Emmyth 2: Nandor

Hoofdstuk 4: Rolstoelrace!!!!

HOOFDSTUK 4

POV. Emmyth
Het is erg stil in de kamer. Mijn hoofd bonkt. Ik probeer te slapen, maar het lukt maar niet. Mijn brein werkt weer eens niet mee. Ik ben erg blij dat de chirurgen mijn vleugels niet hebben ontdekt, want ze hebben zowat mijn hele lichaam onderzocht, en verzorgd. Ik zie er vreselijk uit. Overal zit verband, gaas en hechtingen. Gisteren had ik een nachtmerrie dat ze mijn been eraf hadden gehakt! Ik droomde dat ik met zo'n prothese moest lopen, maar ik viel iedere keer om en iedereen lachte me uit. Ik haat het dat ik moet blijven liggen. Het liefst zou ik uit mijn bed springen en dansen! Maar dat gaat niet... Ik kan de onderste helft van mijn lichaam nog steeds niet bewegen. De dokters zeggen dat als ik elke dag oefen met lopen, dat het over een paar maanden weer lukt, maarja, dat is pas over een paar maanden... Plotseling word er op mijn deur geklopt. Fin loopt naar binnen. Hij heeft een grijs op zijn gezicht. "Ga je mee?" Zegt hij. Ik vraag waarheen, maar hij antwoordt dat het een verrassing is. Hij helpt me in mijn rolstoel. We rijden de gang op en ik weet niet wat ik voor me zie! Er is met ducktape en dikke grijze lijn op de grond geplakt en voor de lijn staan drie rolstoelen. In één ervan zit Airyn, in die daarnaast zit Daan en de derde is leeg. Maar niet voor lang, want Fin neemt plaats in de stoel. Dit kan maar één ding betekenen: ROLSTOELRACE!!!! Ik rijd mijn rolstoel tot dat ik naast de anderen sta. Ik ben er inmiddels al aan gewend geraakt, ik rij vaak door de gangen, maar mijn vrienden hebben dit nog nooit gedaan. Nouja, Daan wel, hij heeft twee maanden in een rolstoel gereden. Dat is langer dan ik. Misschien word dit toch nog moeilijker dan ik dacht. "Drie-twee-één... START!!!! Één van de zusters werkt mee en staat bij de finishlijn te kijken. Bij het startsignaal zet ik mijn handen aan de wielhandgrepen en rijd ik weg. Voor een tijdje ben ik eerste, maar Daan haalt me in. Ik probeer sneller te gaan, maar het ziet er naar uit dat ik mijn topsnelheid heb bereikt. Fin en Airyn liggen ver achter op ons. Er klinkt een zachte knal. Ow, haha, Fin is tegen de muur aangebotst, maar hij geeft niet op en rijd stug verder. Nog één bocht te gaan. Er klinkt weer een knal, Yes! Daan botste tegen de muur aan! Ik grijp mijn kans en haal hem op het laatste nippertje in. Yeeeeeeyhhh!!!! Ik heb gewonnen!! Dit is een van de gelukkigste momenten in mijn leven. Niet omdat ik één of andere race heb gewonnen, maar omdat ik hem heb geracet met mijn vrienden.

Een half uurtje later is het bezoekuur voorbij. Fin probeerde zich nog te verschuilen in de badkamer, zodat hij langer kon blijven, maar hij werd gesnapt en naar huis gestuurd. Ik rijd door de grote hal. Ik moet mijn infuus meeslepen, want blijkbaar kan ik nog niet zonder. Ik rijd door de grote ingang naar buiten. Hmmmmmm... Frisse lucht, de geur van de natuur. Als mensen zeggen dat de bomen praten worden ze meestal voor gek verklaard, maar ik bewijs het tegendeel. Ik kan ze horen, ik kan ze horen praten. Soms heb ik een heel gesprek met ze, ik zorg wel dat niemand me ziet. Ik hoor gefluister. Het is (oké, dit klinkt echt heel vreemd in mijn hoofd) een boom. Hij heeft een zware stem. Maar dat hebben de meeste bomen. Hij is somber. Hij ziet er verdord uit. Hij vertelt me dat hij in de winter zal worden omgehakt. Ze zeggen dat hij niet meer vruchtbaar is en ik geef ze geen ongelijk. Deze boom is oud. Maar hij is zo mooi, het is zonde om hem om te hakken. Ik krijg ineens een ideetje. Ik kijk om me heen, of niemand me ziet. Ik fluister wat in het Elfs en dan, ineens, beginnen er allemaal mooie, groene blaadjes aan de boom te groeien. Ik heb net iemand's leven een stuk verlengd.