunda öğretmenim gerçekten yeteneğim olduğunu söyledi. İşte o günden beri dans ve şarkı söyleme konusunda çalışıyorum. Hiç bıkmadan yaptığım diğer şey ise kıyafet yani moda tasarımcılığı. Ve sonunda birkaç ay önce Kore'deki şirkete kabul edildim ve üç ay kadar sonra debut yapacağım:) sonunda hayallerim gerçek oluyoooor!!!!!!
