Unknown Love

~Σταδιο 1: Αρνηση~

Λοιπον. Τα επομενα 4 παρτ θα ναι λιγο ιδιαιτερα. Περιγραφουν τα 5 ψυχολογικα σταδια μετα τον χωρισμο οπως τα βιωνει η Εφη καθως και τα ψυχολογικα της σκαμπανεβασματα. Τα τραγουδια θα προσπαθησω καθε φορα να ταιριαζουν αρκετα με το περιεχομενο των παρτ. Επιπλεων μεσα στο συγκεκριμενο παρτ αναφερεται η μουσικη ποιοτητα και συγκεκριμενα ονοματα συνθετων και καλλιτεχνων. Δεν θελω να προσβαλλω και να θηξω κανεναν αγαπημενο σας μουσικο και καλλιτεχνη. Προσωπικα ακουω ολα τα ειδη μουσικης και δεν εχω κανενα προβλημα με οσους αναφερω ως "κατωτερης ποιοτητας" γιατι τους ακουω και γω και μου αρεσουν. Ελπιζω να σας αρεσει το παρτ. Enjoy!

Εφης POV:

Εχει περασει σχεδων μια βδομαδα απο τοτε που δεν μπορεσα να δεχτω πισω τη Ζωη. Πραγματικα υποφερω. Το να προσπερνας τον ερωτα της ζωης σου ειναι σαν να μπενεις στη πιο δυσκολη συναισθηματικη φυλακη οικιοθελως. Την αγαπαω τοσο πολυ. Εν τω μεταξυ εχουν βγει και τα αποτελεσματα των πανελληνιων εδω και τρεις μηνες. Αλλα με τοσα που εγιναν δεν προλαβα να το αναφερω. Εγω εχω περασει στη Λαρισα στο ΤΕΙ και η Ζωη δεν περασε εκει που ηθελε και απο οτι εμαθα θα ξαναδωσει. Παραλληλα με ολα τα αλλα γεγονοτα ειχα να τρεχω και στη Λαρισα για εγγραφες και λοιπα. Οταν ξεκινησαν τα μαθηματα και εγκατασταθηκα πλεων στη Λαρισα η σχση μας δεν θα μπορουσε να αντεξει και αλλη αποσταση. Δεν ξερω. Μπορει να ναι και καλυτερα ετσι. Αλλα το οτι χωρισαμε με αυτον τον τροπο και γω ειμαι τοσο μακρια το κανει ακομα χειροτερο. Τοσο που αφησα τον Mozart, τους Queen και ολα τα ειδη της υποτιθεμενης ποιοτηκης μουσικης που ακουγα και αρχισα να ακουω Οικονομοπουλο, Μαζωνακη, Ρεμο και Μητροπανο. Κλαμα. Πολυ κλαμα. Μερες περναγαν που εμενα σαν το φυτο κοιταζοντας στο ταβανι χωρις φαγητο. Μονο κλαμα και καψουροτραγουδα. Οι φιλοι μου στην Αθηνα ειχαν φρικρει. Καποια παιδια που εκανα παρεα εδω ερχοντουσαν να με παρουν με το ζορι για να φαω. Κοιμομουν αγκαλια με ενα πακετο χαρτομαντιλα γιατι την εβλεπα στον υπνο μου και ξυπναγα βουρκωνενη. Καταντια. Ημουν για λυπηση. Μα γιατι; Γιατι να μην μου χει μιλησει απο την αρχη; Να μου πει : "Ξερεις εχει δημιουργηθει το ταδε θεμα. Θελω μαζι να βρουεμε μια λυση." Ηταν τοσο γαμημενα δυσκολο; Προφανως. Αφου προτιμησε να μην μου πει τιποτα και να καταληξουμε εδω... Μονο ανωριμη μπορω να χαρακτηρισω τη συμπεριφορα της. Σαγαπαω, δεν θα σαφησω ποτε, εισαι οτι καλυτερο μου χει συμβει και μαλακιες. Τα ειδαμε. Προτιμησε να μην μου πει τιποτα και να με χωρισει για την Αλεκα παρα να βρουμε μαζι πως θα την αντιμετωπισουμε... Αληθεια μακαρι να ξερα τι σκεφτεται τωρα. Μακαρι να ξερα αν εκλαψε για εναν ερωτα που τελειωσε τοσο αδικα. Καθε φορα που ημουν Αθηνα ετοιμη να μπω στο τραινο για να ερθω Λαρισα περιμενα να τρεξει. Να ερθει να με βρει. Να μου πει μην φυγεις σαγαπαω. Ματαια. Δεν εμφανιστικε ποτε. Κατα τα αλλα μαγαπαει. Ιδικα τις πρωτες μερες ενοιωθα απαισια. Εχετε νιωσει κυριολεκτικα το "κρακ" οταν ραγιζει η καρδια σας; Το χειροτερο απ' ολα ηταν οτι πεθανε η μουσικη μεσα μου. Και δεν το λεω για τη στροφη ποιοτητας που εκανα. Δεν ειχα ορεξη ουτε μουσικη να ακουσω, ουτε να παιξω κιθαρα ή πιανο, ουτε να ακουω φωνες γυρο μου, ουτε τιποτα. Πεθανε αυτη η τρελα μου για ζωη. Αυτο ταπεραμεντο που ειχα και εκανε τους ανθρωπους να με συμπαθουν παρα το γεγονος οτι ημουν αντικοινωνικη. Μαυρο. Ενα απεραντο μαυρο κενο στη ψυχη μου και ενιωθα μονο πονο. Μονο πονο γιατι ηξερα οτι καταβαθος δεν ηθελε να φερθει ετσι. Ηταν κινησεις πανικου. Πιεστικε το ξερω. Ξερω ποσο μαγαπαει. Ακομα μαγαπει. Δεν μπορει να πεταξε εναμιση χρονο ετσι. Στη τελικη μπορει να θεωρησε οτι ηταν για το καλο μας. Μπορει να παιξε ρολο και η αποσταση. Δεν ξερω. Το πιο περιεργο σε αυτον τον χωρισμο ξερετε πιο ηταν; Οταν η μανα μου εμαθε οτι χωρισαμε εκλαψε. Και μιλαμε για τη μανα μου που ουτε ειχε δεχτει στο 100% την σεξουαλικη μου προτιμηση ουτε ειχε παρει με καλο ματι τη σχεση μου με τη Ζωη. Φρικαρα στην αρχη. Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι κλαιει. " Δεν σας αξιζε τετοιο τελος" ελεγε και ξαναλεγε. Εγω στην αρχη νομιζα οτι θα χαρει και τελικα αυτη στεναχωριθηκε μαλλον πιο πολυ απο τη Ζωη. Καποιο επεισοδιο θα χω χασει. Απο τη πρωτη στιγμη που χωρισαμε εχω μαζεψει σχεδων ολα της τα δωρα απο το σπιτι, εκτως απο τις ζωγραφιες που μου εδινε, ενα λουτρινο που ηταν το υποτιθεμενο παιδι μας και τις φωτογραφιες μας απο τον τοιχο. Το οτι μια ομορφη σχεση τελειωνει δεν σημαινει οτι πρεπει να διαγραφουμε οτι τη θυμιζει. Εγω βεβαια το χω τερματισει. Την βλεπω παντου. Μυριζει παντου το αρωμα της. Και οπου μα οπου και αν παω παιζει το τραγουδι μας. Καποιος εκει πανω μου κανει πλακα. Δεν μπορω να με φανταστω με καποια αλλη διπλα μου. Ουτε οτι οταν παω Αθηνα δεν θα βγουμε. Και νομιζω οτι δεν προκειτε ποτε να το συνηθισω. Θελω τοσο μα τοσο πολυ να της λειπω εστω και λιγο. Να με σκεφτεται εστω και αν προσπαθει να με ξεχασει. Ποια θα ανυπομονει τωρα να γυρισω για να την παρω αγκαλια. Ποιανης τα χειλη θα φιλαω και σε ποιανης τα ματια θα χανομαι. Ο κοσμος πλεων ειναι αχρωμος γιατι δεν μπορω πια να την κοιταξω στα ματια. Δεν μπορω να την αγγιξω. Το μονο σιγουρο ειναι οτι το χαμογελο μου δεν θα ειναι ποτε ξανα το ιδιο.

Αυτο ηταν και για σημερα. Ελπιζω να σας αρεσε. Πατηστε αστερακι καντε και σχολια αμα θελετε και τα λεμε στο επομενο. Bye!