Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Sneeuwval

Geruisloos dwarrelden de eerste sneeuwvlokjes uit de grijze lucht richting de aarde waar ze zich naarstig aan elkaar vastklampten. Het was pas eind november. Sinterklaas was ruim een week geleden aangekomen in Nederland en het Amerikaanse Thanksgiving en Black Friday waren net achter de rug. Officieel was de winter dus nog niet eens aangebroken. Toch waren de eerste tekenen daar.

Zuchtend stond Eva voor haar slaapkamerraam naar buiten te kijken. Achter de zojuist opengeschoven gordijnen was een wereld zichtbaar geworden die zich langzaam liet bedekken met een witte deken. Theoretisch gezien een sprookjesachtig vooruitzicht: de stad zou veranderen in een besneeuwd wonderland. Toch maakte de donkere wolken dat er een claustrofobische sfeer hing buiten. Alsof de sneeuwbui alle plaats in had genomen en haar daarmee alle mogelijke uitzichten benomen had.

Een kleine rilling liep over Eva's rug. Het was niet bepaald koud in de kamer, maar de gedachte aan de vriestemperaturen buiten zorgde voor een psychologische reactie. Ze reageerde over het algemeen altijd slecht als het weer omsloeg naar koud en nat, zoals nu duidelijk het geval was. Ze kon zich op dagen als dit daarom ook wat neerslachtig voelen.

De klokken van de aangrenzende Onze Lieve Vrouwe basiliek verraadden dat het 10uur was. Nee, vandaag had ze geen zin om naar buiten te gaan. Het slechte weer en het feit dat ze een vrije dag had gaf haar genoeg redenen om deze beslissing te rechtvaardigen, vond ze zelf. Met een tevreden knik draaide ze zich om en liep naar haar kledingkast om een comfortabele outfit uit te kiezen. Een zwarte hoodie en matching jeans volstond voor een rustig dagje thuis.

Na een verfrissende douche stapte Eva de keuken van de Ponti binnen. Wolfs stond al aan het fornuis. 'Eitje?' vroeg hij. Eva was al zo gewend geraakt aan het feit dat Wolfs haar altijd voorzag van heerlijk eten dat de vraag haar niet eens meer verbaasde. 'Roerei alsjeblieft,' bevestigde ze dan ook. Als een gestroomlijnde machine bewogen de huisgenoten langs elkaar heen. Terwijl Wolfs ervoor zorgde dat hen aan eten en drinken niks ontbrak, pakte Eva op hetzelfde moment het benodigde servies en bestek uit de kasten wat ze vervolgens op tafel uitstal. Hierna nam ze plaats op een keukenstoel en slaakte nogmaals een diepe zucht.

Het kwam niet vaak voor dat de twee rechercheurs een dag vrij hadden. En na een drukke periode van moeilijk oplosbare zaken en het bijbehorende gebrek aan nachtrust voelde deze dag als een geschenk uit de hemel. 'Lekker geslapen?' vroeg Wolfs op neutrale toon terwijl hij het ontbijt over de borden verdeelde. Uit Eva kwam een geluid dat zowel positief als negatief opgevat zou kunnen worden. Wolfs plaatste vluchtig zijn hand op haar schouder wanneer hij de pan met roerei van haar bord naar het zijne verplaatste.

Zwijgend nuttigden de twee de maaltijd. In de ochtend verliep alles normaal gesproken altijd zo gehaast dat Eva zich amper kon herinneren wanneer het de laatste keer was geweest dat ze zo op hun gemak hadden kunnen eten. Dat ze überhaupt tijd hadden gehad om s' ochtends het ontbijt aan tafel te consumeren. De stilte die deze ochtend in de keuken hing viel daardoor in het midden tussen aangenaam en ongemakkelijk. Toch had Eva zelf niet echt de behoefte een gesprek op gang te houden. Zwijgend staarde ze daarom maar naar haar bord en nam af en toe een hapje van het roerei en de groenten. Het leek bijna wel of het claustrofobische gevoel van de sneeuwstorm zich een weg naar binnen had gebaand en binnenshuis een bedompte sfeer had gecreëerd.

'Zullen we vandaag iets leuks gaan doen?' het is Wolfs die de stilte verbrak. 'Heb je het weer buiten wel gezien?' Eva's antwoord kwam er vinniger uit dan haar bedoeling was. Een plagend lachje vormde zich om Wolfs' lippen. 'Dus dat is wat je dwarszit?' Eva wierp haar ogen op om hem aan te kijken. 'Er zit mij helemaal niks dwars. Ik heb gewoon geen zin om naar buiten te gaan met dit weer.' Meteen had Wolfs zijn weerwoord al klaar. 'Wie zegt dat wij iets buiten moeten gaan doen? We kunnen ook prima binnenblijven als het aan mij ligt.' Eva haalde schamper haar schouders op. 'En wat had je dan bedacht als binnen-activiteit?' Ze prikte wat in haar ei zonder het echt op te eten. Had het slechte weer nu ook al haar eetlust aangetast?