Je kent me niet

2

Daan kwam net het schoolplein op fietsen, toen hij Sarah zag lopen.

'Hé, Sarah!' riep hij.

'Hoi Daan!' zei Sarah, 'hoe gaat het?'

'Goed hoor, met jou?'

'Ook goed.'

'Mooi,' zei Daan lachend, 'hoe kom jij eigenlijk naar school?'

'Lopend, dat zie je toch!'

'Ja, oké, woon je zo dichtbij?'

'Ja, een beetje.' Nou dat was in elk geval al meer over waar ze woonde, dacht Daan. Hopelijk mocht hij dan wel met Sarah omgaan. Nou ja, hij deed het toch wel.

Toen bedacht hij opeens dat het de eerste keer was dat hij iets deed wat van zijn ouders niet mocht. Hij was altijd erg close met ze, dus hij hield zich ook aan hun regels.

'Hé, waar denk je aan?' vroeg Sarah.

Daan schrok op uit zijn gedachten.

'Nergens aan,' zei hij snel.

'Ja, vast,' zei Sarah sarcastisch.

'Alsof jij altijd alles verteld!' zei Daan een beetje geïrriteerd.

Sarah zag er een beetje gekwetst uit.

'Sorry,' zei ze zacht.

'Het spijt mij ook,' zei Daan, 'normaal word ik niet zo snel boos hoor.'

Sarah zag er opeens heel bang en geschrokken uit.

'Je hoeft echt niet bang te zijn hoor,' zei Daan, die dacht dat ze bang was omdat hij zo snel geïrriteerd was geworden, 'zoals ik al zei; normaal word ik niet zo snel boos!'

'Oké,' zei Sarah. Ze praatte nog steeds erg zacht.

Deze kant van Sarah had Daan nog niet eerder gezien. Niet dat hij haar al zo lang kende, maar hij vond het gewoon niet bij haar passen.

'Ik moet nog even wennen, denk ik,'

Op de een of andere manier had Daan niet het idee dat ze het over school of de nieuwe buurt had.

Op school was alles weer normaal en was Sarah weer de normale, stoere en nonchalante Sarah. Het was weer lachen met haar. Vooral onder wiskunde, wat gegeven werd door Hemstra. Iedereen vond het een doodsaai vak, vooral Sarah, want (niemand wist waarom) zij mocht Hemstra al helemáál niet.

In de les zei Sarah dat je met worteltrekken 'oranje groente uit de grond moet trekken' en volgens haar was de faculteit 'de tijd 's avonds als het donker wordt en de meeste fakkels aan gaan.' De hele klas lag in een deuk. Behalve Hemstra natuurlijk. Zij keek boos, en zelfs dreigend (vond Daan) naar Sarah, maar die negeerde Hemstra.

Daan was blij dat ze naast hem zat.

***

Maar toen, in de pauze, was het weer raak. Daan zat in zijn eentje buiten te eten. Sarah was iets te eten bij de kantine halen, dus zij zat er niet bij.

Een groep jongens en meisjes kwam om hem heen staan. Hij noemde die groep altijd 'de pestkoppen'. Het bestond uit de populaire kinderen uit de klas. Niels was hun leider.

Daan keek bang om zich heen. Gelukkig stond Sarah niet bij de groep, ook al was ze wel populair in de klas.

Niels stapte naar voren. 'Hé, kijk eens wie daar in zijn eentje zit te eten?' zei hij. Het was niet echt een vraag.

'Daan de pelikaan. Daan met een korte broek aan. Daantje, Daantje, Daantje toch. Hij leert het ook nooit, hè?'

De hele groep moest lachen.