Me? Loveproblems? Never! I think so...

Hoofdstuk 4

Het was zoals altijd enorm druk in de commonroom. Het schooljaar was al weer een tijdje bezig, maar Raven zat nog steeds in vakantiemodus. Verveeld legde ze haar veer neer en staarde naar het perkament, wat haar verslag voor DADA moest vormen. Het enige wat op haar blad stond, was haar naam. Ze moest een verslag schrijven over magische wezens die je konden misleiden door hun schoonheid. Natuurlijk koos haast iedereen Veela's, maar Raven vond dat zo alledaags. Daarom dat ze dus, in de vreselijk rumoerige commonroom, met drie geopende boeken voor haar, informatie probeerde te vinden over mooie, maar uitzonderlijk gevaarlijke wezens. Maar in de catalogussen 'De mooiste fabeldieren' en 'Mooi maar gevaarlijk; Wezens die je best vermijd' vond ze haast niets wat geschikt was. Het ging voornamelijk over dieren zoals hippogriefen en sfinxen, maar dat zouden Marlene en Alice al doen, hoewel de lerares had laten weten dat dat viel onder dieren, en dus niet meer onder wezens. Gefrustreerd zocht ze verder. Na een tijdje werd ze het beu. Ze wilde de eenhoorns zien. De eenhoorns waren, naast haar vrienden op de school natuurlijk, de enige vrienden die ze had waarmee ze nooit ruzie mee had. Ze waren er altijd voor haar, ze vertelden haar verhalen, lachten met haar om domme moppen en deelden de sappigste roddels samen. Raven kon met dieren praten. Een van de drie afzonderlijke krachten die ze kreeg. Ja. Een van de drie. Daar zat het boek namelijk fout. Ze kreeg er drie, waarvan een met dieren communiceren was, een ander emoties en gedachtes aanvoelen was, maar haar laatste kracht, daar was ze nog niet achter.
Met een bons klapte Raven haar boeken dicht. Ze draaite de dop op het inktpotje en nam alles mee naar de slaapzaal. Ze borg het netjes op, deed haar schoenen aan en nam haar staf mee in haar gewaad. Ze wou de trap aflopen, maar die was in een glijbaan veranderd omdat Black weer had geprobeerd haar te volgen naar de slaapzaal. Ze zette met een grijns haar voeten schuin naast elkaar en gleed met stijl naar beneden, en met een soort draai gooide ze haar haar in Blacks gezicht. Ze liep de commonroom uit met nog steeds die grijns op haar gezicht. Ze hoorde hem haar naam roepen, maar voor hij haar had ingehaald was ze weg.

Met een gefrustreerd gevoel liep Sirius terug. Hij liep naar hun kamer, waar Remus weer een boek las, James een nieuwe foto van Lily op zijn bed plakte en Peter zich vol propte met enorm ranzig uitziend eten. 'James? Mag ik de Map even?' Sirius keek James vragend aan. James verstopte de Map steeds onder zijn Invisibility Cloak. Dat leek de jongens het veiligst, want als iemand ooit de Map ontdekte, waren ze zwaar de klos. Het nieuwtje zou waarschijnlijk de hele school rondgaan en sowieso bij een professor uitkomen.'O, en de mantel ook als het even mag',Hij keek James aan met zo'n puppyogen dat James haast niet kon weigeren. Hij overhandigde met lichte tegenzin de Cloak aan Sirius. 'Als je hem kwijtraakt, zal ik Raven ervan overhalen meer te breken dan alleen je neus!' dreigde hij met pretlichtjes in zijn ogen, terugdenkend aan het voorval van een week geleden.

Raven had zich ingeschreven voor de try-outs voor het Zwerkbalteam van Gryffindor. Sirius was het er niet mee eens geweest, en had haar naam wel meerdere malen van de lijst getoverd. Toen hij 's nachts naar beneden was geslopen om hem er weer af te halen nadat Raven hem er weer had opgezet, had ze hem op heterdaad betrapt toen ze haar boek kwam halen dat ze had laten liggen. Een hele tirade van woedende scheldwoorden was het gevolg, en alle leerlingen van Gryffindor hadden stiekem lachend toegekeken hoe Raven hem uitschold. De meesten vonden het hilarisch dat ze hem een rake klap in zijn gezicht gaf, al vonden sommigen hem misschien een beetje te hard gegeven, omdat een enkele eerstejaars begon te huilen. Ze schrok zich kennelijk dood.

Sirius rolde geïrriteerd met zijn ogen. Het nieuws was als een lopend vuurtje door de school gegaan, en hij werd er nog steeds elke dag minstens een keer mee geconfronteerd. Het ergste was dan nog wel het spottende gezicht van Snape geweest, die hem de ene na de andere opmerking erover naar het hoofd slingerde, maar daar ook al snel mee stopte nadat Raven hem goed oo zijn plaats had gezet. 'He, Black! Ik hoorde dat je neus nu twee keer zo groot scheen te zijn, maar maak je daar maar geen zorgen over hoor. Hij slijt wel weer af naarmate je hem in andermans zaken steekt!', was zijn laatste opmerking, niemand wist waar het op sloeg en of het beledigend bedoeld was, maar Raven had goed haar antwoord klaar. 'Jammer dat dat bij jou niet het geval is. Anders had je meteen twee vliegen in een klap; de beste parttime job van de wereld en een gratis chirurgiebehandeling.', zei ze medelevend (hahahahaha, dit lijkt nergens op)

'Ja ja, geen zorgen. Ik breng hem terug', bromde Sirius. James gaf hrm grinnikend zijn mantel, en Remus verborg zijn grijns half achter zijn boek. Mompelend liep hij de kamer uit. 'Wedden dat hij weer iets heel erg stoms gaat doen?' zei James tegen Remus zodra Sirius de deur uit was. 'Daar hoef ik niet om te wedden', reageerde Remus daar droogjes op.

Raven rende door de plassen het woud in. Onderweg was het beginnen regenen, maar dat leek haar niet te deren. Integendeel, haar gezicht straalde enkel puur geluk en vrolijkheid uit als ze weer in een plas liep. Met grote energieke looppassen begaf ze zich naar het centrale punt in het woud, want de eenhoorns waarschijnlijk net bij Hagrid geweest. Ze vervolgen dan altijd dezelfde weg naar hun slaapplek. Het zou heel onbeleefd zijn geweest om daar op hen te wachten in hun eigen huis, ookal kon je het niet echt een huis noemen, het was meer een groot afdak tegen de regen met een soort geïmproviseerd bed onder van mos en varens. Snel liiep Raven door, al dacht ze vaak een takje achter haar te horen knappen en zelfs een enkele keer meende ze een gewaad zien wapperen. Toen ze op de plek aankwam was er nog niemand, dus ging Raven op een oude boomstronk zitten wachten.

Sorry dat ik niet had geupload!☹️