Nagising ako sa ingay na naririnig ko mula sa kong saan. Nagmulat ako at nanlaki ang mata ko sa nakita ko.
"Mommy?" gulat na gulat kong sambit.
Umuwi sila?
"Oh your awake," agad siyang lumapit sakin. "Are you okay now?" she ask.
"Kelan ka pa nakauwi mom?"
"Kanina lang. Agad kaming uwuwi dito ng Dad mo matapos naming malaman ang nangyari." she caress my hair.
Agad namuo ang luha sa gilid ng aking mata. I miss them so much. 3 years ko na silang hindi nakakasama. Nasa Indonesia nag ta-trabaho si mommy at daddy bilang head chefs ng Presidente ng Indonesia. May bahay kami dun pero nong dun kami tumira wala namang nag aalaga sakin kasi lagi silang busyng dalawa.
"Sorry po kung napag-alala ko kayo," I sincerely apologize.
"Wag na wag mo na yung uulitin baby, okay?"
"Okay po. Sorry ulit ku-" magsasalita pa sana ako ng biglang bumukas ang pinto.
Pumasok si Dad na galit na galit ang mukha. Kasunod niya ang nakatungong si Kuya Scottie.
"Dadalhin na namin si Mae pagbalik namin sa Indonesia. Hindi mo man lang maalagaan ng maayos ang kapatid mo! Mamuhay ka kasama ang basketball nayan!" sigaw ni Daddy kay kuya Scottie.
"D-dad," tawag atensyon ko kay Daddy.
Agad siyang tumingin sa direksyon ko. Nanlambot ang galit na galit niyang mukha at agad akong nilapitan.
"B-baby your awake. Are you okay now? May masakit pa ba sayo?" nag-aalalang tanong niya sakin.
"O-okay na p-po ako," nauutal kong sagot.
He smiled at me at binaling niya kay Kuya Scottie ang paningin niya.
"Ready her things. Pwede na siyang lumabas bukas at dadalhin na namin siya," sabi ni Dad kay Kuya.
Napabangon ako.
"What? Nooo! Dad!" protesta ko.
"Baby, we need to bring you. Hindi ka maaalagaan ng maayos ng Kuya mo dito," he calmly said.
"D-daaad! No. Ayoko dun! I want here! Dad pleaseeeee!" I beg.
"Mae, listen to your Dad," mom said.
Nagsimula na akong umiyak.
"Kuyaaaa please!" panghihingi ko ng tulong kay Kuya pero di man lang niya ako tiningnan at nanatiling nakatungo.
"Mae, that's final!" Dad shouted.
"But k-"
"Mae! Respect our decision!" sigaw ni Mommy
"Pero anong gagawin ko don? Lagi kayong busy sa work! Wala akong makakasama dun bukod sa mga maids niyo! At walang kasalanan si Kuya Dad, mom. Its my fault!" I shouted while crying. "I can't leave Kuya here Dad, I can't!"
"Don't you ever raise your voice on us, Mae Rhel" seryosong sambit ni Daddy.
"I'm sorry for that Dad but I can't go with you. I want here, I want in Kuya's house. Kung babalik din naman ako dun, you can't take care of me because you are too busy. Inaalagaan ako ng maayos ni Kuya dad, mom. He loves me very much kaya please, bigyan niyo pa ako ng second chance and I'll promise di na po ito mangyayari."
Nagkatinginan sina Mommy and daddy.
"Please?"
"Sige na sige na! Pero promise mo sakin na di mo na gagawin ulit yun, okay? At ikaw Scottie," tinignan ni Kuya si Dad "You better take care of your sister well! Wag puro basketball atupagin mo!"
"I'm sorry dad," tumungo ulit si kuya.
"Aalis muna si Daddy baby, okay? Babalik agad ako,"
"Sige po dad, you take care,"
Pagkaalis ni Daddy agad akong nilapitan ni Kuya.
"Sana sumama ka na lang kina Daddy Mae! Mas safe ka dun!"
"Yoko ngaaaa! Dito lang ako! Gusto ko kasama kita,"
"Ang tigas kasi ng ulo mo e! Ba't ka nag ba-bar? Uminom ka pa!" galit na galit na sabi ni Kuya.
"Di ko naman po sinasadya na uminom Kuya. Sorry na please?"
"Haaays jusko Mae Rhel! Pag yun talaga inulit mo ako talaga mag hahatid sayo sa Indonesia! Gets mo?"
"Oo po. Sorry naaa,"
"Sige na! Magpahinga ka na!"
Agad akong humiga at pumikit. Nagui-guilty talaga ako. Nang dahil sakin, napagalitan si kuya kahit wala naman siyang ginagawang masama. Hays bakit nga ba ako uminom? Juskoooo Thank you Lord at binigyan mo pa ako ng second chance. And I should thank Janzel too for bringing me here.
Authors Note:
Heeeey! Thank you for reading kahit di masyadong maganda. Nong nakita kong may nag basa pala ng story, I edited some parts kasi nakakahiya hihi. I wrote this 2 years ago and katuwaan lang. Tatapusin ko to kahit walang magbasa. Gusto ko e HAHAHAHAHA! Raining hearts ppl ♡︎
