Last Night ( Zayn Malik&Ansel Elgrot fanfic)

Chapter 1

  Η ζωή σε κάνει ότι θέλει. Δεν μπορείς να αποφασίσεις να κάνεις κάτι χωρίς να σκεφτείς την ζωή σου. Ναι , ακούγονται όλα τόσο μπερδεμένα και αλλόκοτα όσο και η δική μου ζωή. Γεννήθηκα στο Bradford μια περιοχή της Αγγλίας όπου έζησα εώς τα 12 μου χρόνια. Υστερά..έμεινα μόνη. Οχι ακριβώς μόνη αλλά κατά μια έννοια το ίδιο είναι. Μέχρι τα 12 μου έμενα με τους γονείς μου σε ένα μικρό σπίτι, όλοι μαζί. Αδέρφια η αλήθεια είναι δεν ξέρω αν έχω. Δεν θυμάμαι αν έχω. Τέλος πάντων μέναμε μαζί  και ήταν όλοι φυσιολογικά. Ο πατέρας μου δούλευε απ'όσο θυμάμαι σε ένα σπίτι και ήταν κάτι σαν ξυλουργός. Νομιζω. Ποτέ δεν μου έλεγε για την δουλειά του. Δεν ήθελε. Πάντως πρέπει να ήταν απαιτητική.Εφευγε πολύ νωρίς το πρωί και γυριζε πολυ αργα το βραδυ. Ουτε καν που τον έβλεπα. Και η μαμα μου...η μαμά μου δεν πρέπει να δουλευε. Ναι ..δεν δουλευε. Πφφ δεν θυμαμαι. Σιγουρα ειναι περιεργο να μην θυμασαι κατι ενω εχουν περασει 8 χρόνια. Αλλά μετά το ατύχημα... 

Ήταν μεσημέρι και οι γονείς μου έλειπαν. Μου είχαν αφησει ένα γραμμα, και μου έλεγαν ότι θα τους έβρισκα στον κεντρικό δρόμο κοντά στο σπίτι μας. Μάζεψα τα πραγματα μου και κινηθηκα προς τα εκεί. όταν εφτασα στον δρόμο που μου είχαν πει τους ειδα απεναντι. Η μητέρα μου έκλαιγε και ο πατερας μου ηταν τραυματισμένος. Κοιταξα δεξιά και αριστερα και δεν υπηρχε κανενα αμάξι. Εκανα ενα βημα μπροστα και η μαμα μου αρχισε να κλαιει πιο πολυ. Ο πατερας μου προσπαθουσε να μου φωναξει να μην περασω αλλα ήταν τραυματισμενος στο λαιμο..και καπου αλλου και ετσι δεν εβγαινε αχνα μονο μουγκριτα ..το ίδιο και η μητερα μου. Δεν έδωσα σημασία και πήγα να περάσω. Ενώ περπατουσα για να φτασω στην απεναντι μερια κοιτουσα κάτω. Άκουσα  ενα "μπαμ" δυνατο . Σηκωσα το κεφαλι μου και είδα τους γονείς μου πεσμενους κατω περιτρυγιρισμένους με αίματα. Κοιταξα δεξια και ειδα ενα αμαξι να ερχεται κατα πανω μου με δυναμη.Πήγα να περπατισω πιο γρήγορα αλλά ματαια. Το αυτοκίνητο είχε πλεόν ερθει πάνω μου. 

Το αμέσως επόμενο πράγμα που θυμαμαι είναι ενα μερος. Ενα μερος με πολλα παιδια και πολλες κυριες. Μεγαλώνοντας καταλαβα που βρισκόμουν. Βρισκόμουν σε   ορφανοτροφείο. Όσα χρόνια βρισκομουν εκει μεσα περνούσα ωραια. Ωσπου εφτασα τα 19 και έπρεπε πλεον να με αφησουν να  ξεκινησω την ζωή μου. Μα εγω δεν ηθελα. Φοβομουν. Ημουν σιγουρη πως αυτος που σκοτωσε τους γονείς μου και παραλιγο να σκοτωσει και μενα, βρισκοταν εκει εξω .  

* 1 ΧΡΌΝΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ*

«Είσαι 20 χρονών κορίτσι. Σκεψου οτι εισαι σε ενα μπαρ και πίνεις το ποτό σου. Παρε αυτή την πόζα. ». Πραγματικα το θεωρεί τόσο ευκολο ;. «Έτσι ; Είμαι καλά έτσι ;». Τα μάτια μου είχα αρχίσει να βουρκώνουν αλλα προαπθούσα να συγκρατηθώ. « Μα σου ειναι τοσο δυσκολο να καταλάβεις τι σου ζηταω ?», είπε φωνάζοντας καθώς τα μάτια του είχαν σχεδόν πεταχτεί έξω.  «Δεν..». «Πήγαινε να σε ξαναβαψουν και έλα..Αντε πια », είπε νευριασμένος καθώς έτριψε τα μαγουλα του και αφησα κατω την μηχανη.  

 Κινήθηκα γρήγορα προς την αλλη αιθουσα. Έκατσα στο καναπε για να ηρεμησω.

«Τι έπαθες γλυκια  μου ;  », με ρώτησε η Λεισι. Η λεισι ειναι η μακιγιεζ σε αυτο το στουντιο.  « σε βασανίζει πάλι αυτός. Ο , αντε μην πω τωρα , " κυριος" , λέμε τωρα , Ansel ; »