*BitterSweet*
ညေနက ကာႏိုလာပန္းခင္းေတြၾကား ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ကျမင္းအၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘတ္ခ္ဟြန္း ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ပင္ပန္းေနကာ ၾကမ္းခင္းေပၚတင္ အိပ္ယာပင္ မခင္းႏိုင္ပဲ ေမွာက္ေနေလၿပီ အဘိုးရဲ႕ေတာင္ေျခမွ ေနအိမ္မွာ ကိုရီးယား ႐ိုးရာအိမ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အသက္ႀကီးသူအဘိုးအခန္းရယ္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အိမ္လည္လာတဲ့ ခ်န္းေယာ္လ္အခန္းမွသာ ကုတင္ရိွၿပီး..တျခားဧည့္သည္ခန္းေတြနဲ႔ အခန္းပိုေတြကိုေတာ့ ကုတင္မထားေပ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းျဖစ္ေသာ္လည္း ခ်န္းေယာ္လ္ သူ႕ရဲ႕အေ႐ွ႕ခန္းတံခါးက အနည္းငယ္ဟေနကာ အထဲမွ အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ေမွာက္အိပ္ေနတဲ့ေပါက္စနကို ျမင္လိုက္တာေၾကာင့္ ဇြက္ ကနဲဆြဲဖြင့္ကာ ဂ႐ုနာေဒါသသံေလးစြက္ကာျဖင့္
"ဘတ္ခ္ဟြန္း...ထစမ္း အိပ္ယာခင္းၿပီးမွအိပ္"
"...."
အင္းမလုပ္အဲမလုပ္တာေၾကာင့္ လည္ပင္းကေနဆြဲမယ္အၾကံ ေန႔လည္က ဒီကေလးပိစိရဲ႕လက္ကို အ႐ွက္မ႐ွိကိုင္ၿပီး မ႐ိုးမသားလုပ္ခဲ့တာ သတိရသြား၏။ခုတေလာ အရင္ကနဲ႔မတူ စိတ္ေတြကဂေယာက္ဂယက္ပင္ ဟိုး...အရင္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒါမ်ိဴ းကိုင္တာက စိတ္မသက္မသာမျဖစ္ေစခဲ့ဖူး...အခုေတာ့ ထိန္းခ်ဴ ပ္လို႔မရတယ့္စိတ္က အရင္....ေနာက္မွ ေနာင္တရအ႐ွက္ရမိတယ့္စိတ္က ေနာက္...။အခုေတာ့ နည္းနည္းစိတ္ထိန္းမွ သူကဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့အတြက္ေတာ့ ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ၊ငါ့အတြက္ ညီေလးတစ္ေယာက္ပဲ ဒီထက္ပိုၿပီးအထင္မွားစရာကိစၥေတြမလုပ္က်ရေအာင္...။
ဘတ္ခ္ဟြန္းနီရဲ႕ အက်ႌဂုတ္မွ လက္ညိဳးနဲ႔လက္မသံုးကာ မ လိုက္ရင္း....ႏႈတ္ခမ္းအားဖိ အသံညစ္၍
"ဘတ္ခ္ဟြန္း....! ထစမ္း အိပ္ယာခင္း...ျမန္ျမန္...!"
"အင္........းးး..... ငါး...မိ...နစ္......"
ဂုတ္ကဆြဲထားလို႔ ေခါင္းကေအာက္စိုက္လ်က္ပင္ လက္ညိဳးေလးေထာင္ရင္း ျပန္ခ်သြားတာေၾကာင့္ ခ်န္းေယာ္လ္ တစ္ေယာက္ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ပဲ တီ႐ွပ္ေပၚက လက္ေမာင္းေနရာက ကိုင္ဆြဲလွည့္ကာ သူ႔ေ႐ွ႕မွာထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ အညိဳေရာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေသးေသး ဆံပင္အုပ္အုပ္ေလးေတြဝဲေနတဲ့ ေခါင္းလံုးလံုးေလးဟာ ခ်ာကနဲျဖစ္သြားရင္း ေက်ာက္သားထုပမာ ပတ္ခ္ခ်န္းေယာလ္း၏ ဘယ္ဘက္ရင္ဘက္တဒိန္းဒိန္းဆီသို႔ ဒုတ္ကနဲပက္ျမည္ေအာင္ စိုက္က်သြားေတာ့၏။
