มิราพาร์ท.......
หลังจากที่ซื้อเค้กเสร็จไม่สิต้องบอกว่าเอาเค้กมาฟรีๆฉันก็เดินออกมาหน้ามอทันทีเพราะฉันเองก็อยากจะรีบกลับคอนโดแล้ว
"ทำไมแท็กซี่ไม่ค่อยมีเลยเนี้ย ร้อนก็ร้อน" ฉันค่อยๆปาดเหงื่อตัวเองก็ปกติมีพี่แดนคอยไปรับไปส่ง แถมฉันก็ขับรถไม่เป็นอีก
ปิ๊น ปิ๊น ฉันหันมองรถที่มาจอดแล้วกำลังบีบแตร ไม่นานกระจกรถก็ค่อยๆลดลง
"ขึ้นรถมาเร็ว พี่จะกลับคอนโดพอดี" พี่แดนนั้นแหละไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมิเอ่อ...ฉันกลับเองได้"
ฉันไม่อยากใกล้เค้ามากนักหรอกเพราะมันทำให้ฉันตัดใจยากไง
"ขึ้นมามิรา พี่จอดรถตรงนี้นานไม่ได้ อากาศก็ร้อน" เค้ากำลังทำเหมือนเป็นหวงฉันงั้นหรอ
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่กลับไปเลย"
"มิราอย่าให้พี่ต้องลงไปอุ้มขึ้นรถนะ" เห้อให้ตายสิ ฉันจำใจเดินขึ้นรถไป ส่วนเค้าก็ยิ้มอย่างผู้ชนะไง ฉันเลือกที่จะมองไปนอกหน้าต่างเพราะไม่อยากมองหน้าเค้าแต่ว่าสายตาฉันก็ไปสะดุดกับสร้อย สร้อยเส้นที่ฉันให้ฮยอนบินทิ้ง
"ทำไมมันมาอยู่กับพี่" ฉันหยิบสร้อยแล้วถามขึ้น
"แล้วทำไมมิราถึงให้คนอื่นเอาไปทิ้ง" เค้าถามด้วยน้ำเสียงดุๆ
"ก็เราเลิกกันแล้วไง จะให้ฉันเก็บไว้ทำไม"ฉันวางมันลงที่เดิมแล้วหันมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง
"ไอ้นั้นมันเป็นใคร"
"ใคร พี่หมายถึงใคร" ฉันถามกลับ
"ก็คนที่มิราให้มันเอาสร้อยไปทิ้ง" เค้าหมายถึงฮยอนบินสินะ
"ฮยอนบิน" ฉันพูดแค่ชื่อเค้า
"เป็นอะไรกับมัน" ฉันรู้สึกว่าพี่แดนเริ่มน่ากลัว
"เพื่อน" ระหว่างที่ฉันตอบเป็นจังหวะที่เค้าจอดเพราะตอนนี้เรามาถึงคอนโดแล้วละ
"แน่ใจหรอว่ามันคิดกับมิราแค่เพื่อน" ทำไมเค้าต้องพูดเหมือนหึงฉันด้วย
"ไม่แน่ใจ แต่มันก็ไม่เป็นไรหนิในเมื่อฉันโสด ขอบคุณที่ให้ติดรถกลับมานะค่ะรุ่นพี่" ฉันพูดแล้วเปิดประตูลงจากรถแล้วตรงไปที่ลิฟท์ทันที
"นี้ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน" เค้าเข้ามากระชากตัวฉันจนเซไปซบอกเค้า
"หืม? เปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมงั้นหรอ" เค้าเริ่มเข้ามาดม ทำให้ฉันรู้สึกจั๊กจี้
"ก็น้ำหอมอันนั้นพี่ให้ เลิกกันก็ควรเปลี่ยนไม่ใช่หรอคะ" ฉันพูดออกมาตามตรง
"เอ่อคือว่า....." เค้าดูอ้ำอึ้ง
"พี่แดนพี่บอกว่าพี่ทนมามากพอแล้วกับนิสัยมิ....รา พี่ขอเลิกเพราะเราไปต่อไม่ได้แล้ว พี่ก็ช่วยอยู่ห่างๆแล้วทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกันได้มั้ยคะ ฉันขอแค่นี้" ฉันเกือบหลุดแทนตัวเองว่ามิแล้วมั้ยละ แล้วที่สำคัญฉันกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ต่อหน้าเค้า
"เพราะไอ้ฮยอนบินนั้นใช่มั้ยที่ทำให้มิราอยากอยู่ห่างจากพี่" เค้ากำลังคิดบ้าอะไรอยู่
"ไม่ใช่ค่ะ พี่อย่าลืมสิว่าพี่เป็นคนบอกเลิก
พี่บอกว่าทนกับความเอาแต่ใจของฉันมามาก วันนั้นพี่ไม่ถามด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรฉันถึงมีเรื่อง ฮึก ขอโทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมานะคะ ฮึก ขอโทษจริงๆ ฮึกฮื่อ ขอโทษที่หวงพี่มากจนพี่อึดอัด วันนั้นที่เลิกกัน มิยังไม่ได้อวยพรให้พี่ ฮึก เลย โชคดีนะคะ ต่อไปนี้เราคือคนที่ไม่รู้จักกันนะคะ" ฉันรีบวิ่งเข้าลิฟท์แล้วปิดทันที ในที่สุดฉันก็ร้องไห้ต่อหน้าเค้าจนได้สินะ ฉันอั้นมันไว้ไม่ได้จริงๆ จริงๆฉันอยากจะบอกเค้ามากกว่าว่ามิราคนนี้ยังรักพี่แดนเสมอ
#มาตามสัญญาแล้วน๊าทีแรกคิดว่าจะลงดึกๆแต่ว่าธุระเสร็จเร็วเลยมาลงให้ก่อน
ESTÁS LEYENDO
(1)sorry ทั้งหมดเป็นเพราะรัก (end)
Fanficฉันแค่รักเค้ามากจนไม่อยากเสียเค้าไป แต่ฉันคงงี่เง่าเกินไปเค้าถึงรำคาญและหมดรักฉัน
