Je kent me niet

3

De volgende dag begon met gym.

Daan zag Sarah weer toen hij bij de fietsenstalling stond, ze was weer lopend naar school gekomen. Hij groette haar en vroeg of ze haar gymspullen wel bij zich had.

'Ja natuurlijk! Ik ben niet dom of zo, waarom zou ik anders deze lelijke tas ook nog meesjouwen?!' zei ze.

'Oké, oké, ik wilde het alleen maar even nakijken. Hemstra zei dat ik erop moest letten of het goed met je ging op school,' zei Daan snel.

Dat had ze gisteren tegen hem gezegd. Na school moest hij nog even bij haar komen. Hemstra vroeg of het een beetje goed ging met Sarah op school. 'Ja hoor,' had Daan gezegd. 'Mooi, want jij moet er vanaf nu op letten of alles goed gaat, of ze niks vergeet en of ze bijvoorbeeld de weg wel weet hier,' zei Hemstra toen. Daan zei dat hij dat zou doen en ging weer weg.

'Echt?' vroeg Sarah verbaast, en ook een beetje achterdochtig. 'Tss, alsof ik niet voor mezelf kan zorgen.'

Bij de kleedkamers aangekomen zag Sarah dat elk meisje haar sieraden aan meneer Gemson gaf. Dat was bij hun op school een gewoonte. De docent bewaarde de sieraden tot de gymles voorbij was.

'Moet je je sieraden af doen?' vroeg Sarah opeens, en ze greep haar verenketting vast.

'Ja,' zei Daan. Dat leek hem eigenlijk best logisch; wie gymde er nou weer met sieraden om? Maar dat zei hij maar niet. Hij wilde niet dat Sarah weer boos werd.

'Ik... Ik... Ik voel me niet zo lekker,' zei ze. Ze zag er opeens ook best wit uit.

'Dan breng ik je wel even naar de receptie. Daar kan je je ouders bellen en dan naar huis gaan' zei Daan.

'Oké, dank je wel.'

Ze liepen naar de receptie, en Sarah belde haar moeder.

'Mam? Ik voel me niet zo lekker.'

...

'Ja, we hebben nu eigenlijk gym.'

...

'Ja, dat klopt.'

...

'Oké, dan ga ik nu.'

...

'Doei.'

'Ik ga nu naar huis' zei Sarah, 'is dat goed?' Ze keek vragend naar de receptioniste.

'Ja, hoor,' zei die.

'Doei Sarah,' zei Daan.

En Sarah liep bijna huilend weg.

'Waarom moet ze huilen?' vroeg de receptioniste.

Daan was dus niet de enige die dat zag.

'Ik weet het niet,' zei hij.

***

In de lessen was het saai zonder Sarah. Hij werd weer de onzichtbare Daan, behalve als er iets gebeurde waardoor de anderen hem konden uitlachen. Dat had hij vroeger al erg gevonden, maar dat was nu versterkt, omdat hij nu had meegemaakt hoe het was om naast een iemand te zitten die hem wel opmerkte.

Ze zaten met een oneven aantal in de klas, waardoor er altijd iemand alleen kwam te zitten. En omdat ze de plaatsen altijd zelf mochten uitkiezen, kwam Daan altijd alleen te zitten. Iedereen zat zelfs nog liever naast Simon, de nerd van de klas. Op dit moment was Lara de ongelukkige. Ze zeurde altijd over hoe verschrikkelijk het was om naast Simon te zitten, maar als iemand dan zei dat ze ook naast Daan kon gaan zitten, hield ze snel haar mond. Daarom was Daan ook zo blij dat Sarah hem wel aardig vond.