ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีของฉันเรียกเขาและเขย่าตัวเขาไปด้วย ฉันแตะที่หน้าผากของเขาดูปรากฏว่าตัวของเขาร้อนมากหรือว่าจะไม่สบายอีกแล้วทำไมป่วยบ่อยจัง ฉันตัดสินใจเรียกรถพยาบาลเพื่อนำตัวเขาส่งโรงพยาบาล ส่วนฉันขับรถส่วนตัวตามไปที่โรงพยาบาลติดๆ
ณ โรงพยาบาล HH
ฉันยืนรอเขาอยู่หน้าฉุกเฉินอยู่นานสองนานจนน่องของฉันเนี้ยแทบจะปูดออกมาแล้วหิวข้าวก็หิวเป็นห่วงก็เป็นห่วง แถมฉันยังเพลียงานรุ่งนี้ต้องกลับเข้าไปทำงานที่บริษัทอีก ตอนนี้ก็ผ่านไปชั่วโมงนึงละคุณหมอบอกรอผลเลือด นี่สงไปตรวจถึงไหนเนี้ยทำไมมันนานขนาดนี้
"หนูโดไอ้ลูกชายป๊ามันเป็นไงบ้าง"
"ยังไม่รู้เลยค่ะ..คุณหมอบอกว่ารอผลเลือดแต่ตอนนี้ผลเลือดยังไม่ออกมาเลยค่ะ" ฉันตอบคุณลุงเบนพ่อของเจอาร์ไปซึ่งตอนนี้ท่าทางของท่านตกใจยิ่งกว่าฉันสะอีก เพราะว่าเป็นลูกชายคนเดียวของเขาอ่ะเนาะต้องเข้าใจ
"งั้นหรอ"
"ตอนที่ไปประชุมที่ภูเก็ตอยู่ๆก็ไม่สบายแล้วพอกินยาก็เบาก็ดีขึ้น...ทำไมกลับมาถึงอยู่ๆเป็นอีก"
"งั้นหรอแล้วหนูรู้ได้ไงว่าเจ้าเจอาร์ป่วย" คุณลุงถามด้วยความสงสัยนั้นสิ ตอนนั้นเราควรจะนอนกันคนละห้องฉันไม่น่าที่จะรู้เรื่องนี้นี่น่า
"เอ่อ...."
"อย่าบอกนะว่าหนูนอนห้องเดียวกับเจ..."
"คุณหมอมาพอดีเลยค่ะ" โชคดีของฉันที่หมอเดินออกมาจากห้องตรวจพอดีฉันเดินเข้าไปหาหมอทันที
"คุณหมอตอนนี้คุณเจอาร์เป็นยังไงบ้างคะ"
"ตอนนี้คนไข้มีไข้ค่อนข้างสูง...คนไข้ค่อนข้างพักผ่อนไม่เพียงพอทำให้เม็ดเลือดอ่อนแรงแล้วป่วยง่าย"
"แล้วมีวิธีป้องกันรักษาไหมครับ"
"มีค่ะ ให้รักษาตัวที่โรงพยาบาลจนกว่าจะหายไข้แล้วต้องดูแลสุขภาพดีๆ นอนพักผ่อนให้เพียงพอทานอาหารมีประโยชนืต่อร่างกายค่ะ" คุณหมอตอบ
أنت تقرأ
My Boss เจ้านายที่รัก
عاطفية"พ่อ !!!!" "แกเลิกเถียงฉันสักที" ฉันทำหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินในสิ่งที่พ่อพูดออกมา "พ่อจะให้หนูไปเป็นเลขาบริษัทของเพื่อนพ่อทั้งๆที่หนูเป็นผู้บริหารเนี้ยนะ" "แกแค่ไปช่วยแปบเดียวเองทำไมต้องบ่น" "บ่นสิ หนูต้องไปป็นลูกน้องให้เด็กอายุเท่าไหร่ก็ไม่รู้เนี้ยะ...
