parfum d'été de fleurs (w końcu się za to wzięłam)

1

Allene

Dwa miesiące wcześniej, Miami.

Nawlokłam na siebie ciemny, bawełniany sweter i czarne jeansy. Usiadłam na łóżku, spoglądając na budzik zajmujący miejsce na stoliku nocnym, tuż obok lampki.
Ohydne poranki, niemoc panująca w mojej psychice ograniczała mnie na wszystko, co istnieje.
Potrafiłam spędzać na tym łóżku każdy dzień. Jednak w życiu realnym i w odejściu od nieracjonalnych myśli, tak nie mogło być przez cały czas.

Wsunęłam na stopy kapcie i wyszłam na zewnątrz przez drzwi tarasowe.
Zajęłam miejsce przy stoliku, otulona zaledwie ciepłem bawełny z trzęsącymi się rękoma położyłam na kolanach notatnik.
Wzdychałam głęboko, napawając się odgłosem niedzielnych, wzburzonych fal oceanu. Wlepiałam się w nie jak zaczarowana.
Wiedziałam, że chwilowy spokój w mojej głowie to coś, co muszę teraz docenić i wykorzystać. Żyje z godziny na godzinę. Z cudownego spokoju może wyskoczyć nagła dezorientacja i pogoń za odzyskaniem dobra. Stresuje mnie to. Jestem ciągle w cholernym stresie. To straszny styl życia. Nie chciałam rozgrywać wszystkiego w ten sposób.
Spojrzałam jeszcze kilka razy na fale przemywające brzeg, wkurwiłam się na pustą literacko głowę i wróciłam do domu.

— Może byś coś w końcu zjadła? — mama spojrzała na mnie stanowczym wzorkiem, obserwując jak świetnie radzi sobie z wyrywaniem mojego umysłu od lektury.

– Może. Albo może nie. Nie wiem. – cały czas wpatrzona w stronice ukochanej książki, nie udawałam, że zainteresowały mnie jej słowa. – Wiem gdzie jest lodówka. Mój organizm wie też, kiedy powinnam do niej zajrzeć.

Widziałam kątem oka, jak okrywa swetrem swoje drobne ramiona z grymasem zmartwienia na twarzy. Byłyśmy takie same. Chude zmarzluchy lubiące miłe romansidła, literaturę poważną albo i nie. Herbata, przyjemne powietrze... no i ocean.

– Jak idzie praca nad kolejną książką? – zapytała, popijając ciepły napój.

Westchnęłam. Pisanie nigdy nie szło mi tak opornie.

– Nie będę kłamać. – podniosłam wzrok znad lektury i po wsadzeniu zakładki na odpowiedniej stronie, ostrożnie ją przymknęłam. – Myślałam, że w czasie odpoczynku ruszy więcej. No i nie ruszyło nic. Nie mam motywacji.

– Allie! Ty i brak motywacji? – spojrzała na mnie z wielkim szokiem. – To nie współgra! To nie jest możliwe!

Zaśmiałam się. Trochę brzmi to żałośnie.

– Ah, przestań już. Chcę tworzyć sama z siebie, nie zmuszając się nawet na jedno słowo. To musi...

– Przychodzić samo. To musi przychodzić samo Allene i masz całkowitą rację. – uśmiechnęła się, próbując jakby mnie do czegoś zachęcić. – W końcu przyjdzie. Tylko dziwię się... że zawsze, kiedy przyjeżdżałaś w odwiedziny tutaj.. rozpierał cię nadmiar pomysłów. Dosłownie rozpierał.

Spojrzałam w kierunku okna.

– Boje się, że ocean przestał być moim natchnieniem. Kiedyś nie wyobrażałam sobie nawet tak pomyśleć.

Stef przemknął przez korytarz, po czym znalazł się momentalnie na blacie. Otarł się o moje ręce i klapnął na książce. Zatopiłam dłoń w jego mięciutkiej sierści, dalej obserwując widoki za oknem.

Stef, właściwie Stefan to nasz gruby, baardzo gruby i wiekowy kot. Pomieszkuje sam z mamą od kiedy wyemigrowałam do Londynu. Jego starość można dosłownie wyczytać po zachowaniu i mizernym wyglądzie. Pomimo upływu lat, dalej jest tak samo kochany.

Rozejrzałam się dookoła, lustrując obrazy wywieszone na ścianach.

Lubię ten dom, mój pokój od lat nie zmienił się nawet w jednej, małej rzeczy. Jest taki sam. Z resztą, tak jak i kuchnia z salonem. Przybyło tylko trochę dzieł malarskich na ścianach.
Zawsze, gdy odwiedzam mamę, a zdarza się to teraz częściej, odkopuję coś nowego w tym miejscu. A raczej starego, klasycznie mówiąc długo niewidzianego.
Wczoraj znalazłam w moim pokoju zdjęcie ze studniówki, na którego wewnętrznej stronie znajduje się charakter najpiękniejszego pisma na świecie. Wszędzie byłabym w stanie je rozpoznać. Nie odłożyłam go obojętnie w to samo miejsce, ale skończyło w moim kalendarzu na dnie walizki.
Dobre wspomnienia można mieć przy sobie. Podobno im jest ono lepsze, tym lepiej posłuży nam jako wyznacznik.