Kış mevsimi, kar yağıyor. Penceremde oturmuş kar tanelerini seyrediyorum. Sahi annem gideli kaç yıl oldu? 5 yıldan sonrasını saymadım çünkü artık o var. David... Onunla tanıştıktan sonra ölenin arkasından ölünmeyeceğini anladım. Artık annemin ölüm yılları saymaz oldum. O, o çok farklı biri. Her seferinde beni mutlu edebiliyor. Belki de yaşama sebebim o. Saat 8:00 okula gitmek için alarmın sesiyle uyandım, bugün hava daha da kötü, oldukça soğuk bir an önce bir taksi çevirip okula gitmem gerek. Dışarıya çıktığımda bir araba gördüm tanıdıktı ama nereden? Ardından arabadan çıkan David'i gördüm çarpık gülümsemesiye bana "Sanırım, bana teşekkür etmen gerek, Bells?" Haklıydı, ona teşekkür etmem gerekti ama o an dilim tutuldu ve sadece gülümsedim eminim gülerken ne kadar komik duruma düşmüşümdür.
Okula vardık, herkesin gözü bizim üzerimizdeydi, David normalde kendi başına takılırdı ama daha sonra onunla 'ödev arkadaşı' olmamız her şeyi daha da değiştirdi tabii. Ben de arkadaşlarımı unutmuş yalnızca onunla takılıyordum. Bundan rahatsızlar mıydı? Evet. Ama hiçbiri bana ondaki huzuru veremedi, veremezdi... Grimsi mavi gözlerinde okyanuslara açılırdım, bir huzur bulurdum. Biyoloji dersine girdik, yine her zamanki gibi sözlüye kalktım. -Büyük şanssızlık- Ama o bana yinede kopya verdi, her zamanki gibi. Normal hayatta kahramanım olduğu gibi okulda da kahramanım olmuştu. Artık her gece rüyama giriyordu onu sürekli düşünüyordum. Bir gün onu takip etmek geldi içimden ve külüstür kamyonetime atlayıp arabasını izlemeye koyuldum. Büyük bir ormanın içinden geçti ormanın tam ortasında arabasını durdurdu ve indi artık yürüyordu, arabasını terkedilmiş bir ormanda bırakmıştı. Ben de o anki aklımla arabadan indim ve yosun tutmuş ağaçların arkasına saklanarak onu izlemeye koyuldum...
