O gün kafam çok karışıktı, ne yapacağımı bilmiyordum. Naz hastanede yatıyordu, ve benim artık ağlamktan başım ağrımıştı. Şu son kadehi de içip yatacaktım. Eğer Naz kim diye sorarsanız; Naz benim en yakın arkadaşım kardeşim. Benim için çok değerliydi, onun için canımı bile verirdim. Ama o şuan hastanede yaralı bir şekilde yatıyordu. Saat çok geç olmuştu artık yatmayı denemeye karar vemiştim ki telefonum çaldı. Hiç açmak istemiyordum, kimseyle konuşacak halde degildim. Ama hastaneden arıyorlardı, telefonu elime alır almaz açtım ve kekeleyerek konuşmaya başladım. Kalbim çok hızlı atıyordu. Naz' ın sesiydi bu. " Aman Allah ım şükürler olsun." Naz'ın sesi beni o kadar çok mutlu etmişti ki anlatamazdım. Beni hastaneye çağırdı, hızlı hızlı hastaneye gittim. Sımsıkı sarıldım ona ama... Ama ne oluyordu burada hala anlamış değildim. Naz uyandığı halde herkes hala ağlıyordu. Naz benle konuşurken gözleri hep bir durgundu. "Naz' ın benle göz teması kurmamasının sebebi neydi?" Belki benimle konuşmak istemiyordur diye sormaya çekinmiştim, ama hiç öyle olmamıştı. Doktor Naz'ın geçirdiği kazadan dolayı gözlerini kaybettiğini söyledi. İşte o an yıkılmıştım. Günlerce yemek yemedim, uyku uyumadım, kimseyle konuşmadım... Başım gerçekten de çok ağrıyordu bunun sebebi ise ağlamaktı. Naz'a sımsıkı sarılıp onu hiç bırakmayacağımı söyledim. Bu sözümü ölene kadar tutacaktım çünkü yemin etmiştim. Naz aylar sonra taburcu oldu. Ona çok güzel bir karşılama partisi yaptık. Ama o hiçbir şeye dokunmadı. Ne yemek yedi ne de su içti. Hiç konuşmadı... belki de bütün bunlar benim yüzümden olmuştur, belki o motoru o kadar hızlı kullanmam gerekirdi. Tek çareyi uyumak biliyordum, ama uyuyamayacağımı ne çabuk unutmuştum. Naz benim için çok değerliydi, onun için bir şey yapmam gerekiyordu, ama ne yapacağımı gerçekten de bilmiyordum. Evde herkes kendi keyfindeyken Naz ın odasına girdim. Ondan defalarca özür diledim, ama o bana hiç kızgın, öfkeli değildi hep gülen yüzlüydü..
Kendimi gün geçtikçe daha çok suçluyordum. Yaz tatilinin sonuna geliyorduk, iki ayı daha devirmiştik. Naz a hep yardım etmeye çalışıyordum, ama o kendini geliştirmek istediğini söylüyordu. Saatler birbirini kovalıyor, günler hızla geçiyordu. Hep ağlıyordum Naz ın bu halini gördükçe, bağıra bağıra ağlıyordum.. Daha fazla dayanamıyordum, artık kendimi öldürmek istiyordum. Ama yapamazdım Naz a söz vermiştim, yalnız bırakmayacaktım onu. Düşünüyordum, hep düşünüyordum ama işe yaramıyordu. En sonunda aklıma Naz ın doktoru ile görüşmek geldi. Gizli gizli doktorla buluştum Naz ı mutlu etmek için ne yapmam gerektiğini sordum. Göze ihtiyaç olduğunu söyledi. O an aklıma büyük bir fikir geldi.
Aylar sonra gizlice bir ameliyata girdim. Gözlerimi Naz a feda ettim. Hiç pişman değildim. Naz ın gözleri artık görüyordu, çok mutluydu artık. Onun mutluluk seslerini duyunca çok mutlu oluyordum. Fakat bir sorun vardı. Ameliyat olduğumu doktor hariç hiç kimse bilmiyordu. Ne yapacağım hakkında bir bilgim yoktu. Gözlerimde gözlük vardı, gözlüğün altindaysa bomboş bir çukur.. 15 gün geçmişti. Bahçede otururken Naz yanıma geldi ve hızla gözlüğü çekti. Gözlerimin yerine sargı bezi olduğunu görünce ne olduğunu anlamıştı. Bana sımsıkı sarıldı. Sonra hep bana teşekkür etti hep kendini bana mahçup hissetti. Benim istediğim bu değildi aslında, ikimiz de mutlu olalım istiyordum..
Aylar hatta yıllar geçti Naz avukat olmuştu, ben de görme engelliler ile psikolog gibi muhabbet ediyordum. Onları daha iyi anladığım için beni çok seviyorlardı. Mutluydum.. Eğer görseydim yine mutlu olacaktım, ama bu kadar değil.
Birkaç ay sonra doktorum aradı böbreklerinde bi sorun olduğunu söyledi, ilk umursamadım. Ama doktor gerçekten ciddiydi. Gün geçtikçe hastalığım artıyordu. En sonunda iki böbreğimde iflas etti. Artık bir böbreğe ihtiyacım vardı. Aileden hiç kimsenin böbreği uymadı. Ama Naz ın böbreği uydu, bana gözü kapalı böbreğini bağışladı. İyileşiyordum...
Aradan 5 yıl geçti. Doktorlarım tekrar aradı, bana uygun göz nakli olduğunu söyledi. Sevinçten havalara uçmuştum, çok mutluydum. Naz benden daha çok sevinmişti. 2 ay sonra ameliyat oldum. Artık görebiliyordum. Çok mutluydum. Ve hayattan çıkardığım ders belliydi. Dostluğun anlamını tam olarak öğrenmiştim...
