×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

23

×yoongi×

ik begin Jimin hard te slaan terwijl hij me trapt, veel doet het me niet ookal wordt het steeds harder. op een gevend moment komt Hoseok de kamer in gerend. 'JONGENS!' hij duwt me nogal bang de kamer uit, en blijft met Jimin daar. ik blijf daar voor de deur op de grond achter.

woedend hijg ik alle woede uit, ik staar voor me uit, ik moet alles slopen. dit is allemaal Jimins schuld. ik sta woedend op, zonder enig genade loop ik naar beneden. ik pak me auto sleutels en doe me jas en schoenen aan. zonder enig genade loop ik het huis uit.

ik stap me auto uit, en in een scheurend tempo rijd ik naar een bar, zou het de pijn verbergen? ik besluit een random bar in te lopen, en bestel allemaal shit met alcohol. ik weet niet hoeveel ik wel niet op heb, hoeveel ik wel niet op drink. het kan me toch allemaal niet schelen.

op een gevend moment heb ik zo veel op, en het heeft gewerkt: voor even was de pijn weg. voor even. ik stapte zonder enig na te denken de auto in, en begon met een hard tempo te gassen. de muziek stond voor mij niet hard genoeg en ik zet hem op zijn hardst.

ik ben meer gefocust op me alcohol drinken en los gaan op de muziek dat ik tegen een andere auto opbots. 'HOSEOK KIJK UIT!' hoor ik een bekende stem zeggen. maar ik kan niet reageren, ik heb geen bewustzijn meer. ben ik dood? ××××××××××××××××××××××××××××

×

het lijkt alsof ik weer gewoon in me oude bed lig, maar telkens hoor ik kleine piepjes door me oren gaan. beep, beep, beep, beep, beep, beep, beep, beep... ik raak er ergens geïrriteerd van, maar ik heb geen kracht om me ogen te openen, of om enigzins te bewegen.

langzaam raak ik gewend van de piepjes en dat ik me lichaam niet kan bewegen. het blijft weird. maar voor mijn gevoel moet ik er maar aan zien te wennen. langzaam hoor ik een piepende deur open en dicht gaan. voetstappen passeren mijn kant op. het persoon gaat naast me zitten.

ik word er best boos van: ik wil gewoon hier weg en weten wat er aan de hand is. langzaam heb ik het door dat het persoon over me heen hangt, waar door ik best zenuwachtig van wordt. wie weet is het Thyra, de angst blijft. ookal is ze dood. 'yoongi hyung,' fluistert een zachte stem.

ik voel iets nats vallen op me wang, het is een traan druppel, ik weet precies van wie. Taeyhung. zijn stem klinkt gebroken en huilerig, wat mij ook sad maakt. 'please don't leave me hyung, i need u.' zijn huilende fluister stem laat me het ergens toch vertrouwd klinken.

langzaam pakt hij me hand vast en vlecht hij zijn vingers strak met die van mij. 'ik, Taeyhung. ik zweer het op mijn leven dat ik Jungkook niet heb vermoord. of de poging. please geloof me, je bent me enige hoop die ik nu nog heb.' er vallen steeds meer tranen op me wang.

ze stromen langzaam door naar me nek, wat me een naar, maar goed gevoel geeft. 'yoongi hyung.. als jij op geeft, dan zou ik ook op geven, dat beloof ik.' ik wil met hem terug praten. maar me mond zit aan elkaar net als hele sterke lijm. 'je bent me enige hoop..'

'namjoon is bijna nooit meer thuis voor me, hij vertrouwd me niet meer ik ben een monster..' ik wil praten. er komt een zacht geluid uit me mond: 'Taeyhung..' me stem klinkt zwak en gebroken. Taeyhung gaat weer normaal zitten met me hand nog steeds in de mijne.

'yoongi please, wake up.' langzaam probeer ik me ogen te openen, wat aardig lukt. ik schrik van het felle licht, maar het kan me niet schelen, meteen kijk ik naar Taeyhung. 'yoongi, please vergeef me.' zijn stem klinkt zo gebroken. ik kijk hem alleen maar hopeloos aan.

langzaam komen er ook tranen in mijn ogen 'ik wil, maar na wat er allemaal is gebeurt..- ik weet het niet meer- ik wil het zo graag maar weet het niet ik-' ik word onderbroken. 'ik snap het, ik ben ook gewoon een monster. wat probeer ik ook.' zijn stem klinkt zo zacht.