Ik heb zoveel vragen dat mijn hoofd bijna ontploft. Want wie houdt ons vast? En waarom? Maar vooral waarom ik?
Het is midden in de nacht. De deur wordt zachtjes opengeduwd. Een nieuwsgierig kind laat haar blik over de krakkemikkige ziekenzaal glijden. Ik ga rechtop zitten en ze slaakt een verschrikte kreet. Met een mengeling van angst, verbazing, maar vooral nieuwsgierigheid kijken we elkaar aan en ik gebaar haar weg te gaan. Ze glimlacht en draait zich om en weg is ze.
De volgende ochtend vraag ik me af of ik dit gedroomd hebt of dat het echt gebeurd is, en ik vertel het Nina. Ze kijkt me boos aan en schreeuwt of ik gek ben geworden. 'Maar ik heb niks gedaan! Zij was degene die kwam kijken, ik niet', zeg ik. 'Sorry, ik maak me zorgen om je, ik wil je niet kwijt!' Ik geef haar een dikke knuffel.
