Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Marion - Deel 2

Pfoe, wat een drama. Zijn jullie klaar voor nog meer?  😈 

De volgende 48 uur waren in een roes aan Eva voorbij gegaan. De ambulance was naar haar mening veel te laat gearriveerd. Het had nog langer geduurd voordat het ambulancepersoneel Marion weer aan het ademen had gekregen. Hoe lang had ze zonder zuurstof gezeten? Tien minuten? Langer? Eva wist het niet meer.

Met gillende sirenes was haar beste vriendin afgevoerd naar Maastricht UMC, waar er een team had klaargestaan om verder onderzoek te verrichten. Wolfs en Eva waren met hun eigen auto achter de ambulance aangereden en hadden plaatsgenomen in de wachtkamer van het ziekenhuis. Romeo en Frits hadden zich al snel bij hen gevoegd. In deze ruimte was het wachten op nieuws ondraaglijk geweest. Troostend had Eva een arm om Marion's zoon geslagen, die volledig was aangedaan en met zijn handen voor zijn mond in de verte had gestaard.

De uren daarna waren als een waas geweest. Eva zou nu niet meer kunnen vertellen wat er in die tijd allemaal gebeurd was. Flarden weet ze nog. Dat Wolfs haar had gesmeekt om naar huis te gaan om wat slaap te pakken. Of om in ieder geval een paar uur te rusten. Dat ze elke keer als de dokter de wachtkamer naderde opsprong om te vragen hoe de situatie met haar collega was, maar dat de arts alsmaar zijn hoofd schudde en vertelde dat er nog geen verandering was. Dat ze aan Marion's bed had gezeten, maar geen reactie kreeg.

Voor Frits had ze zich sterk proberen te houden, maar eerlijk gezegd voelde ze zich vreselijk. Marion was haar beste vriendin. Een oudere zus in vele opzichten. Ze kenden elkaar al jaren en daarnaast ook door en door. Als tienermeisje was Eva voor het eerst met Marion in aanraking gekomen tijdens een dramatische periode thuis. Marion had toen nog in de sociale hulpverlening gezeten en was toegewezen aan het gebroken gezin waar de jonge Eva in opgroeide. Door middel van coaching en psychische ondersteuning had Marion Eva zo ver gekregen zich in te schrijven voor de politieacademie, waar de rechercheur haar tot de dag van vandaag dankbaar voor was. In latere jaren groeide de twee vrouwen meer naar elkaar toe en werden beste vriendinnen. Het beschermende wat Marion altijd over Eva had gehad was andersom ook kenbaar geworden. Eva kon er niet tegen als er iets met Marion gebeurde. De angst om haar vriendin kwijt te raken was enorm, en tijdens de laatste 48 uur leek deze angst bijna realiteit te zijn geworden.

Uiteindelijk had Eva dan toch Wolfs' raad opgevolgd en was naar huis gegaan om zich te douchen en om te kleden. Daar had ze eindelijk het verlossende telefoontje ontvangen. Haar vriend belde om mede te delen dat Marion wakker was geworden. Eva wist niet hoe snel ze weer naar het ziekenhuis moest rijden. In de receptieruimte van de afdeling stond Wolfs haar al op te wachten. Frits zat binnen bij zijn moeder aan het bed, vertelde hij terwijl hij een gerustellende hand op haar schouder legde. 'Hoe lang is ze al bij?' vroeg Eva op zakelijke toon. Wolfs kon haar amper bijhouden met de snelheid waarop ze zich naar de ziekenhuiskamer begaf. 'Ik heb je meteen gebeld zodra ze bijkwam,' verzekerde hij haar.

Toch geloofde ze dat Marion wakker was geworden pas op het moment dat ze de kamer betrad. Daar lag haar vriendin, met haar ogen open dit keer. Dezelfde ogen lichten op zodra Marion haar collega's binnen zag komen. 'Wolfs, Eva,' kwam er schor uit. Een vlaag van opluchting ging door Eva heen bij het horen van hun namen. Marion had zo'n lange tijd zonder zuurstof gezeten, dat het maar de vraag was geweest hoe ze eruit zou komen. Dit was dus een positief teken. 'Hee Marion,' glimlachte Eva terwijl ze naast het bed bleef staan. 'Hoe voel je je?' Werktuigelijk krabde Marion even aan haar wang. 'Wel redelijk, denk ik. Moe.' Eva glimlachte even naar Frits die aan de andere kant van het bed zat en zijn moeder's hand vasthield. 'Het is ook niet verwonderlijk dat je moe bent,' sprak Wolfs tot Marion. 'Hoe lang ben ik buiten bewustzijn geweest?' sprak zij weer. Frits keek op zijn horloge. '48,5 uur.' Voor een kort moment zag Eva de schrik in haar vriendin's ogen, maar dat verdween al snel. Een begrijpend knikje volgde. 'Wat heb ik?' was de volgende, logische, vraag. De drie overige aanwezigen in de kamer keken elkaar een voor een aan. Wie ging het zeggen? Het was Wolfs die het woord weer nam. 'Dat weten ze niet.' Marion schudde niet-begrijpend haar hoofd. 'Hoezo weten ze dat niet?' Nu was het haar beurt om iedereen een voor een aan te kijken. 'Wat kun je je nog herinneren?' sprak Eva op zo'n kalm mogelijke toon. Marion sloot haar ogen, alsof ze zo de herinneringen weer naar boven kon halen. 'De onderscheiding die ik kreeg. Het feest op het bureau. Jullie zeiden dat jullie naar huis gingen.' Nu opende ze haar ogen weer en keek Wolfs en Eva aan. 'Daarna weet ik het niet meer?' Hulpzoekend keek ze de kamer weer rond. Wachtend op de missende informatie die ze zelf niet bezat.

Eva haalde diep adem en kwam op het rand van het bed zitten. 'We stonden inderdaad op het punt om te gaan en kwamen afscheid van je nemen. Uit het niets kreeg je ineens geen adem meer. Je was aan het stikken. Alles wat wij probeerden hielp niet. Je viel flauw. De ambulancemedewerkers hebben je uiteindelijk weer aan het ademen gekregen en naar het ziekenhuis gebracht. Maar daar werd je maar niet wakker. De artsen hebben allerlei onderzoeken uitgevoerd, maar konden – kunnen ' verbeterde ze zichzelf '- er maar niet achterkomen wat je hebt. De symptomen schijnen niet aan te sluiten bij welk ziektebeeld dan ook.' Marion zuchtte diep en had even nodig om alles op zich in te laten werken. 'Maar dat ik nu wakker ben en zelfstandig kan ademen is toch een goed teken?' wilde ze weten. Frits knikte. 'Dat is zeker al een hele opluchting.'

Die avond in de Ponti liet Eva zich uitgeput op een keukenstoel zakken. 'Alsjeblieft.' Wolfs zette twee dampende koppen op tafel. Kamille-thee voor Eva en een koffie voor hemzelf. Hij wist dat Eva s'avonds liever geen cafeïne meer had.

Zij perste er een dankbaar lachje uit. Hij pakte haar hand vast en wreef liefdevol over haar vingers. 'Het komt echt wel goed met Marion,' probeerde hij zijn partner gerust te stellen. Zoals gewoonlijk had hij haar gedachten weer gelezen. 'Ik snap gewoon niet waarom de artsen niet weten wat er met haar aan de hand is. Er zal toch wel een logische verklaring zijn voor deze klachten?' Eva keek haar vriend aan. 'Wat als het nog een keer gebeurt en ze haar niet op tijd kunnen helpen?' Een oorverdovende stilte volgde. Wat had ze graag gewild dat Wolfs haar kon geruststellen. Dat hij zou zeggen dat het echt niet nog een keer zou gebeuren. Dat de artsen er snel genoeg achter zouden komen wat er mis was met Marion, en dat ze haar vervolgens weer helemaal beter zouden maken. Maar dat kon hij haar allemaal niet zeggen. Simpelweg omdat hij het ook niet wist.

'Ik ga slapen,' kondigde Eva na een tijdje aan. Wolfs knikte instemmend. 'Ik ga met je mee.' Het waren lange dagen geweest. Eva waste nog snel even de kopjes om. Wolfs droogde af en zorgde ervoor dat het servies weer in de keukenkastjes terecht kwam. Toen dat eenmaal gebeurd was pakte Eva de theedoek van hem over om haar handen af te drogen. Hierna liet ze zich tegen hem aanvallen. Meteen voelde ze de beschermende armen van haar vriend om zich heen. 'Ik hou van je,' fluisterde ze. 'Ik ook van jou,' antwoordde hij. Dat was alles wat ze nu wilde horen.