'wag ako | on-going

64

Point of View: Meca

all along i was the wrong one. mahal ako ni perzikiel, hindi si ate primma. si ezikiel ang may gusto kay ate primma. bigla ay lalo akong nanghina.

"s-sa tingin mo p-papaniwalaan pa k-kita? p-pagkatapos ng ginawa mo?" mariin kong tanong. napayuko ito at umiling.

"p-patawad, pero maniwala ka gusto kita bilang si perzikiel man o si ezikiel, gusto kita, hindi ko nasabi sa iyo agad ang lahat dahil natatakot ako na iwanan mo ako, kasi hindi naman talaga ako ang gusto mo hindi ba?" napatingin ako sa mga mata niyang nangungusap.

perzikiel or ezikiel, kung sino ang gusto ko ay hindi ko na alam masyadong malabo. mahal ko si perzikiel pero ang nakasama ko ay si ezikiel. hindi ko ikakaila na kay ezikiel ako lalo nahulog, pero hindi ko na alam kung alin ang totoo.

"h-hindi ko na alam kung totoo pa b-ba ang mga pinapakita mo at sinasabi.. g-gusto mo ako? pero kailangan mo si ate primma," mapait na ani ko.

"nagkakamali ka.. nasabi ko iyon dahil naiintindihan niya ang sakit ng naiwan," lumapit siya, umatras ako at umiling

"naiintindihan kita, ngayon intindihin mo ako, perky– ezikiel o kung sino ka man, let's have our separate ways, patuloy lang tayong magkakasakitan kung ipipilit pa natin ang sarili sa isa't isa. gusto natin ang isa't isa, pero hindi pa sapat iyon. baka siguro nagmahal tayo ng maling tao sa tama pero hindi sapat na nararadaman at kasabay pa nito ay maling panahon, mahirap kalabanin ang tadhana dahil pareho tayong magkakasakitan," humikbi ako at humawak sa dalawang kamay niya.

"perky– ezikiel, baka kaya siguro nasasaktan tayo kasi we have to still find ourselves, na bago natin ayusin ang sa atin ay ayusin muna natin ang kaniya kaniya nating buhay. naiintindihan kita perky and i'm sorry that i have to do this but right now, hindi ko pa kayang maniwala sa iyo," umiling ito at kita ko rin ang mga luha niya. i stared at him. memorizing every inch of the man who i've love.

"meca..." pagtawag nito ngumiti ako nang malungkot.

"let us free ourselves, perky–ezikiel.. let us go.. " tumalikod na ako at nagsimulang humakbang. tuloy tuloy na luha ang dumaloy sa akin. hindi na ako lumingon dahil hindi ko kakayanin.

alam ko sa sarili ko kahit sino man si perky o si ezikiel, siya at siya pa rin ang mahal ko. maliwanag iyon,  si ezikiel ang mahal ko pero minsan kailangan nating bumitiw sa pagkapit, lalo na't kapag sobrang higpit na ng kapit mo, na rason ng pagkasugat at pagkabasag mo.

papabalik na ako sa hotel ng makasalubong ko ang humahangos na si cherry. malapit lang ang sementeryo sa hotel kaya pinili ko na lang ang maglakad kahit wala ako sa huwisyo. bakas ang pagkagulat sa kaniya ng makita ang hitsura ko pero agad napalitan ng taranta at takot ang mukha nito.

"m-meca, s-si n-nana.." hindi ko na siya pinatapos at agad inagaw ang hawak niya cellphone na nakalagay sa tenga niya akala ko si nana pero hindi pala.. lalo akong kinabahan ng marinig ang boses ni tita.

"m-meca? baby? nana, she doesn't recognize us anymore. please go home, sinugod ang nana mo sa ospital–"

nanghihina akong napaupo. bakit nangyayari ang lahat ng ito?

••

bae primma

im flying back to paris