Το χρώμα του θανάτου

18

-Δεν έχω αντίρρηση, μα πιστεύεις πως θα μπορούσε κάτι που την αφορά να σχετίζεται με...

-δε μπορώ ούτε να το αποκλείσω αλλά ούτε και να το επιβεβαιώσω. Με ενδιαφέρει να ακούσω ωστόσο λίγα πράγματα για τη ζωή της, πώς γνωριστήκατε για παράδειγμα, πώς ήταν τα πρώτα χρόνια του γάμου, πόσο συχνά ζωγράφιζε, και τέλος τι έγινε σε εκείνη την έκθεση στην οποία αναφέρθηκες λίγο πριν.

-Κανένα πρόβλημα, θα απαντήσω σε όλα αν και δε μπορώ ειλικρινά να καταλάβω σε τι θα σε βοηθήσουν όλα αυτά.

Τη ρόουζ τη γνώρισα όταν έμπαινε στο τρίτο έτος των σπουδών της. Η γνωριμία μας δεν είχε τίποτα το συνταρακτικό. Την είδα σε μια καφετέρια κοντά στη σχολή, στην οποία είχε έρθει με δυο φίλους της, τη Τζεραλντίν και τον κόλιν, τον καθηγητή της κόρης μου. Μιλούσε και γελούσε και έδειχνε ανέμελη αλλά κάτι με έκανε να θελήσω να την προσεγγίσω. Τις στιγμές που δε μιλούσε έδειχνε να σκέφτεται έντονα.

-Ήταν ζευγάρι οι άλλοι δυο ήδη από τότε;

-δε μπορώ να το πω αυτό με σιγουριά. Θέλω να πω το ξέρω πως παντρεύτηκαν αμέσως μόλις αποφοίτησαν αλλά δεν ξέρω πότε τα έφτιαξαν. Εκείνο που έβλεπα εγώ ήταν πως τα μάτια του κόλιν δεν έφευγαν στιγμή από τη ρόουζ.

-αλήθεια;

Ο γουίλιαμ μετατοπίστηκε στην καρέκλα του.

-ναι, και πίστεψέ με, δεν βγάζω βιαστικά συμπεράσματα. Ο κόλιν κοιτούσε πάντα τη ρόουζ, η τζεραλντίν τον Κόλιν κι εκείνη μιλούσε πότε στον ένναν πότε στον άλλον. Τέλος πάντων τους πλησίασα κι άρχισα να μιλάω μαζί τους βρίσκοντας μια εντελώς παιδαριώδη αφορμή την οποία δε θυμάμαι καν τώρα που μιλάμε. Ευτυχώς κάτι από αυτά που ανέφερα την τράβηξε κι έτσι με κάλεσε να καθίσω κοντά τους, προς μεγάλη δυσαρέσκεια του κόλιν. Θυμάμαι πως αρχίσαμε να συζητάμε για μυθολογία, ευτυχώς διαπίστωσα γρήγορα πως της άρεσε κι αυτό ήταν καλό αφού ξέρω πολλά γύρω από το θέμα αυτό. Λοιπόν δε θα ξεχάσω πως όσο εμείς λέγαμε για τη θεά κάλι ο Κόλιν έκανε τα πάντα για να αλλάξει θέμα και να φέρει τη συζήτηση πίσω στη ζωγραφική. Η καημένη η Τζεραλντίν δεν ήξερε τι να κάνει, ευτυχώς όμως η ρόουζ ήταν αποφασιστική ακόμη και δεν άφησε τη συζήτηση να λοξοδρομήσει. Πέρασαν ώρες χωρίς να το καταλάβουμε κι όταν τελικά σηκωθήκαμε για να φύγουμε έγραψα το τηλέφωνό μου και της το έδωσα, λέγοντάς της πως θα χαιρόμουν πολύ να την ξαναδώ μόνη. Ακόμη θυμάμαι το δειλό της χαμόγελο και το κοκκίνισμά της καθώς έπαιρνε το χαρτάκι. Η Τζεραλντίν μας χαμογέλασε φιλικά, αφού το είχε δει κι εκείνη βέβαια αλλά ο κόλιν είχε μια έκφραση εντελώς παγερή που δε μου άρεσε καθόλου και με έβαλε σε σκέψεις. Της τηλεφώνησα την επόμενη μέρα και της πρότεινα να φάμε έξω μαζί. Δέχθηκε με χαρά και συναντηθήκαμε το ίδιο βράδυ. Την είδα και δεν τη χόρταινα. Ήταν γεμάτη φρεσκάδα και κέφι και είχε ντυθεί με φροντίδα. Την πήγα σε ένα εστιατόριο που πίστευα πως θα της άρεσε κυρίως χάρη στη διακόσμηση του που παρέπεμπε σε μια άλλη εποχή που τα χρώματα και τα σχήματα είχαν μεγαλύτερη σημασία από ο,τι σήμερα. Αμέσως μόλις καθίσαμε άρχισε να με ρωτάει ένα σωρό πράγματα για την ινδουιστική μυθολογία κι έτσι σύντομα καταλήξαμε να μιλάμε πάλι για τη θεά κάλι. Τόσα χρόνια αργότερα, όταν είδα τον πίνακα που έφτιαξε με εκείνη ως κεντρικό θέμα δε μπορούσα να μη σκεφθώ τις μέρες αυτές.