Flikken Maastricht - In het kort gezegd

De Weddenschap - Deel 4

Als een echte heer nodigde Wolfs Eva uit plaats te nemen waarna hij haar stoel aanschoof. Het  restaurant was compleet gevuld. Het leek wel of heel Maastricht was uitgelopen om het nieuwe etablissement en het eten te keuren.

Nadat ook Wolfs plaats had genomen kwam er een ober op hen afgelopen om ze te voorzien van een menukaart. ‘Mogen wij alvast een flesje Château Coutet van u?’ waagde Wolfs. Eva keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan waarna hij alleen onschuldig zijn schouders ophaalde. ‘Maar natuurlijk,’ antwoorde de ober gedienstig. Hierna kwam al snel de sommelier des huizes met de gewenste fles aanzetten. Nadat deze een bodempje van de witte wijn in beide glazen had gedaan, begreep Eva dat er van haar werd verwacht dat ze de drank zou gaan proeven. Zuinig nam ze een slokje en liet de wijn even door haar mond gaan voordat ze het doorslikte. Precies zoals ze haar partner al talloze keren had zien doen. Toch snapte ze daar nooit zoveel van. Voor haar maakte het geen verschil of ze een wijn eerst uitgebreid proefde of meteen doorslikte. En het liefst dronk ze natuurlijk al helemaal geen alcohol als het aan haar lag, maar ze wist dat ook dit deel uitmaakte van de weddenschap. In navolging van Wolfs knikte ze dan ook naar de sommelier dat het goed was, en hij de glazen mocht vullen.

‘Je lijkt net een echte kenner zo!’ knikte Wolfs goedkeurend toen de sommelier hun tafel had verlaten. ‘Nou echt niet, ik doe jou gewoon na hoor.’ Haar antwoord kwam er iets bitser uit dan de bedoeling was. Snel opende ze haar menukaart en keek er quasi-geïnteresseerd in. Zoals gewoonlijk in dit soort restaurants had ze van de helft van de gerechten geen idee wat het was. Ze had alleen geen zin om dit toe te geven. Kies gewoon iets, dwong ze zichzelf. Maar, wat als het zometeen vis is? Dat lust ik niet eens, klonk er een waarschuwend stemmetje in haar hoofd. Hoe langer ze naar het menu tuurde, hoe ingewikkelder de gerechten en bijbehorende ingrediënten eruit leken te zien. ‘Weet je al wat je wilt?’ vroeg Wolfs geïnteresseerd. Onverstaanbaar gemompel is het antwoord dat volgde. ‘Zal ik iets voor je kiezen?’ Afwachtend keek hij haar aan. Pas nu richtte Eva haar ogen weer op en sloot ze het menu. ‘Goed dan, wat raad je me aan?’ Ze gaf het op. Zonder  Eva's vraag te beantwoorden seinde Wolfs de ober en ratelde zijn bestelling op. Nadat de kelner hun tafel weer had verlaten kon Eva het niet laten te vragen naar wat haar partner voor haar had besteld. ‘Dat zul je zo wel zien. Ik weet zeker dat je het lekker vind,’ was het mysterieuze antwoord.

‘Waar denk je aan?’ Eva schrok op uit haar gedachten. Ze was er inderdaad niet helemaal bij. En ironisch genoeg weet ze dat volledig aan de man die nu tegenover haar zat. ‘Gewoon, werk,’ antwoordde ze maar. Die man maakt me helemaal gek! is wat ze werkelijk dacht. Ze wist zich absoluut geen houding te geven. Wolfs keek haar vragend aan. ‘Waar zit je mee dan? Het is nu toch weer vrij rustig op het bureau?’ Hij veegde een denkbeeldig stofje van zijn donkerblauwe pak. Eva besefte nu pas hoe goed hun kleding qua kleur matchte, en ze vroeg zich af of Wolfs zijn kledingkeuze expres aan haar had aangepast.

Na deze korte afleiding was ze haar partner nog steeds een antwoord verschuldigd. ‘Nou ja, misschien ben ik juist daarom wel een beetje afwezig. Het is me gewoon te rustig  op het werk. Daar dacht ik aan.’ Ze probeerde haar zenuwen weg te lachen. ‘Daar ben ik het volledig met je eens!’ beaamde haar collega. ‘Geef mij maar wat meer actie hoor.’ Snel nam hij een slokje van zijn wijn voordat hij verderging. ‘Alhoewel ik het ook wel fijn vind dat we nu iets meer tijd overhouden voor andere dingen.’ Eva verslikte zich spontaan in haar wijn. Toen ze was uit-gehoest en geproest, kon Wolfs zijn lachen niet meer inhouden. ‘Dan hebben we tijd voor onnozele activiteiten zoals weddenschappen, bedoelde ik eigenlijk,’ grinnikte hij. ‘Ik weet niet waar jij aan moest denken?’ Eva voelde het schaamrood bij haar wangen omhoog kruipen. ‘Dat weet ik ook wel. Ik verslikte me gewoon in het drinken.’

Gelukkig voor Eva kwam daar het eten aan. Nieuwsgierig keek ze op het bord dat voor haar werd neergezet. Hier kon ze werkelijk niks van maken. Met het abracadabra wat voor gerecht-beschrijving moest doorgaan van de kelner kon ze ook al niks. Vragend keek ze Wolfs aan. Die lachte alleen maar. Het was zeker niet de eerste keer dat hij Eva moest uitleggen wat precies het eten was dat ze op het punt stond te gaan nuttigen. ‘Dit is eigenlijk een aparte versie van de oer Hollandse stamppot,’ legde hij uiteindelijk toch uit. ‘Het is een mengelmoes van groente, aardappelen en vlees,’ maar dan op een net iets andere wijze gepresenteerd dan je gewend bent.’ Verbaasd keek Eva nogmaals naar haar bord. ‘Iéts anders? Zeg maar gerust helemaal anders hoor. Ik herken geen stamppot in dit ‘’kunstwerk’’.’ Sarcastisch maakte ze met haar vingers aanhalingstekens in de lucht. Het bord presenteerde inderdaad een kakofonie aan kleuren. ‘Ach, de chef is artistiek, daar is toch niks mis mee?’ verdedigde Wolfs het restaurant. Eva haalde haar schouders op. ‘Zolang het te eten is…’ Twijfelend schepte ze een klein hapje op de bijgeleverde lepel en stopte het in haar mond. Wonder boven wonder vond ze het nog lekker ook! Ze had amper haar mond leeggegeten toen ze een enthousiast ‘heerlijk!’ uitriep. ‘Ik ben blij dat je het lekker vind,’ glimlachte Wolfs. Weer die ogen. Waarom altijd weer die ogen? Vroeg Eva zich af terwijl ze er haast in verdronk. ‘Bedankt dat je dit voor me hebt uitgekozen,’ kwam er haast verlegen uit. Zijn stem klonk een stuk standvastiger. ‘Met alle plezier.’

Naarmate de avond vorderde, en Eva zelfs een twee glas wijn had geaccepteerd, veranderde er iets in de sfeer. Eva voelde zich losser, en een gelukzalig gevoel kwam over haar heen. Nu kon ze natuurlijk niet ontkennen dat de alcohol, wat ze normaal gesproken niet gewend was, een rol hierin speelde. Maar zelfs met dat feit nagelaten voelde het als een speciale avond. Het recheurspaar praatte en lachte weer met elkaar. Ze spraken over vanalles en nog wat. Wanneer het gesprek een gevaarlijk serieuze kant uitging wist een van de twee wel een opmerking te bedenken waardoor de conversatie op een luchtige manier verder gevoerd kon worden. En op een avond als deze was dat goed. Er was nog genoeg ruimte voor confrontatie in de toekomst. Deze avond was voor hen een manier om het een en ander een plaats te geven. Om aan elkaar te wennen op misschien wel een ander niveau dan voorheen.

Het was al laat toen de twee langs de Maas terug naar huis liepen. Het maanlicht schitterde uitdagend in de rivier die zo belangrijk was voor deze stad. Voor deze stad en voor Eva. Hier aan het water voelde ze zich thuis. Hier voelde ze zich veilig. Ongemerkt verstrengelde haar vingers zich met die van Wolfs. Af en toe keek ze naar hem op. Wellicht om een soort van bevestiging te krijgen dat hij er nog steeds was. Dat wat er ook gebeurde, hij er altijd voor haar zou zijn. En iedere keer wanneer ze weer een blik op hem wierp wist ze zeker dat ze in die verwachting nooit teleurgesteld zou worden.

EINDE