Kendimi, hiç ait hissetmediğim bir yerde hissediyordum. Kendimden, nefret ediyordum bu saniyelerde. Çevreme bakınmak için kafamı kaldırdım.
Gözlerimi yumdum ve içimden taşan kelimeleri yutmak istedim. Hiç bu kadar aciz hissetmemiştim kendimi. Hiç bu kadar kimsesiz...
Neredeydim?...
Kimdim ben?...
Seslerin geldiği yere doğru kafamı kaldırdığım da kendime geldim.
Tanrı beni affetmiş olmalıydı çünkü şu an, bakıcılık yapmak istemediğim adamın, bir kaç metre arkasın da duruyor ve onun mezara öldürdüğü kişiyi gömmesini izliyordum.
Nefesimi titrek bir şekil de verdim.
Teşekkür ederim....
Teşekkür ederim Tanrım....
Içimden bunları geçirirken, üzerime bakındım...
Bembeyaz bir elbiseyle, yere serilmiştim âdeta...
Ellerimle sırtımı yokladığım da, kanatlarımın yerin de olmadığını fark ettim.
Ayağa kalkıp, deli gibi kendime dokunmaya başladım...
Her şeyi duyuyordum...
Yerde yürüyen böcekleri, ağacın savrulma seslerini, şu an benden 2 km kadar uzakta olan kurtun sesini bile...
Hâttâ damarımda akan kanın sesini bile...
Ağzımdan tuhaf bir ses çıktığın da kendime inanamadım.
İnsanların deyimiyle çığlık atmıştım.
Ve nefret ettiğim adam, keskin bakışlarını bana döndürdü.
İlk duygumu o an hissetmiştim.
Korku...
Bütün damarlarım gerilirken, ilk eylemimi gercekleştirdim.
Koştum. O kadar hızlı koşuyordum ki, kendime bile inanamadım.
Önce ki hayatım da yani bundan yarım saat önce koşmayı bile bilmeyen ben, şu an dünyada ki bütün canlılara taş çıkaracak şekil de koşuyordum.
Neydim ben?
Ayağım taşa takıldı ve ben saniyeler için de yere serildim. Acı bir çığlık koptuğun da ağzımdan, gözlerimi yumdum.
Acı mı? İlk defa canım yanıyordu.
Her şeyi hissedebilmem, beni korkutuyordu.
Elimde kaygan bir sıvı hissettiğim de, elime baktım.
Elim kanıyordu. Korkuyla gözlerim büyürken, aynı şekil de dizlerimde de büyük bir acı hissetmiştim. Tanrım neler oluyordu?
Ben bir insan mı olmuştum?
Omzum da hissettiğim elle yine bir çığlık attım. Çığlıklarım o kadar kuvvetliydi ki, 2 km ötemde ki kurtun bile beni duyduğunu anlayabiliyordum.
Kafamı kaldırdığım da, nefret ettiğim adamın şu an kulaklarını tıkayarak bana baktığını fark ettim.
Yutkundum. Sonra ise karanlığa kendimi teslim ettim...
************
Yanımdaymış gibi hissettiğim seslerle gözlerimi aralarken, nefesimin ve ağzımın içinin ne kadar kuru olduğunu fark ettim. Bir sey istiyordu benliğim ama ne olduğunu idrak edemiyordum.
Gözlerimi açtığım da, seslerin yanım da değil bir kaç oda ötem de olduğunu fark ettim.
Yattığım yerden doğruldum ve sesleri anlamaya çalıştım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Hangi Dünyadansın?
RandomBen bir insan değildim. Melektim... Ve şu an bana bakan, yeşil ve mavinin tonlarına sığınan gözlerin ise esiriydim. Tanrı, onu iyiliğe yönlendirmem için beni görevlendirmişti lâkin ben, bu kötü acımasız katil yüzünden pes etmiş, Tanrı'ya karşı gelmi...
