My Disaster.

18ο Κεφαλαίο.

Με τον καιρό...

Σήμερα μπήκε ο Μάρτιος.
Περίπου 2 μήνες μέχρι τις πανελλήνιες.
Νιώθω οτι πνίγομαι, πραγματικά περιμένω πως και πως να τελειώσει η χρονιά και να έρθει επιτέλους το καλοκαίρι να κοιμάμαι μέχρι τις 12 το μεσημέρι.

Το μόνο που κάνω αυτούς τους μήνες περισσότερο είναι να διαβάζω,να πηγαίνω φροντιστήριο. Με την Έφη το πολύ απο τα Χριστούγεννα να έχουμε βγει 4-5 φορές και αυτό επειδή με είχε πρήξει. Με τον Άγγελο δεν μιλάω καθόλου και απλά οταν με βλέπει με αγνοεί εντελώς. Είναι καλύτερα έτσι, απο τότε που είχαμε ''βγει'' και μετά που πήγαμε στην παραλία δεν με έχει ξαναενοχλήσει καθόλου.

Συνεχίζει μα φασώνεται με άκυρες σαν καλός μαλάκας που είναι. Απο την άλλη ο Ηλίας μου έχει δείξει πολλές φορές ότι ενδιαφέρεται κάπως αλλά δεν έχω καιρό για τέτοια. Πρέπει πρώτα να τελειώσω με το θέμα τον πανελληνίων, ή απλώς το σκέφτομαι έτσι επειδή μάλλον δεν με ενδιαφέρει ο Ηλίας...Δεν ξέρω...

Είναι Σάββατο και αφού τελειώνω το διάβασμα του σχολείου και του φροντιστηρίου φοράω τα ακουστικά μου, μια φόρμα, ένα φούτερ, πιάνω τα μαλλιά μου κότσο, βάζω παπούτσια και πηγαίνω τον Φιν στο κοντινό πάρκο. Μιας και είναι απόγευμα και ευκαιρία να βγω.

Καθώς βγαίνω από το σπίτι επιτέλους καθαρός αέρας. Επιτέλους να ξεσκάσω από την καθημερινή ρουτίνα του διαβάσματος. Προχωρώντας για το πάρκο βλέπω τελείως τυχαία στο απέναντι πεζοδρόμιο τον Άγγελο πάνω στην μηχανή του να σαλιαρίζει με ένα από τα τσουλάκια του. Τα μάτια μου είναι καρφωμένα σε αυτούς με αποτέλεσμα να πέσω πάνω σε έναν περαστικό.

- Ωχ Γεια σου Δανάη.
Μου λέει ο Ηλίας καθώς μου χαρίζει ένα χαμόγελο. Έχει πολύ ωραίο χαμόγελο θα μπορούσε να ήταν μοντέλο για οδοντόκρεμες.

- Γεια σου Ηλία.
Λέω καθώς σκέφτομαι το πως ήμουν ντυμένη εκείνη την στιγμή. Βάζω πίσω μια τούφα που δεν πιάστηκε καλά από τον κότσο, αμήχανα πίσω από το αυτί μου.

-Βλέπω ήσουν πολύ απασχολημένη.
Μου λέει δείχνοντας μου με τρόπο τον Άγγελο με το τσουλάκι. Γυρνάω να τον κοιτάξω και μας κοιτούσε ήδη με άγριο βλέμμα.

- Εμ..Συγγνώμη που έπεσα πάνω σου.
Ήταν το μόνο που μπορούσα να του πω εκείνη την στιγμή.

- Πήγαινες κάπου συγκεκριμένα τώρα?

- Όχι πήγαινα τον Φιν μια βόλτα και να πάρω λίγο αέρα.

- Θέλεις να σε συνοδέψω?
Μου λέει κάνοντας το χέρι του μια κίνηση να τον πάρω αγκαζέ. Με ένα ύφος όλο χαρά. Δέχομαι την κίνηση του και φεύγουμε για το πάρκο. Απορώ πως ο Φιν δεν του γάβγισε. Στον δρόμο μου λέει πράγματα για τον εαυτό του πως παίζει ποδόσφαιρο. Έχει μια φανταστική οικογένεια και μια αδερφή που θα χαιρόταν πολύ να μου την γνώριζε. Και πολλά ακόμα. Τελικά είναι καλό παιδάκι και ελκυστικός μπορώ να πω. Έχει εκφραστικά μάτια. Σου δίνει όλη του την προσοχή όταν μιλάει.

Αφού γυρίσαμε όλο το πάρκο και ο Ηλίας προσπάθησε να πλησιάσει τον Φιν μου πρότεινε να πάμε να πάρουμε ζεστή σοκολάτα από ένα γωνιακό καφέ λίγα μέτρα μακριά από το πάρκο. Βέβαια και δέχτηκα μιας και είναι ότι πρέπει αυτήν την στιγμή.

Αφού τσακώθηκαμε για να μην πληρώσει εκείνος στο ταμείο πήραμε τις σοκολάτες και φύγαμε. Τελικά πλήρωσε εκείνος όμως συμφωνήσαμε ότι την επόμενη θα πληρώσω εγώ. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι χαζεύοντας και μιλώντας για το πώς σκεφτόμαστε το μέλλον μας. Τι σκέφτομαι να σπουδάσω. Ο Ηλίας θέλει ή αστυνομική ακαδημία ή να γίνει μαθηματικός. Θα του πήγαιναν ότι και αν διάλεγε από τα δύο. Και ποιος δεν θα ήθελε τέτοιον καθηγητή.

- Πέρασε η ώρα πρέπει να πηγαίνω.
Του είπα χαρίζοντάς του ένα χαμόγελο.

- Θα σε πάω εγώ.
Μου λέει και εκείνος κάνει το ίδιο.

- Δεν είναι ανάγκη.

- Μην το σκέφτεσαι καν είναι αργά δεν πρόκειται να σε αφήσω να πας μόνη σου σπίτι. Ιδικά σε μια γειτονιά που είναι ο Άγγελος.

- Το όνομα μου άκουσα.
Δεν πρόλαβα να γελάσω με αυτό που είπε ο Ηλίας...

_____________________________________

Συγγνώμη αναγνώστες μου για την καθυστέρηση πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα οπότε...θα βγάζω ακόμα πιο συχνά τα κεφάλαια. Το κεφάλαιο αυτό βγήκε μικρό, καλό και με πολύ αγωνία στο τέλος.. Σύντομα και το 19 κεφάλαια.
#ThanksEffieMalik.