Gegijzeld...

Deel 6 : BANG

Knap psssssjjjjjt BANG!!!

Zo ging het ongeveer. Alle lichten vielen uit en ik kon de opstijgende rook ruiken. Al snel vond ik de deur om dan naar beneden te gaan. Dat was dan toch wat ik van plan was. Ik kon echter niet naar de trap door de rook en het vuur. Mijn gsm zat in de lader toen ik aan het chatten was dus ja die werkt ook niet meer. Alle elektriciteitskabels waren ontploft dus ook mijn gsm. Gelukkig lag hij op een metalen tafeltje en was ik mijn veters aan het strikken terwijl hij ontplofte, anders had ik nu geen vingers meer.
Nu heb ik een groot probleem, ik kan niet naar buiten, de elektriciteitskast is ontploft door een kortsluiting, en alle ramen werken automatisch met afstandsbediening. Met andere woorden ik zit vast!!!!!!!
Ik kan steeds minder ademen omwille van de rook die alsmaar zwarter wordt. Ik begin te roepen, keihard te roepen in de hoop dat iemand me zou horen. Ik heb totaal geen idee hoelaat het is of wanneer mama me kan komen redden.

Ik kan niet meer ademen, neem een handdoek, maak hem nat, houd hem voor mijn mond en probeer erdoor te ademen. Dit helpt een klein beetje. Ik heb nog altijd geen idee hoelang ik dit ga kunnen volhouden. Mijn spieren zijn verlamd door zuurstoftekort. Ik kan niet meer. Mijn hoofd begint te tollen. Ik hoor nog net een deur opengaan voordat alles zwart wordt.

Ik open mijn ogen en sluit ze direct omdat het licht te fel is. Ik hoor veel stemmen om me heen, alleen kan ik niet thuisbrengen wie het is. Ik versta enkele woorden: leeft ze.... brand.... redder... moeder.... ....dro.... ......gered...
Meer kan ik niet verstaan. Ik besluit nog wat verder te slapen.

Ik word wakker in een donkere kamer. Ik hoor een zware adem op het bed naast mij. Gehoest, veel gehoest tussendoor en bliepjes van machines.
Dat is waar ik me de komende minuten op focus. Ik hoor de andere persoon in deze kamer woelen. Als hij naar rechts rolt, voor de zoveelste keer, ligt hij op de rand van zijn bed. Nog 1 millimeter en hij ligt op de grond realiseer ik me. Hij rolt nog een klein stukje naar links en dan volle kracht naar rechts. BAM! Op de grond. Ik zou eigenlijk moeten vragen of het gaat maar ik kan niks zeggen. Mijn keel is zo droog dat ik een hevige hoestaanval krijg. Ik hoest een kwartier lang. Eindelijk komt de verpleegster binnen. Je zou beginnen denken dat ze me echt dood willen!

Ze geeft me een glas water wat totaal nutteloos is in het donker, toch als je net zo lomp bent als ik: ze wou me het glas aangeven, ik probeer het vast te pakken , wat mislukte. Ik voelde mijn spieren in een enorme kramp trekken toen ik mijn arm uitstrok. De verpleegster liet het glas los omdat ze dacht dat ik het vast had. Ik liet het vallen op men bed, al het water in mijn bed, mijn glas rolde naar de bedrand en juist op de rand bleef het liggen. Ik zet me recht om het te nemen, wat ik beter niet gedaan had maar goed. Klingelingeling!
Mijn glas aan diggelen op de grond. De verpleegster kijkt me fronsend aan met zo een blik in haar ogen die je vertelt: kind doe wat met je leven maar maak het mijne niet lastiger dan het al is!!!

Hahah pech gehad!
Ik begon spontaan te lachen wat dus uitdraaide op een tweede hoestbui...

Hahaha je weet nu nog altijd niet wat er met Maddy gaat gebeuren!
Ik geef een hint: 💧💥
Comment wat je denkt dat er gaat gebeuren! Tot overmorgen!