CHAPTER ONE
“Dist, sure ka na nakaready na lahat?” I said anxiously.
“Oo nga L, wag ka ngang masyadong praning, magiging maayos ang lahat, ok? Believe in yourself, will you?” Dist said to me exasperatedly.
“Miss L, wala pa po ang groom! E parating na po ang bride!!!” and there, I started to panicked AGAIN…
“DIST!” I shouted.
“yes L?” he said proudly, habang nagkakamot ng ulo ang tabi nya, which is the Groom.
*sigh* “Where have you been?!” yamot na bulong ko sa groom, at alam na ni Dist na naiinis nako dahil tinitignan na nya ko ng masama..
“e kung papagready mo na sya sa altar?” reklamo ni Dist.
“Sorry ulit Miss L kung pinagalala kita, si Papa kasi e kinuha pa nya yung Necktie na ginamit daw nya nung wedding nila ni Mama, I had no choice.” binigyan pa nya ko ng alangan na ngiti..
I laughed loudly, nagkatinginan naman silang dalawa na parang sinasabing ang nababaliw nako
-_-.
Habang pinapanood ko ang Bride na naglalakad along the isle bigla akong nainggit sa kanya, bilang babae, I also want to walk graciously on that isle and want to feel the overflowing happiness that every woman wants to experience, while walking towards the man I chose to be with forever.
At natapos nga ang wedding ceremony ng maayos at nung nasa reception na naging smooth nadin ang flow ng lahat .. I was so glad that everyone was leaving the place with a smile on their faces.
“L, Thank You very much hija, buti nalang talaga ikaw ang kinuha ko, hindi ako nagkamali, every detail was sorted out, everything was perfect!” namula naman ako sa sinabi ni Tita Monica, ang Mother ng Bride.
“wala po yon, besides, I enjoyed working with your daughter and son-in-law. They were very professional and makikita mo talaga na mahal talaga nila ang isa’t-isa.” I said with a smile on my face.
Pagkatapos naming magligpit at maayos ang lahat nagsiuwian nakaming lahat, five years, it’s been 5 years nang matapos ko ang course ko na Events Management, I’m enjoying and loving my Job.
Naglakad lang ako galing sa venue, tutal malapit lang naman at para makalanghap naman din ng sariwang hangin galing sa sobrang nakapapagod na passion ko, paikot-ikot pako sa may maluwang na gutter dahil wala ng masyadong tao, malamang -_-, pasado alas-onse na e..
“Aray!” daing ko ng mabungo ako ng isang lalaki na tumatakbo galing sa likuran ko..
“Miss! Ang Necklace ko! Ibigay mo na! Dalian mo!” sigaw ng lalaki sakin.. habang kinakapa parin nya sa kamay ko ang sinasabi nyang necklace. Tinignan ko ulit ang lalaki mula ulo hanggang paa.
Pagod na pagod ang mukha nya at marumi narin ang suot nyang jacket which is not applicable sa Pilipinas dahil Mukhang pang-america dapat talaga to -_- tapos nakausot sa kanya ang medyo kupas na pants at nakasneakers na kulay maroon.
