Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Marion - Deel 3

Even een kort uitstapje naar het verleden! Dit is geloof ik de eerste keer dat ik een flashback schrijf, dus laat even weten wat je ervan vindt ☺

10 mei 1999

'Ik doe het niet meer, ik kap ermee.' Luidruchtig viel een achtien-jarige Eva het huis van Marion en haar jonge gezin binnen. Marion's man Twan zag de bui al hangen en stelde aan hun zesjarige zoontje voor om buiten te gaan voetballen. Hierop zond Marion hem een dankbare blik voordat ze haar aandacht op de woeste puber richtte. 'Eva, ga even zitten. Wat is er gebeurt?' Ze gebaarde naar de lege plek naast haar op de bank, maar Eva snoof alleen maar. 'Ik blijf wel staan.' Marion knikte geduldig. 'Prima. Maar kun je dan alsjeblieft wel iets rustiger worden? Ik kan niet met je praten als je zo kwaad bent.' Eva verlegde haar gewicht continue van het een naar het andere been. 'Hij is gewoon een grote eikel. Hij behandelt me als het eerste de beste stuk vuil en geeft me expres lage cijfers.' Bij Marion begon er nu iets te dagen. 'Je hebt het over een docent op de academie neem ik aan?' Eva's ogen spoten nu zowat vuur. 'Die arrogante zak van een Hessels ja. Enkel en alleen omdat ik misschien uit een niet zo normaal gezin kom vindt hij het nodig me ook als een mindere te behandelen. Dat slaat toch nergens op!' Nu trok ze haar rugzak met onnodige kracht van haar rug en haalde er een mapje uit. 'Hier, kijk. Een vier. Een vier heeft die vent me gegeven!' Haar vingertopje was wit geworden door de kracht waarmee ze het cijfer op de titelpagina van het opstel aanwees. 'En nu kan ik mijn propedeuse niet halen, omdat mijn gemiddelde geen voldoende is. Ik weet het zeker, die man heeft iets tegen mij.'

Marion nam de documenten van haar woedende protegé aan en bladerde er rustig doorheen. Ondertussen stond Eva met haar armen over elkaar en met haar voet op de grond tikkend het gebeuren gade te slaan. Huiselijk geweld was de titel op het voorblad. Een onderwerp dat helaas dichtbij Eva stond, wist Marion. Misschien wel té dicht? Na het opstel eerst oppervlakkig te hebben gescand, las ze nu een aantal alinea's nauwgezet.

Na een paar minuten wist ze meer dan genoeg. 'Ik snap je frustratie Eva, maar misschien kan ik je helpen?' De jonge studente was eindelijk uitgeraast en nam plaats naast haar begeleidster. 'Hoe zou jij me nou kunnen helpen?' Haar stem klonk al iets afgezwakt in vergelijking tot daarvoor. 'Om te beginnen, mag je dit opstel overdoen?' vroeg Marion voorzichtig. 'Ja, ik heb één herkansingsmogelijkheid. Maar je denkt toch zeker niet dat dat iets uit gaat maken? Die man heeft het zijn missie gemaakt om mij te laten falen op deze opleiding, dus die gaat mij een tweede keer echt geen voldoende geven hoor.' Marion zuchtte. 'Ik denk niet dat hij iets tegen je heeft Eva. Het gaat er misschien meer om hoe een aantal dingen in dit opstel staan geformuleerd.' Ze wist dat ze voorzichtig te werk moest gaan nu. Ze wilde niet dat Eva zich persoonlijk aangevallen zou voelen. 'Ik zou best nog een keer met je mee willen kijken. Een tweede paar ogen zien toch vaak net weer andere dingen dan wanneer je hier constant op gefocust bent.' Eva snoof nogmaals. 'Wat denk je dat hier niet goed aan is dan? Ik heb hier verdomme uren aan zitten werken!' Marion knikte weer begrijpend. 'Dat weet ik Eva. Ik weet hoe hard je voor de opleiding werkt. Hoe zal ik het zeggen. Hier bijvoorbeeld...' Marion wees een bepaald hoofdstuk aan en haalde diep adem. 'We zouden hier bijvoorbeeld een wijziging aan kunnen brengen zodat er meer nadruk gelegd wordt op de beweeggrond van de strafmaat in plaats van de strafmaat zelf. Misschien kunnen we het ook op een iets feitelijkere manier verwoorden dan hoe het er nu staat?'' Ze kreeg een blik toegeworpen alsof ze helemaal was doorgedraaid. 'De casus gaat over een vader die zijn dochter seksueel heeft misbruikt. Het is toch niet meer dan logisch dat dit de straf is die hij dan krijgt? Ik hoef toch niet in Jip en Janneke taal te gaan uitleggen hoe die straf precies wordt vastgesteld?' verdedigde Eva zich. Haar ademhaling versnelde. 'Sowieso vind ik de strafmaat in Nederland voor dit soort dingen veel te laag. Hij komt er praktisch mee weg zo! Die lul verkracht zijn dochter en hoeft er amper voor te zitten. Wat is er in godsnaam mis in deze wereld dat dat gewoon kan? Hoe kan dat Marion? Hoe kunnen vaders het leven van hun kinderen zo gruwelijk verpesten. Ze vanbinnen helemaal kapot maken, dood laten voelen en daar dan amper straf voor krijgen?' De tranen liepen inmiddels bij het meisje over de wangen.

Marion legde het opstel weg en keek Eva aan. Dit had ze wel verwacht. Het onderwerp van het opstel was te confronterend geweest en hierdoor had Eva het te persoonlijk gemaakt. Het liefste had Marion de jonge vrouw n in de armen genomen en vastgehouden, maar als ze één ding had geleerd de paar jaar dat ze met Eva werkte, was het wel dat fysiek contact iets was wat uit het meisje zelf moest komen. Een troostende arm of een bemoedigend kneepje waren alleen aan Eva besteed als ze het zelf aangaf. Elke vorm van het betreden van de persoonlijke ruimte kon door haar als vijandig worden beschouwd. Dit kwam uiteraard door alles wat ze als kind had meegemaakt en dat respecteerde Marion dan ook. Daarom nam ze altijd wat afstand, iets wat ze nu ook deed. Maar door oogcontact te maken probeerde ze duidelijk te maken dat ze de studente wel degelijk serieus nam en naar haar luisterde. 'Weet je Eva. Sommige dingen in de wereld zijn verschrikkelijk oneerlijk. Sommige dingen zouden nooit mogen gebeuren, maar gebeuren toch. En onze taak als wetsdiender is het dan om ervoor te zorgen dat we zo juist mogelijk handelen en de wet naleven. Onze persoonlijke mening, hoe correct die misschien ook mag zijn, moeten we op zo'n moment aan de kant zetten. Hoe moeilijk dat soms ook is. En ik weet, ik wéét dat het in een aantal gevallen haast onmogelijk lijkt om dat te doen. Maar geloof me Eva, jij gaat dat kunnen. Jij bent zo sterk. En dat zie je misschien nu nog niet, maar ik zie het wel in jou. Jij word een ijzersterke politieagente, en waarschijnlijk een nog sterkere rechercheur.' Bij die laatste opmerking lachte Eva door haar tranen heen. 'Ik, rechercheur? Echt niet!' Nu schoot ook Marion in de lach. 'Let op mijn woorden Eva van Dongen. Let op mijn woorden!'