JAMES EN DE GEHEIME POORT

1

In een klein dorpje genaamd grobbendaal woont de familie Smilders met hun zoon Jacob en hun pleegzoon James. James woont nog niet lang bij de familie Smilders. Hij woont hier sinds een maand geleden en ze vinden hem al knetter gek. James zijn ouders zijn omgekomen in een auto ongeluk. Hij kan zich er eigenlijk niet zoveel meer van herinneren omdat hij toen nog veel te jong was. Hij heeft 8 jaar in een weeshuis geleefd tot de familie Smilders besloot om hem te adopteren. Jacob was het er niet mee eens dat er iemand nieuw in de familie kwam, dus treiterde hij James vanaf hij nog maar één voetstap het huis binnen zetten.

De mama van James en Jacob gaat aan de trap staan, maakt een grote hap lucht en roept zo hard ze kan de twee jongens naar beneden. Je hoorde de stemmen van die twee al van ver aankomen met veel tegenzin en ge klaag over waarom ze nu weer naar beneden moesten komen. Het was nog geen etenstijd, dus dat kon het al niet zijn. Het is geen tijd voor een vieruurtje want het is nog veel te vroeg bedacht James toen hij stilletjes de trap af liep. Toen de twee jongens beneden waren zei mevr. Smilders dat ze even rond de tafel moesten  gaan zitten omdat ze iets heel belangrijks te bespreken hadden. "Wel, wat kan er nu zo belangrijk zijn dat we allemaal aan de tafel moesten gaan zitten?" Vroeg jacob met een vervelend stemmetje. Jacob speelt liever boven nog wat computerspelletjes te spelen dan dat hij hier moest gaan babbelen aan tafel en dan nog wel samen met James. "Wel James, ik en je pleegvader, wij hebben besloten om iets te doen aan je stoornissen tijdens de nacht. Dit kan gewoon niet meer en wij worden er gewoon bang van. Als je iedere nacht uit je bed komt en met je ogen toe door het raam klimt om dan weer via de deur naar binnen te gaan is toch niet meer normaal zeker?  Dus we hebben besloten om je naar een psychiater te sturen. Wat! Ik kan er toch ook niets aan doen dat, dat met me gebeurd, Ik ga echt niet naar een psychiater omdat jullie dit eng vinden hoor!" Riep James heel gespannen. Ondertussen zat Jacob al een plannetje te verzinnen om ervoor te zorgen dat als James terug zou komen heel zijn kamer overhoop gehaald ging zijn. Het kon hem echter niet schelen dat zijn pleegbroer naar een psychiater moest. Hij vond het zelfs leuk en begon hard over de tafel te lachen terwijl de tranen in de ogen van James schoten. "Ik ga echt niet naar die stomme psycholoog, al lijm ik mezelf vast aan mijn bed, ik ga niet!" Blunderend holde James de trap op, gooide zijn deur toe zodat de deur er bijna uitvloog en begon hard te huilen en op zijn kussens te slaan. Na een tijdje kalmerende James en begon hij met zijn ouders te praten via een foto die hij nog altijd had sinds dat ongeluk. Hij vertelde tegen zijn ouders dat hij helemaal niet gelukkig is en dat die stomme broer van hem, hem nog altijd pestten. Zelfs geen kleine medelijden had hij. En net toen hij dat gezegd had zag hij uit zijn ooghoek iets schitteren. Hij keek op een sprong achteruit. Hij zag zijn ouders recht voor zijn neus staan. James durfde bijna niet te ademen. Zo stil als hij maar kon sloop hij een stukje dichterbij. "Mama? Papa? Zijn julie dat?" De schimmen konden niet spreken, maar glimlachte en knikte naar hem. Toen wist hij het zeker. Dit zijn mama en papa. Hij stond recht om hen een knuffel te geven, maar vlak voor hij ze vast had verdwenen ze weer. James was in shock. Was hij nu aan het dromen of was dit echt gebeurd? stonden mama en papa echt in mijn kamer? betekent dat dan dat ik geesten kan zien? Hoe meer hij erover nadacht hoe enger hij het vond. Plots hoorde james uit pieperige stemmetje van mevr. Smilders. "Oneee, toch niet weer zo'n domme praatsessie he?" Maar toen hoorde hij het stemmetje zeggen dat het etenstijd was. James had best wel veel honger, maar had geen zin om met die belachelijke mensen aan tafel te gaan zitten. Stel dat ze weer over die stomme psycholoog gaan beginnen. Na een tijdje aarzelen ging James toch maar naar beneden. Hij had te veel honger om een maaltijd over te slaan, dus met tegenzin ging James de trap af. In de gangen van het huis hing de geur van spaghetti. "Hmmm" dacht hij. Dat is mijn lievelingseten. Dat wisten de Smilders natuurlijk niet omdat Jake er anders voor ging zorgen dat hij dat nooit meer kon eten. En dat wou hij natuurlijk niet. James ging aan tafel zitten terwijl hij wachten op zijn bord met spaghetti. Een heerlijk bordje met lekker veel saus werd voor zijn neus geschoven. "Wel James, vanaf morgen begint jou sessie met de psycholoog. Of je dat nu wilt of niet. Wij gaan er ook niet over discussiëren. Het is nu zo en we willen je alleen maar helpen." Helpen? Dacht James in zijn hoofd. Ik weet best dat Jacob weer eens wat heeft verteld over mij dat niet waar is. Dat zei hij natuurlijk niet hardop omdat hij anders weer voor de zoveelste keer ruzie zou hebben met Jacob. Na het eten ging James meteen naar zijn kamer. Hij trok zijn pyjama aan en ging in zijn bed liggen. Hij wou Deze stomme dag zo rap mogelijk vergeten. Na een lange tijd piekeren over die psycholoog viel James eindelijk in slaap tussen zijn lievelingsknuffel en de foto van zijn ouders in zijn hand.