Maud
Het was verontrustend hoe hij me van huis naar huis kan sturen, alsof hij mijn leven bezit. Het meest bizarre is nog dat hij me nooit vertelt waarom we weg moeten. Hij pakt gewoon zijn tas en besluit te vertrekken. Zijn positieve instelling die hij elke keer weer heeft als we in een nieuwe stad zijn aangekomen lost op in het niets. Ik lig halfdood in de achterbank van de auto waardoor ik met mijn knieen tegen de achterkant van de bestuurderstoel zit. ‘ Maud, ga normaal liggen. ’ Sist Jade boos, waardoor ik me quasi-verontwaardigd omhoog hijs. Ik zucht terwijl mijn blik langs de uitzicht rolt. Al mijn aandacht en liefde gaat naar een groot muziekgebouw waar we langsrijden. ‘ Papa, kijk dan. ’ Zijn chagerijnige gemompel verraad al snel dat ik het niet had moeten zeggen en ik plug mijn oordoppen in.
Mijn moeder is al vroeg dood gegaan. In het begin begreep ik het niet goed, maar naarmate de tijd verstreek, kreeg ik er steeds moeilijker mee. Ik mis een moeder waarmee ik kan praten. Met Jade valt niet te praten. ' Ik wil op pianoles ' Mompel ik, waarna twee opgewekte gezichten me aankijken. Het duurt even voordat het binnendringt en mijn vader me angstig aankijkt. ' Meisje, dat is toch helemaal niet zo leuk als andere sporten .. ' Op zijn voorhoofd groeien stressrimpels, en ik overdrijf niet als ik dit zeg. ' Nee, maar dat is wat ik wil. ' Fluister ik, waarna hij mijn hand vastpakt. Mijn wenkbrauwen schieten verbaasd omhoog bij deze handeling. ' Als jij dat echt wil, maak ik een afspraak. ' Mijn mondhoeken krullen bijna in slowmotion omhoog alsof ik in een slechte film was terecht gekomen.
Ik veeg mijn bruine lokken achter mijn oren als ik met een kleine glimlach rond de aula kijk. Mijn blik gaat langs de aula als ik nog een keer goed kijk op de plattegrond. In het midden van de aula zit een blond meisje, haar glansende, blonde haren wapperen sierlijk over haar schouder. Ik richt mijn ogen weer op de plattegrond terwijl ik mijn lokaal zoek, tot iemand vol kracht tegen mee aanloopt. Het moet een jongen zijn omdat ik met een harde knal op de betonnen vloer ben beland. Samen met mijn plattegrond die nu door de school waait. Ik sta op als ik me besef dat leerlingen me aan beginnen te kijken en volg met mijn ogen de plattegrond. ‘ Oh, shit. ‘ Is het eerste wat ik uitmompel. Mijn eerste glans van de jongen is zijn donkeren wenkbrauwen die verrast omhoog zijn geschoten. Voordat ik zijn gezicht kan bewonderen, draait hij hem verlegen weg. Hij draagt een paarse blouse en donkere jeans. Hij heeft zijn lange haren opzij gekamt zodat het niet voor zijn ogen hangt. ‘ Sorry, ik was afgeleid.’ Veronschuldig ik me ongemakkelijk, als hij opkijkt en ik mijn shirt weer recht strijk. ‘ Geeft niet. Je komt me eigenlijk niet bekend voor ‘ Zijn lage stem zingen de woorden bijna uit terwijl hij me bij elke klank ogencontact houdt. Twee paar bruine ogen kijken we nieuwsgierig aan.‘ Ik ben Leon. ’ Hij steekt zijn hand uit voor een ouderwetse begroeting en ik voel hoe de warmte van zijn hand de mijne isoleerde waardoor ik me even bezig hield met zijn glanzende ogen. Een warm gevoel stroomt door mijn onderbuik totdat ik mijn hoofd schud. Snel gun ik hem een glimlach. ‘ Ik heet Maud. ‘ Vertel ik snel nadat ik zijn hand snel loslaat. Ik draai me om naar de plattegrond die nu ergens rond dwaalt aan de andere kant van de school en kijk met moeite voor me uit. ‘ Je hebt geen plattegrond nodig, joh. Ik kan je de school wel laten zien. ‘ Hij verstrengelt zijn vinger in die van mij en trekt me mee de aula in. Doordat ik nog niet gewend ben aan de heftige drukte die de leerlingen veroorzaakte, leg ik mijn andere hand op mijn oor. ‘ Ik ben Francisca ‘ Hoor ik een vrolijke stem achter me zeggen en ik draai me om. Een beetje overladen door iedereen, grinnik ik even. Op haar gezicht staat een permanente, vrolijke uitstraling. Voordat ik kan protesteren trekt ze me in een knuffel. Het voelt alsof ik eindelijk word geaccepteerd, en dat voelt fijn. ‘ Oh my god, Leon. ‘ Hoor ik opeens een gillende stem door de aula roepen waardoor iedereen stil valt. Het blonde meisje, die zich heeft voorgesteld als Lucinda, slaat overdreven haar armen om Leon. Een oude man, ik schat rond de tachtig, loopt door de aula met zijn handen in zijn haar gevlochten. Een verstressde blik is niet van zijn gezicht te denken.
