Το χρώμα του θανάτου

14

Αμέσως μόλις βγήκε ο Γουίλιαμ έτρεξε σχεδόν κι άνοιξε διάπλατα το παράθυρο αρχίζοντας να εισπνέει λαίμαργα τον παγωμένο αέρα. Το κρύο ήταν έντονο αλλά όχι μόνο δεν τον ενοχλούσε εκείνη την ώρα άλλα έμοιαζε να το καλοδέχεται κιόλας. ένιωθε άρρωστος, μόνο το κρύο ήταν ικανό να τον συνεφέρει.

-Τι κάνεις εκεί; Η λόρι που είχε μπει τρέχοντας μέσα πήγε γρήγορα δίπλα του κι άπλωσε το χέρι της στο τζάμι.

-Τι κάνεις; Δε θέλω να το κλείσεις.

-Πώς όχι; Θα παγώσεις, θα έχεις πυρετό αύριο.

Της έσπρωξε το χέρι κάπως απότομα κι εκείνη έκανε απορημένη λίγα βήματα πίσω.

Αυτό ωστόσο τον έκανε να συνέλθει μια και καλή.

-με συγχωρείς, λόρι, με συγχωρείς. Δεν ξέρω τι με έπιασε αλήθεια.

Την πλησίασε κι ακούμπησε απαλά το χέρι του στα μαλλιά της που ήταν πιασμένα σφιχτά. Τελικά δεν ήταν και τόσο σκληρά όπως νόμιζε παλιότερα. Του θύμιζαν μια πορσελάνινη κούκλα που είχε η αδερφή του κάποτε, κάπως έτσι ήταν και τα δικά της τα μαλλιά.

Άπλωσε το χέρι κι έκλεισε το παράθυρο απαλά. Μόλις άρχιζε να κρυώνει. Τελικά είχε δίκιο εκείνη.

-Τι έγινε εδώ μέσα; Ξέρεις πώς φαίνεσαι;

Πήγε στο γραφείο του και μάζεψε την άδεια κούπα.

-Πώς φαίνομαι;

-χλωμός, τι να σου πω, σαν να είδες φάντασμα.

-Καλά είμαι. Ανασήκωσε τους ώμους του κι άρχισε να βηματίζει πάνω κάτω.

-τι σου είπε αυτή η κοπέλα; Θέλεις άλλο τσάι;

-ναι, πολύ το θέλω, σε ευχαριστώ.

-Κάτσε κάτω και θα σου το ετοιμάσω.

-Τι ώρα είναι;

-Ούτε δώδεκα δεν πήγε. Έλα κάθισε, έχω να σου πω διάφορα, κι αν θέλεις μπορείς να μου πεις κι εσύ για την Κρίστι.

Μηχανικά έκανε όπως του πρότεινε.

-τι έχεις να μου πεις;

-όσο μιλούσατε βρήκα και παρακολούθησα μια συνέντευξη του καθηγητή για κάποιο ευρωπαικό περιοδικό τέχνης. Τη βρήκα βέβαια όπως είναι λογικό και σε ηλεκτρονική μορφή και θα σου τη δώσω σε λίγο.

-μα πώς τα βρίσκεις όλα αυτά;

Η Λόρι του έδωσε το τσάι χωρίς να απαντήσει. Έτσι μίλησε ξανά εκείνος.