In love with a boy of 5SOS

20. You broke me..it's over.

Liv POV

Met tranen in mijn ogen. Hij zei dat hij haar niet meer wou zien. Hij loog tegen me. Hij gelooft me noet, hij trapt weer in van haar sluwe plannen. Maar nu heb ik er genoeg van. Ik was helemaal gebroken. Het voelde net als iemand overleden was, het voelde als de bomen hun mooie bladeren afvallen. Ik stond nog altijd verstijfd te kijken naar hun.

Ze waren hele tijd aan het lachen. Ik had alleen aandacht maar voor hun. Opeens draaide Luke zijn hoofd naar mijn kant. Hij zag me, met mijn waterige ogen. Ik werd wakker van mijn trans en begon weg te lopen. Het was druk in de straat dus het was moeilijk om overal doorheen te geraken.

Hele tijd hoor ik mijn naam roepen. "Liv!Liv! Wacht nou! Liv!" Riep Luke. Ik bleef doorlopen. Tot dat iemand mijn pols vast greep. "Laat me los!" Riep ik. "Luister naar me!" "Nee je hebt gelogen, je zei dat je haar niet meer wou zien!" "Mandy wou het goed maken alleen maar en zich verontschuldigen!"

"Dat zijn weer van haar sluwe plannetjes!" "Niet waar!" "Je gelooft me niet en dat heb je nooit gedaan!" Mensen om ons heen Keken ons raar aan maar stak er geen aandacht aan. "Jawel!" "Het is een dag weer goed en weer zl een ruzie. Het werkt niet tussen ons!" "We werken der wel aan!"

"Nee Luke. Het is genoeg, ik heb er genoeg van. Het is over.." Zei ik met waterige ogen liep weg. Luke stond nog altijd met een teleurstellende en verdrietige blik in zijn ogen. Ik liep zo snel mogelijk naar huis. Ik wil hier weg. Het was niet zo ver lopen. Ik kwam aan en liep direct naar binnen en naar mijn kamer.

Ik begon alle kleren in mijn koffer te proppen. Ik was verdrietig, woeden, alle gevoelens door elkaar behalve blij. "Liv, wat is er gebeurd en waarom pak je in?" Vroeg Ashton. "Ik vertrek, ik heb er genoeg van!" "Waar naar toe?" "Naar huis!" Schreeuwde ik. Ashton keek verschrokken. "Sorry..." Zei ik zacht. "Kom hier." Zei hij en gaf me een knuffel. "Ik ga je missen, als vriend maar het meest als grote broer."

"Ik jou ook." "Zeg tegen Calum en Michael dat ik van ze hou en nooit vergeet." "Maar waarom ga je weg?" "Ik heb geen zin om hier over te praten. Ik wil zo snel weg en ik denk dat ik niet degen ben moet vertellen." "Je bent degene doeniet wel moet vertellen." "Ik moet gaan, sorry." Zei ik en gaf hem een knuffel.

Huilend vertrok ik. Weg van de mensen waar ik zielsveel van hou. *op het vliegveld* Ik stond voor de trap van het vliegtuig. Ik zal iedereen missen. Goodbyee Australië ....

Heyyyy kort stukje maar school begint volgende week dus het is een beetje druk.