Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Marion - Deel 5

Eva schraapte haar keel en voelde haar wangen gloeien. 'Wolfs en ik... Dat gaat wel... goed. Ja dat gaat wel goed,' zei ze nu met meer overtuiging in haar stem. 'Maar het is niet zonder slag of stoot gegaan hoor,' voegde ze er snel aan toe. Marion draaide met haar ogen. 'Meen je dat?' lachte ze. 'Nou ja, het heeft even geduurd misschien...' Haar vriendin viel haar gespeeld verontwaardigd in de reden. 'Even? Even? Goh Eva, we zijn niet allemaal blind hoor. Jullie waren al jarenlang om elkaar heen aan het draaien.' Ze stuurde Eva een plagende glimlach toe die werd beantwoord door zenuwachtig gegiechel. 'Ja, dat weet ik ook wel. En ik snap ook niet zo goed waarom ik hier nu zo dom van ga doen. Het voelt gewoon allemaal... zo raar!' Ze was opgelucht het eindelijk uit te kunnen spreken, het in de openbaarheid te kunnen brengen. Ook al wist ze zelf misschien nog niet zo goed wat het allemaal betekende. Een relatie met Wolfs. Daar had ze tijd voor nodig, om dat uit te zoeken.

Marion pakte haar hand vast. 'Ik ben ook ontzettend blij voor jullie. Jullie verdienen dit. Misschien wel meer dan wie dan ook. En dat meen ik oprecht,' voegde ze toe toen ze Eva's ongelovige gezicht zag. Een traan ontsnapte uit Eva's ooghoek en liep een langzame route af via haar wang naar beneden. Ze gooide haar handen de lucht in. 'Waarom word ik hier nu zo emotioneel van? Wat is er mis met mij?' Marion schudde lachend haar hoofd. 'Er is helemaal niks mis met jou. Je bent alleen verliefd! En je bent eindelijk zo ver dat je het jezelf toestaat. Dat is niet niks. Luister, het voelt allemaal wat raar misschien nu, maar als ik je vraag die onzekerheden voor heel even te vergeten. Hoe voel je je dan op dit moment?' Eva had er normaliter een hekel aan als mensen op de man af naar haar gevoelens vroegen. Maar op de een of andere manier kon ze het van Marion altijd wel hebben. Waar dat precies aan lag wist ze niet. Dat het iets met vertrouwen te maken had was zo goed als duidelijk. Maar daarbuiten? Hoe dan ook zou ze haar vriendin altijd eerlijk antwoord geven. Nu dus ook. 'Ik voel me gelukkig,' verzuchtte ze. Dat was precies het antwoord dat Marion had willen horen. Ze gaf dan ook een tevreden knikje. 'Ben jij soms mijn psycholoog?' probeerde Eva de spanning te doorbreken. 'Nee hoor. Alleen maar je beste vriendin,' lachte Marion. 'En beste vriendinnen stellen soms dit soort vragen. Wen er maar aan.' Nu had ze ook Eva aan het lachen gebracht. 'Ik zal het in mijn achterhoofd houden.'

Zacht werd er aangeklopt en ging de deur open. 'Het is hier nogal gezellig merk ik wel?' Wolfs stapte de kamer binnen. Hij had beloofd Eva op te halen die na haar werk met Romeo naar het ziekenhuis was gereden. Romeo was een uurtje geleden naar huis gegaan, maar Eva had graag nog wat langer bij Marion willen blijven. 

'Hoe voel je je vandaag Marion?' vroeg Wolfs nadat hij Eva een kus op de wang had gegeven. Marion rekte zich uit. 'Om eerlijk te zijn voel ik me prima. Ik verveel me alleen behoorlijk. Uitsluitend op momenten dat jullie er niet zijn natuurlijk,' kwam er nog achteraan nadat ze een plagende duw van Eva had geïncasseerd. 'Dat wilde ik maar zeggen,' lachte Eva. Ze stond op en pakte haar jas van de stoel. 'Ik ben blij dat je je goed voelt,' zei Wolfs ter afscheid. 'Bedankt voor het komen,' glimlachte Marion. Eva gaf haar vriendin een knuffel. 'Dankjewel,' fluisterde ze in haar oor. Wolfs zond Eva bij het naar buiten gaan een vragende blik toe, maar die bleef onbeantwoord.

Eenmaal thuisgekomen ontdeed Eva zich van haar laarzen en maakte haar staart los, zodat haar lange lokken sluiks over haar schouders vielen. Ze baande zich een weg naar de keuken, opende de koelkast en haalde er een flesje water uit. Woelde speels door haar vriend's haren in het voorbijgaan. Het had iets vertrouwds. Thuiskomen met z'n tweeën. Iets wat ze al jarenlang deden. Dag in en dag uit. Toch was het nu anders. Alles was anders geworden sinds ze hun relatie openbaar hadden gemaakt. Anders, maar toch zo hetzelfde. 'Waar denk je aan?' hoorde ze ineens achter zich. Ze had niet in de gaten dat ze de hele tijd bij de gootsteen had gestaan en in het niets had gestaard. 'Aan ons,' biechte ze op. Het floepte eruit voordat ze er erg in had. 'O ja? Waarom denk je na over ons?' Ze voelde zijn armen om haar heen vouwen en ze draaide ze zich om. Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder en ze zuchte diep. 'Ik bedacht me alleen dat sinds we onze relatie openbaar hebben gemaakt, we zelf nog niet echt aan het idee hebben kunnen wennen. Met alles wat er nu aan de hand is bedoel ik.' Wolfs boog lichtjes zijn hoofd, waardoor Eva de prikkelende haartjes op zijn gezicht over haar wangen voelde gaan. 'Zullen we weggaan voor een tijdje?' Zijn geruststellende, fluisterende stem maakte iets los bij haar. 'Met z'n tweetjes. Als alles met Marion weer goed is?' ging hij verder. Ze keek hem aan. Haar hoofd maar enkele centimeters van dat van hem verwijderd. Zijn ogen groot en glinsterend. Ze zou er zo in kunnen verdrinken. Voorover boog ze, haar lippen raakte die van hem. Heel even maar, toen verbrak ze het contact weer. De lucht om hen heen leek te trillen, de haartjes op haar arm gingen overeind staan, haar zintuigen werden aangescherpt. Met twee vingers gleed ze over zijn borst en met haar lippen zocht ze een weg over zijn wang terug naar zijn mond. Maar net voor ze zijn lippen had bereikt veranderde ze van koers en gleed verder af naar zijn nek, waar ze kleine, tedere kusjes plantte. Hierna leek ook Wolfs te ontdooien en hij liet zijn handen via haar rug en schouders naar onderen  afdwalen. Genietend sloot ze haar ogen terwijl zijn handen haar lichaam verkenden. Zij streek liefkozend door zijn haar en kuste zijn nek, zijn hals, wangen en lippen. Hij kneep zachtjes in haar billen en bracht zijn handen via haar heupen weer naar boven. Een kreuntje ontsnapte haar toen hij haar borsten begon te kneden. Ze wist dat ze nu moest ingrijpen voordat hier in de keuken al iets zou ontaarden. Daarom maakte ze zich van hem los en pakte zijn hand waarna hij haar naar boven volgde.

Eva wist niet hoe laat het was toen een vreselijk schel geluid de stilte doorbrak. Het was nog donker, maar het maanlicht dat door de open gordijnen naar binnen kwam, bescheen de kamer in een warme gloed waardoor ze het een en ander kon waarnemen. De kleding op de grond herinnerde haar aan de uren daarvoor. Haar telefoon lag ook ergens op het hoopje. Daar kwam het geluid vandaan. Het toestel moest uit haar jeans gevallen zijn toen ze die ietswat ruw had uitgetrokken.

Wolfs liet een ontevreden gebrom horen toen ze zich losmaakte uit zijn armen. De vloer voelde koud aan onder haar blote voeten. Daarom pakte ze vluchtig het toestel van de grond en liep snel weer terug naar het bed waar ze de deken om zich heen sloeg. Nu was het natuurlijk niet de eerste keer dat ze midden in de nacht uit bed gebeld waren. Eva verwachtte daarom ook haar korpschef of een andere collega aan de telefoon te krijgen. Zonder te kijken naar het nummer drukte ze het groene telefoontje in. 'Met Eva.' De stem aan de andere kant van de lijn klonk haar maar al te bekend in de oren, maar was alles behalve dat van een collega. 'Eva? Sorry dat ik je bel op dit tijdstip maar... maar, het is helemaal fout met mam. Haar nieren hebben het begeven. Ze zijn haar nu aan het opereren.'